Panne in Kazachstan maar gelukkig veel behulpzame mensen.

Door: Bartjroth

Geplaatst op Jul 3, 2013

Kazachstan zou het land worden waar ik de meeste autopech zou ondervinden. Maar "elk nadeel heb z'n voordeel". Daardoor ontmoette ik ook weer een paar ontzettend aardige en behulpzame mensen zonder wie ik mijn reis misschien niet had kunnen voortzetten.

Vanuit Almaty strandde ik na vijf uur door de Kazachstaanse leegte gereden te hebben in het plaatsje Aksuyek. Hier had ik even wat gegeten in een cafeetje langs de weg. Toen ik daarna weer wegreed haperde de motor erbarmelijk. Ik kon nog net terugkeren naar het café. Daar de motorkap maar geopend en naar m'n carburateur gestaard.

Ik wist bijna zeker dat daar het probleem lag, maar heb niet voldoende monteurkwaliteiten om er wat aan te doen. Een vrachtwagenchauffeur zag me modderen. Hij besloot m'n carburateur eruit te halen. Ik verwachtte dat hij daarna het ding uit elkaar zou halen. Maar dat deed hij niet. Dus nu had ik een auto die helemaal niet meer reed in plaats van een auto die dat nog wel deed, zij het schokkend en met een gierende motor. Met de vrachtwagen van de man reden we het dorp in, 2 km verderop, om mijn carburateur te laten repareren. Na 1 km stopte ook zijn vrachtwagen ermee. Het kostte hem een minuut 20 om het ding weer aan de praat te krijgen. De enige autoservice in het dorp, dat er overigens uitzag alsof het gebombardeerd was, bleek vervolgens verlaten. Dus reden we maar weer terug naar het café. Loga (zo heette de man) besloot toen maar een "evacuator" te bellen, een truck waarop mijn auto vervoerd kan worden. Aangezien het 5 uur rijden was vanaf Almaty, kon ik niks anders doen dan wachten. En de evacuator liet lang op zich wachten. Heel lang. Uiteindelijk zat ik met Loga en diverse andere vrachtwagenchauffeurs in het café 4 uur s'middags tot 2 uur 's nachts. Op de truck werd Sammy teruggebracht naar Almaty, waar we om een uur of 7 s'morgens aankwamen.

In Almaty werd voor de tweede keer m'n carburateur schoongemaakt (dit had ik namelijk voordat ik de eerste keer uit Almaty vertrok ook al laten doen). De volgende dag reed ik één door naar Balqash, waar ik overnachtte in het enige hotel dat ik op internet had kunnen vinden. Er stond één recensie bij, in het Russisch. Toen ik deze vertaalde met Google Translate stond er: "zeer walgelijk hotel met ondergoed uit de Sovjet-Unie". Uiteraard was m'n nieuwsgierigheid gewekt. Het ondergoed uit de Sovjetunie heb ik niet gevonden en de kamer was niet eens zo beroerd. Wel was het jammer dat de receptioniste zich op één meter van mijn deur ophield en de hele nacht luidruchtig praatte met hotelgasten. De volgende ochtend lag ze te slapen in de bezemkast waarvan de deur wijd open stond..

Op weg naar Karagandy werd ik na 10 minuten rijden werd ik weer eens bekeurd omdat ik 84 reed waar 70 was toegestaan. Dit was zo'n snelheidsbeperking op een kaarsrechte weg zonder afslagen die volgens mij uitsluitend bedoeld is voor politiehinderlagen. Ze eisten eerst 200 euro en toen ik m'n beltruc had toegepast (je pakt je mobieltje en doet net of je een hele invloedrijke vriend gaat bellen) werden dit er 40. Na deze onderbreking was ik nog geen 5 minuten onderweg toen ik merkte dat de motor weer begon te haperen. Wéér het probleem met de carburateur. Met hangen en wurgen bereikte in Karagandy, waar een nieuwe garage-crew zich over Sammy (en mij) ontfermde. Opnieuw werd de carburateur schoongemaakt. Deze bleek gewoonweg niet bestand tegen vieze benzine in dit soort landen. Ze plaatsten een extra benzinefilter (type Lada, prijs: 2 euro) en, zo bleek later, daarmee was het probleem opgelost.

Die avond ging ik wat drinken met de jongen van de garage die wat Engels sprak (Nurlan) en drie vrienden van hem. Eén van z'n vrienden, een bedeesde maar aardige jongen, werd Schumacher genoemd. En hij was degene die reed.. In de het centrum van de stad tikte hij een paar keer de 90 km/uur aan. Fout natuurlijk, maar het leek me zinloos om op dat moment een preek te gaan houden. In de kroeg waar we terechtkwamen bleek Jong Oranje - Jong Duitsland live uitgezonden te worden. Een schot in de roos! 10 minuten voor tijd, het was 2 uur s'nachts, besloot de eigenaresse de tent dicht te gooien. De vrouw had zichtbaar een sterk karakter en we gaven onze pogingen haar te overreden te televisie nog even aan te laten al snel op.

In Astana zag ik Peter en Serife weer. Zij hadden inderdaad geen visum voor Mongolië kunnen krijgen. Voor hun zou Astana het keerpunt van de reis worden. Over één ding waren we het eens: Astana is een rare stad. In twintig jaar uit de grond gestampt en daardoor heel kunstmatig. Veel sjieke gebouwen, hoge prijzen, de straten vol met dure auto's en mensen, allemaal even verzorgd, die haast een soort klonen van elkaar lijken. We speculeerden dat we misschien in een virtuele wereld rondliepen, zoals in de film "the Matrix".

Ik kwam in deze stad ook nog een Nederlands gezin tegen dat met de auto op weg was van Australië (ze hadden de auto verscheept naar Maleisië) naar Nederland. Ze hadden Mongolië net doorkruist. Mede op basis wat zij me vertelden, besloot ik in Mongolië de zuidelijke route van Ölgi naar Ulaanbaatar te nemen.