Kirgizië: een land met twee gezichten (II)
Bisjkek
Kirgizië
Bartjroth
Kirgizië: een land met twee gezichten (II)
Twee mannen gebaarden waar ik moest parkeren en snauwden af en toe wat korte commando's. In het Russisch uiteraard (de eigenaren waren Russisch). Ik voelde me niet echt welkom. Maar toen ik binnenkwam werd ik in de woonkamer in het privé-gedeelte uitgenodigd en stond er een pul bier voor me klaar. Ik moest blijkbaar gewoon even aan de Russische volksaard wennen. Glimlachen doet een Russische man niet. En gewoon lachen alleen als er écht een goede reden voor is. Of misschien als ie dronken is. Maar deze mensen bleken wel degelijk heel sympathiek.
De volgende dag werden Serife, Peter en ik uitgenodigd om met ze naar een een canyon te gaan 150 kilometer ten oosten van Bishkek. Het bleek een canyon te zijn met de meest spectaculaire rotsformaties, hoewel het volgens mij vrij onbekend is (er was niemand anders te bekennen).
Serife en Peter wilden graag naar Mongolië maar waren er niet zeker van dat een tweede Russisch visum zouden kunnen krijgen. Later bleek dat dat inderdaad niet zou lukken. We spraken af dat we elkaar in Kazachstan nog zouden ontmoeten en misschien een deel samen zouden optrekken. Zij waren op weg naar Osh, waar ik net vandaan kwam, dus in Kirgizië zat dat er niet in.
Het Issyk Kul-meer in het noordoosten is één van de populairste bestemmingen in het land, en dan met name het plaatsje Karakol. Hier kwam ik dan ook aardig wat backpackers tegen. Ten eerste bleek Yordi in hetzelfde guesthouse te zitten als ik. Hij was samen met Max uit Frankrijk. Met hen maakte ik met Sammy een tocht naar een nabijgelegen canyon (zie ook deze video van Max) . Onze plannen om flink te gaan wandelen vielen in het water omdat we ten prooi vielen aan...enige passiviteit. Nadat we in het plaatsje belaagd waren door een dronken mannetje dat ons dit keer niet wilde zoenen maar voortdurende karatebewegingen in onze richting maakte, reden we met Sammy verder de canyon in. Uiteindelijk zetten we de auto ergens neer en gingen we wandelen. Ongeveer 500 meter. Daar was een tentenkamp met toeristen waar ze heerlijke soep hadden.
Het was er overigens wel weer schitterend. In dat besef besloten we toch nog maar een stuk verder te wandelen. Er liepen overal paarden, schapen, koeien en geiten door de vallei. Maar na een uur wandelen was het alweer laat genoeg om om te keren, vonden we.. Op de terugweg werd ik weer eens aangehouden door de onvermijdelijke politie. Het was verboden om iemand achterin de auto te hebben aangezien er daar in Sammy's geval geen stoelen zijn. Dat klinkt logisch. Tot je een kijkje neemt in de minibusjes die volgepakt worden met passagiers waarvan de helft moet staan. Tot mijn verbazing gingen ze dit keer niet over op het boeteritueel.
Twee dagen later zou ik dezelfde wandeling nog een keer doen met wat andere toeristen. Eén van hen, een Australiër, had een appartementje gehuurd met televisie. Dit was van eminent belang want daardoor kon ik de Champions League finale zien :-)
Toen ik terugreed vanuit Karakol naar Bishkek werd ik op een verlaten snelweg belaagd door een stel wannabe-gangsters. Een auto met geblindeerde ramen bleef lang naast me rijden. Het het rechter achterraampje ging open en een gastje van een jaar of 20 keek me uitdrukkingsloos aan, waarna het raampje weer langzaam dicht gleed. Vervolgens verdwenen ze aan de horizon. Even verderop stond één zo'n pummel midden om de snelweg en gebaarde dat ik moest stoppen. Ik nam uiteraard geen gas terug. Twee minuten later reden ze weer naast me. De ramen bleven dit keer dicht. Ik kon absoluut niet naar binnen kijken maar maakte op dat er drie pummels in de auto zaten. En weer gingen ze er met hoge snelheid vandoor. Er was nog altijd geen ander verkeer op de die enorme zesbaans snelweg. Was dit de reden? Op mijn navigatieschermpje zag ik dat er een afslag was naar een veel kleinere parallelweg. Die nam ik maar eens. Deze oude stoffige weg bleek wél heel druk. De wannabe's heb ik niet meer gezien..
Kirgizië is een land met twee gezichten. Het is het mooiste land waar ik ooit geweest ben. Maar in de omgeving van Bishkek is veel criminaliteit. Daarbuiten volgens mij veel minder, hoewel ik in Karakol meemaakte dat een lokale café-eigenaresse aangevallen werd door een aantal dronken pubers, waarna ze urenlang haar tranen niet kon bedwingen. Haar café zat volg met westerse toeristen en uiteraard zorgden wij ervoor dat er verder niks met haar gebeurde. Maar wrang is het wel.
Kirgizië is het enige land waar ik soms een (sterk) gevoel van onveiligheid heb gehad. Ik zou niemand aanraden er alleen rond te gaan rijden, fietsen of wandelen. Als je in een groep reist of met het lokale vervoer, en s'nachts niet in Bishkek alleen over straat gaat dwalen, is er volgens mij niks aan de hand. En buiten de hoofdstad ook niet, ondanks het incident in Karakol.
Zo'n 200 meter voor de grens met Kazachstan werd ik weer eens beetgenomen door de politie. Serife en Peter vertelden me later dat hen hetzelfde was overkomen. Ik zag een onduidelijk stopbord over het hoofd en dat is precies waar de politiemannetjes aan de overkant van de weg in een hokje op azen. Een driftig fluitje volgde en gezwaai met het eeuwige oranje stokje. En het boeteritueel begon weer. De man wilde weten hoeveel geld ik had en ik maakte een beginnersfout. Je moet in dit soort landen zorgen dat je weinig geld in je portemonnee hebt, zoals iedere ervaren reiziger weet. Ik toonde hem mijn portemonnee met maar 200 SOM. Maar er zat ook nog een briefje van 100 dollar in het achterste vakje. Dus was ik de klos. Hij stelde de boete vast op 1000 SOM. Toen ik de 100 dollar gewisseld had, was de "1" overschreven met een "2". Een dreigement te bellen met de officier die ik aan de grens was tegengekomen bracht soelaas. Het was jammer dat ik op deze manier dat schitterende land moest verlaten..
Foto's
