Kirgizië: een land met twee gezichten (I).
Bisjkek
Kirgizië
Bartjroth
Kirgizië: een land met twee gezichten (I).
Na Turkmenistan moest ik helaas ook weer snel door Oezbekistan heen. Té snel. Maar omdat ik net als in Turkmenistan verplicht in dure hotels verbleef, kon ik het me niet permitteren er veel tijd door te brengen. Ik kreeg al snel het gevoel in een vrijer land te zijn dan Turkmenistan. Maar mensen die ik tegenkwam waarschuwden dat dat alleen aan de oppervlakte zo lijkt. Ook in Oezbekistan worden de burgers strak onder de duim gehouden. Het heeft als toerist één voordeel: criminaliteit komt in deze landen vrijwel niet voor. Zowel in Buchara als in Samarkand had ik slechts een halve dag om de stad te bekijken.
Samarkand heeft de meest indrukwekkende gebouwen: een aantal meer dan 1000 jaar oude paleizen en moskeeën. Maar Buchara's oude centrum sprak me nog het meest aan. Als je de om het centrale plein heen gelegen steegjes induikt, ademt het nog de sfeer van duizenden jaren terug. En ook het plein zelf heeft die uitstraling. Afgezien dan van de mensen die om je heen waaieren die zich als gids aanbieden en de kinderen die postkaarten willen verkopen voor 3 euro per stuk.
Bij de grensovergang met Kirgizië overkwam me iets wat ik ik al een hele tijd niet meer meegemaakt had: ik voelde me welkom! Het is samen met Georgië het enige land buiten de Europese unie waar ik geen visum voor nodig had. Er deed zich slechts één klein probleempje voor: de douanier ging keer op keer door de lijst met visumvrije landen heen, maar kon Nederland blijkbaar niet vinden. Even later kwamen er nog twee bij, en pas na een minuut of twintig zag één van hen het licht. Het hielp ook niet dat ik me het Russische woord voor "Nederland" maar niet meer kon herinneren (Gallandia). Dat zou het vast makkelijker gemaakt hebben..Net over de grens kwam ik een officier tegen die Engels sprak en enthousiast was over mijn reis. Hij gaf me zijn telefoonnummer en zei dat als ik problemen ondervond in zijn land, ik hem moest bellen. Ik zou het het nog nodig hebben..
Het mooiste van Osh vond ik de bazaar. Het is één van de grootste markten in centraal-Azië. Je kan er zo een halve dag doorheen dwalen en steeds weer nieuwe steegjes ontdekken. Ik kocht er een paar sandalen, een soort sjaal (met in gedachten dat ik met een open dak door Mongolië hoop te gaan rijden) en een pet en was daarvoor in totaal 10 euro kwijt! Volgens mij loont het om elk jaar naar Kirgizië heen en weer te vliegen en dan al je kleding, schoenen, gereedschappen etc. voor het hele jaar te kopen! Als je wat tijd over hebt ;-)
Met een tussenstop in Jalal Abad, waar ik een man in camouflagepak met een geweer (maar het was geen militair) een bank in zag lopen om wat geld op te nemen terwijl de bewaker niet op of om keek, zette ik koer naar Bishkek. En weer had ik haast. Dit keer omdat ik erachter was gekomen dat ik met maestro en mastercard buiten de hoofdstad niet aan geld koon komen. VISA is wat je nodig hebt, en dan moet je nog hopen dat de automaten het accepteren (begreep ik van andere reizigers). Onderweg pikte ik Yordi op, een Spaanse fietser met lichte motivatieproblemen, wiens fiets ik achterin gooide. Met hem maakte ik de mooiste tocht van mijn reis tot dat moment. We overnachtten in Toktogul, waar we s'avonds ten dans werden gevraagd door een ladderzat mannetje van 78, die ons steeds probeerde te zoenen. Hij danste overigens nog waanzinnig goed. De enige mensen die me tijdens deze reis steeds proberen te zoenen zijn dronken oude mannetjes, moest ik beteuterd concluderen. In Georgië was ik ook al door ze belaagd.
Vanuit Toktogul klim je eerst tot 3500 meter, waar het landschap nog volledig wit was (het was half mei). Daarna daal je misschien een kilometer om op een hoogvlakte uit te komen. Wat een fantastisch gezicht was dat! Her en daar stonden yurts verspreid, met erachter een kilometerslang grasland en in de verte besneeuwde bergtoppen.
In Bishkek dropte ik Yordy. Hij reisde heel low-budget en zou in één of andere flat verblijven waar 15 backpackers in twee kamers zaten. Overigens was het erg gezellig met hem een stukje gereisd te hebben. Hij was toch een beetje ontevreden over het feit dat hij voor de makkelijke weg had gekozen en nam zich voor om de hele weg terug wél te fietsen. Zoals zoveel backpackers wilde hij vooral heel graag naar Iran. Tot deze reis was ik me er niet van bewust geweest dat dat zo'n populaire reisbestemming was. Later, in Karakol, bleek dat hij in verband met de aanstaande verkiezingen geen visum kreeg en hij was daardoor écht, evenals een paar Fransen, volledig uit het veld geslagen. Ik weet niet of hij nog werkelijk terug gefietst is.
In Bishkek werd de eerste nacht mijn auto overhoop gehaald. Het was een schok voor me toen ik s'ochtends de deur opendeed, maar het bleek dat ze niks hadden meegenomen behalve een brandstoftrechter en toiletpapier (?!). En dat terwijl er bijvoorbeeld ook een duur statief in lag. Hoewel ik op dat moment de humor ervan niet inzag, zou dat later nog voor veel hilariteit zorgen als ik het verhaal nog eens vertelde.
Die dag reed ik naar een goedkoper guesthouse. Er stond een Nederlandse bus voor de deur. Het was de bus van Serife en Peter, die in Tbilisi al een briefje achter mijn ruitenwisser hadden gedaan. Ze waren een paar Amerikanen tegengekomen met wie ik in een bus had gezeten en van hen wisten ze dat ik net als zij op weg was naar Mongolië. Toevallig (Tbilisi heeft 2 miljoen inwoners) hadden ze mijn auto zien staan terwijl ik een paar dagen in de hooglanden zat.
Ik wist dat ze in oost-Kazachstan of in Kirgizië waren maar had er geen idee van dat ze in Bishkek waren en al helemaal niet dat ze precies in dat guesthouse zaten...
Foto's
