Kerst in Petra & Wadi Rum
Petra
Jordanië
Marjolijn
Kerst in Petra & Wadi Rum
Eerste Kerstdag. Vandaag verkennen we Petra, waar natuurlijk niets van Kerst te merken is. Wel serveert het hotel een speciaal “kerstmenu”: er is kalkoen, maar het diner eindigt in harde Arabische muziek en dansen, waardoor van een kerstsfeer niet veel over blijft. Voor Petra blijkt één hele dag eigenlijk nog niet genoeg. Zo’n 1000 jaar voor Christus vestigden zich hier bedoeïenen uit Centraal Arabië, de Nabateeërs. In de roze zandstenen rotswanden hakten zij hun graven uit, waarvan de gevels nu nog te bewonderen zijn. De stad was een knooppunt op de handelsroute voor wierook vanuit Jemen naar het noorden. Na een periode van Romeinse overheersing raakte Petra na een aardbeving in de vierde eeuw na Christus in verval. In de negentiende eeuw werd de ruïnestad herontdekt door de Zwitserse archeoloog Burkhardt. Tegenwoordig staat Petra op de lijst van zeven nieuwe wereldwonderen, samen met de Chinese muur, de Taj Mahal, het Colosseum, Chichen Itza, Machu Picchu en het Christusbeeld in Rio de Janeiro. We hebben het advies gekregen warme kleding mee te nemen voor de tocht door de 3 kilometer lange kloof, de Siq, die naar de stad leidt, en een flinke trui is ook wel nodig, maar extreem koud is het ook niet. Op het eind van de Siq wordt direct het mooiste grafmonument zichtbaar, de “schatkamer van de farao”. Deze plek fungeerde als filmlocatie voor de film Indiana Jones and the Last Crusade. Jammer is dat heel kleine kinderen er hier op uit worden gestuurd om ansichtkaarten en andere souvenirs te verkopen. Ik klim omhoog naar de grote offerplaats, een forse en warme wandeling, maar de moeite waard. Voor een tweede klim, naar het zogenaamde “klooster”, heb ik geen puf meer, ik keer terug naar de uitgang via de hoofdstraat, de Zuilenstraat, met uitzicht op de Koningswand. Als ik de Siq weer uitloop, is het inmiddels half vijf in de middag.
Op Tweede Kerstdag bezoeken we eerst “Little Petra”, zoals de naam al zegt een kleinere versie van Petra, in het wit in plaats van roze. Dan op naar Wadi Rum, de woestijn in. Eerst lunch, met hutspot/wortelstamp! In een jeep scheuren we door de woestijn, van mij zou de chauffeur zich wel wat minder mogen uitleven. Het diner, onder andere kip en gepofte aardappelen, is gegaard onder de grond. ’s Avonds proberen we warm te blijven bij het kampvuur, een slaapmutsje om warm te worden zit er niet in, alcohol wordt in dit islamitische land niet of nauwelijks geschonken. We overnachten in een tent, niet helemaal een onverdeeld genoegen, het is koud en vooral ook is het bed te kort, zodat ik moeite heb een goede slaaphouding te vinden. Voor we naar bed gaan is het bewolkt, met een kring om de maan, een teken dat er regen komt, maar als ik er om 4 uur ’s nachts uit ga, is er een heldere, schitterende sterrenhemel, die het ongemak weer ruimschoots goed maakt. Je bent hier niet helemaal in een onbewoonde wereld, we kamperen dicht bij de spoorlijn waarlangs de treinen rijden met fosfaat dat hier wordt geproduceerd, ’s nachts hoor ik enkele keren een trein.
Via Aqaba, waar we met een boot de Rode Zee opgaan om te snorkelen, rijden we via de Desert Highway door de woestijn terug naar Amman.
Foto's
