Niets is wat het lijkt
Laos
Azië
VerelleSmith
Niets is wat het lijkt
De route tussen Luang Prabang en Vang Vieng was voor mij een van de hoogte punten van onze reis, het landschap is afwisselend en adembenemend mooi. Het leidt over hoge passen, een korte stop bij Pha Ngern View Point is een must. Hoe dichterbij je Vang Vieng komt hoe interessanter en ongewoner het landschap wordt.
Omdat mijn reisgezelschap meer geïnteresseerd was om snel op onze bestemming aan te komen maakten we naar mijn mening te weinig stops om foto's te maken van dit fantastische landschap. Maar er was 1 locatie waar ik wel wilde stoppen, het deed mij sterk denken aan een plek in Mount Ranier en de Nisqually river in Amerika waar ik een aantal keer ben geweest en vroeg de chauffeur om te stoppen. Gelukkig was er een soort cafeetje aan de rand van de weg waar we konden parkeren, de rest van mijn gezelschap bleef achter in ons busje.
Na een aantal foto's te hebben gemaakt op de brug, trok iets anders mijn aandacht. Er waren een aantal mannen jeu de boules aan het spelen, ze hadden het enorm naar het zin aan hun gelach te horen. Toen ik iets dichterbij kwam, zag ik op de tafel drank en eten staan en klaarblijkelijk waren ze hier al een tijdje. De mannen gingen behoorlijk in op hun spel en sloegen totaal geen aandacht aan het feit dat ik langzaam kwam aanlopen. Toen ik eenmaal bij de tafel stond zag ik meer dan alleen eten en drinken op tafel staan, er lagen camouflage jassen op tafel en daaronder half verborgen semi-automatische wapens. Ik schrok daar van, want het tafereeltje van een paar seconden geleden werd voor mij ineens heel anders. Een van de mannen zag mijn reactie en sommeerde mij meteen geen foto's te maken, wat ik op dat moment ook niet aan het doen was. Ik maakte een gebaar dat ik dat ook niet van plan was. Onze chauffeur die ook bij de tafel stond ging in gesprek met de man die mij had aangesproken, ik verstond er natuurlijk geen snars van want ik heb totaal geen kennis van het Laotiaans, maar het leek een verhit gesprek. Geen van de mannen die daar aanwezig waren spraken Engels of wilde Engels spreken, maar het was overduidelijk dat ze mij daar niet aanwezig wilde hebben. Ook onze chauffeur sprak geen woord Engels en kon mij niet vertellen wat er zich precies afspeelde, dus hebben we snel onze exit gemaakt.
De rest van mijn gezelschap hadden totaal niet in de gaten gehad wat er zich een tiental meter verderop afspeelde. Ze leken vooral verveeld en geïrriteerd dat ik hun had opgehouden. Later in het hotel in Vang Vieng probeerde ik via het hotel personeel duidelijk te krijgen om wat er nu precies was voorgevallen en was gezegd. Ik kreeg de indruk dat de chauffeur wel vertelde wat er gebeurd, maar het hotel personeel deed vreemd en sprong steeds over op een ander onderwerp wat niets met mijn vragen te maken had. Uiteindelijk heb ik het maar opgegeven, want het personeel wilde klaarblijkelijk niets loslaten. Pas toen we een paar dagen later in Vientiane aankwamen en we weer een Engels-sprekende gids hadden, kreeg ik toch te horen dat de mannen die ik had gezien militairen waren geweest en dat ik de wapens eigenlijk niet had mogen zien.
Iets wat er onschuldig uitziet kan iets heel anders blijken te zijn, en situaties kunnen helaas snel een heel andere toon krijgen,. Zeker als het gaat om een andere cultuur en gewoontes en je bovendien dan zelf ook niet de locale taal spreekt.
Foto's
