Maandthema: Shit happens!

Door: Kellybaetsen

Geplaatst op Dec 30, 2012

Ik ben een gezegend mens. Buiten het feit dat ik, net zoals jullie, me heel gelukkig mag prijzen dat ik verre reizen kan maken, mag ik ook van geluk spreken dat ik dit tot op heden geheel gezond heb kunnen doen. Inderdaad…tot op heden.

Het is de een na laatste dag in Jordanië. Vandaag sluiten we ons bezoek af in het prachtige Wadi Rum. Na de middag wordt ons een heerlijke lunch voorgeschoteld midden in de woestijn. Tja, er zijn vervelendere plekken in de wereld om te lunchen.
Voordat we Wadi Rum achter ons laten, besluiten we een laatste wandeling te maken. De jeeps zullen ons opwachten aan de andere kant van de kloof. Voordat ik goed en wel de kloof in ben, breekt het zweet me uit en dat is niet van de hitte! De ervaringsdeskundigen onder jullie weten natuurlijk meteen waar ik op doel. Ik klamp mijn buik vast en besef me meteen dat ik een probleem heb met alleen water en een fotocamera op zak.
Het is nog zeker twintig minuten wandelen en de kramp wordt steeds erger. Ik kan wel door de grond zakken want dit zal me toch zeker niet overkomen. Ik zet het zo goed als mogelijk op een lopen en zonder me af van de rest van de groep. Laat mij maar vooral met rust! Onderweg kijk ik voortdurend uit naar grote rotsen waar ik, indien noodzakelijk, achter kan duiken. Dat ik geen zakdoekjes of iets dergelijks bij me heb, is mijn grootste breinbreker. De weinig aanwezige planten zijn alles behalve geschikt voor dergelijk gebruik. Waarom heb ik niet beter opgelet bij Ultimate Survival? Is er niet een of andere woestijnplant waar ik niet meteen mijn billen aan prik? Ik betwijfel het ten zeerste als ik om me heen kijk. Ik zet er flink de pas in om een zeer gênant moment te voorkomen.
Om het allemaal nog gemakkelijker te maken, stuiten we op een hoeveelheid rotsen waar we nog even over heen moeten klimmen. Normaliter is dat geen probleem en klim ik er als een ‘dartel hertje’ over heen maar momenteel is de situatie iets gecompliceerder. Ik knijp de billen strak tegen elkaar en ga voor de volgende tactiek: sjees als Speedy Gonzales over die rotsen en maak dat je bij de jeep komt.

Ik sla een zucht van verlichting – zo goed als dat mogelijk is – zodra ik over de rotsen ben en begin aan mijn laatste eindsprintje. Zelfs een Chinees toilet is zeer welkom momenteel! Wat kan een mens zich ongemakkelijk voelen in een dergelijke situatie. Eindelijk zijn de jeeps in zicht en ik leg snel mijn probleempje uit om vervolgens een dosis medicatie te nemen waar je U tegen zegt. Niet goed voor het darmstelsel maar dat kan me momenteel gestolen worden. Het is nog een aardig eindje rijden dus zijn er drastische maatregelen nodig oftewel, plat leggen die handel. Wadi Rum was prachtig maar ik zeg het nu graag gedag…daaag!

Onderweg naar Aqaba ga ik me steeds beroerder voelen. Als we na een paar uur eindelijk het hotel bereiken, word ik aangesproken door mijn reisgenoten of het wel goed met me gaat. Ik ben misselijk en ril van de kou…in Jordanië? Ik heb me wel eens beter gevoeld dus ik krijg een kamer alleen aangeboden die ik dankbaar aanneem. Ik trek een sprintje en duik met mijn zandkleren en al mijn bed in. Vaker dan me lief is, sprint ik op en neer naar de badkamer. Ik voel me ziek, zielig en wil nog maar een ding…naar huis!
Als ik 's ochtends wakker word, voel ik me een stuk beter. Ik ontbijt lichtjes en besluit het rustig aan te doen deze dag. Na een paar uurtjes in Aqaba geslenterd te hebben, is het tijd om naar Amman te rijden waar we in de avond arriveren. Na twee kopjes soep begin ik weer aan mijn bekende 'tour du toilet'. De rest van de avond en bijna de gehele nacht, kampeer ik op de badkamer. Normaliter vind ik een kamergenoot altijd wel gezellig maar onder deze omstandigheden wil je liever alleen zijn, zonder getuigen. Ik heb nog nooit zoveel keer ‘sorry’ gezegd tegen iemand in een paar uur tijd. Ok…ik kan er niets aan doen maar ik vind het erg vervelend , zowel voor mezelf als mijn kamergenoot. Ik baal ontzettend want ik zie me zo al in het vliegtuig zitten.

De uren nadien ben ik alleen maar bezig met het slikken van medicatie. Het blijft rommelen maar na vijf uur vliegen is dan eindelijk Schiphol in zicht. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat een vakantie voorbij is! Een vreemde gewaarwording die ik voor het eerst ervaar. Ik wil gewoon naar huis! Het zal nu wel snel beter gaan.
Helaas blijkt dat alles behalve waar te zijn. Na thuiskomst ga ik gewoon vrolijk door en na een aantal dagen ben ik het beu. Als ik weer een hele avond vanaf het toilet naar de televisie heb gekeken - deze staat precies goed met de deur open - besluit ik dat een bezoekje aan de huisarts misschien geen overbodige luxe is. Mijn broek zakt inmiddels van mijn billen en dat vind ik ook niet gek na een week. Ik zou ook graag weer eens een avondje televisie kijken op de bank in plaats vanaf het kleine kamertje. De huisarts doet gelukkig niet moeilijk en zo sta ik snel weer buiten met een antibioticakuur. Drie dagen later kan ik eindelijk een vreugdedansje doen op het toilet. Hoe blij kun je zijn na een toiletbezoek? Heel blij!
Mijn verloren kilo's (jazeker) eet ik er in een mum van tijd weer aan want de dagen nadien eet ik alles wat los en vast staat. Dat mag van mezelf als beloning. Zo kan ik ruim een week na thuiskomst eindelijk de balans op maken over deze reis.

Jordanië: een prachtland met verbluffend mooie landschappen en hele vriendelijke mensen, maar bovenal het land waar ik leerde plassen uit mijn artiestenuitgang. Tja…shit happens!