Wadi Rum, verwachtingen waarmaken

Door: Pascal34

Geplaatst op Nov 26, 2012

Dinsdag 6 uur in de ochtend, weer een veel te vroeg opstaanalarm. Snel ontbijt en op naar de servicebus(soort van taxi busje maar dan zonder meter met een vaste goedkope prijs). Het ding zat stampvol maar gelukkig nog 1 bankje vrij voorin voor mij alleen, tenminste nog iets van beenruimte met mijn éénmeternegentig. De chauffeur doet echter ook nog een beetje zwart bijklussen en na 5 minuten stappen er 8 kleine Jordanietjes binnen. Het duurt ff, maar na 2 minuten besluit de dapperste kleine woestijnkrijger dat ik er toch vrij ongevaarlijk uitzie en gaat naast me zitten. Ondanks zijn gebrek aan lengte kostte het me toch weer mijn beenruimte. Gelukkig is de school vlakbij en kan ik weer gezwind mijn benen over de lengte neerleggen. Het landschap veranderd ondertussen langzaam. In de snel vervagende ochtendmist verdwijnen de grijze bergen en komt langzaam de rode woestijn in zicht. Ondertussen dommel ik weg op de klanken van mijn Ipod. Nog maar 3 uur rijden en nog geen sms ontvangen. Heerlijk die rust.
Mijmerend op de klanken van Snow Patrols Shut Eyes gaat in ene het luchtalarm af direct gevolgd door een noodstop tot een slakkegangetje. Zwangere kameel op de weg, aardbeving, sneeuwstorm? Niets van dit alles; No worries my friend, police ahead, but radar detector, no fines for me. De A2 is er niet bij. Met Highway to Hell op de Ipod geeft de chauffeur weer plankgas. Gelukkig ben ik niet bijgelovig.

Wadi Rum, dankzij onze maniakale chauffeur veel te vroeg aangekomen. Maar de tourguide is zo vriendelijk om me bij hem thuis uit te nodigen voor thee en lunch. Weer een voorbeeld van de klassieke gastvrijheid, clichés die uitkomen; best lekker. Erg lekker, maar nog steeds twee uur over in een verder leeg dorp. No worries my friend, nice trail close by. You walk. Zogezegd zo gedaan, met een liter water een vage beschrijving dropt hij me in de woestijn. See you in 2 hours! Tja, daar sta je dan, gelukkig vertelt mijn squasmaat altijd honderduit over zijn scoutingervaringen en kijk ik Bear Grills op Discovery. Dit gaat vast goed komen zo alleen in de woestijn.
Helemaal alleen op rots zat daar dus een iets te witte hollander te genieten van het uitzicht en de stilte. Toch niet verkeerd, dat veel te vroeg aankomen. Dit belooft veel goeds als we echt met 4x4 op pad gaan.

Wadi Rum wordt omschreven als een van de mooiste woestijnen ter wereld. Tot nu toe klopt dat helemaal. Het ene panorama na het andere trekt voorbij, voor mijn gevoel stoppen we veel te kort en dan ook nog bij "historische plaatsen". Lawrence van Arabie lived here. Nou geweldig... het uitzicht de andere kant op is 1000x spectaculairder.

Snel weer onze landcruiser in. Dat het ding het nog doet mag een wonder van Allah genoemd worden. Een voorruit vol met sterren, geen dashboard, loshangende onderdelen en een motor die af en toe steeds stiller gaat draaien. Maar de magie van Allah in combinatie met het vernuft van toyata blaast toch keer op keer weer leven in de dieselmotor.
Aangekomen in het tentenkamp deel ik mijn tent met een Litouwer met een onuitspreekbare naam, maar Dieter komt er dichtij in de buurt voor mijn westerse oren. Dieter claimt twee dagen niet te hebben geslapen en valt als een blok in slaap en mist de spectaculaire zonsondergang. Vette pech voor Dieter. Na een heerlijke in, en zelfs onder de woestijn gekookt traditioneel bedoeïenmaaltijd komt er een Amerikaanse op een typisch Amerikaanse wijze de tent binnenstappen. Ze is bezig met haar PHD over duurzame ontwikkelingen in de bedoeïencultuur. Ik dacht dat ze onze guides kende, maar nee hoor. Gewoon binnenstampen. Wel een leuk mens verder. Ik krijg van haar nog een goed slaapadres in Dana, you should go there darling! Jaja. Daarna snel naar buiten en genieten van de sterren. Met open mond twee uur lang omhoog zitten staren. Alleen hiervoor zou je naar Jordanië moeten komen.