Gelukkig gebeuren lelijke dingen alleen in sprookjes

Door: Beeart

Geplaatst op Mar 5, 2015

Als er een land tijdens deze reis gemengde gevoelens heeft opgeleverd, dan is dat Jordanië wel.
We begonnen met een valse start. Nadat we onze fietsjes in elkaar hadden gezet, verlieten we snel de luchthaven, zo de kou in .. graadje of 10 is koud als je uit Bangkok gekomen bent.
Te snel, bleek na 10 km, in de haast, gecombineerd met vermoeidheid, gooide Debby onze vliegtickets weg in de veronderstelling dat het bagage etiketten waren. Snel terug... te snel.....Debby sjeesde langs een militaire post..  met succes.. hiermede een smet werpend op het uniform van de luchthaven bewaking. Gelukkig hadden ze mij te pakken.. eerste vraag .. is she your wife ?, ontkennen had geen zin, ook mijn opmerking dat ik niet verantwoordelijk was voor haar daden hielp niet...sterker nog.. deze machohanen vonden deze opmerking erg laf en verdacht. Ik werd aan een heus kruisverhoor onderworpen.. geen ruimte voor grappen.. oeps. Ondertussen kon ik uit het gekraak van de walkie/talkie opmaken dat Debby nog voortvluchtig was. Knap staaltje met zeker 100 man bewaking, genoeg ak47 voor een kleine burgeroorlog en een paar knappe Hummers..

Ongeveer een uur later kwam Debby terug gefietst, handen onder de koffieprut. Terwijl ik een lezing had bijgewoond over Nationale veiligheid, ingenomen paspoorten en landuitzettingen, had Debby zoveel mogelijk prullenbakken op de kop gezet...zelfs achter de douane..resultaat nul. Natuurlijk vond de militaire baas dat ik mijn vrouw een standje moest geven om mijn gezicht enigszins te redden. Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat wat Debby in de kop heeft niet in de kont heeft, maar ik denk dat ik hier faalde. Nieuwe tickets zouden volgens het kastje geen probleem zijn, maar eenmaal bij de muur aangekomen, bleek dit toch anders te zijn. Toen nog even van hot naar her geprobeerd maar ook zonder resultaat. Na anderhalve dag op het Royal Jordanien hoofdkantoor, ik ben met een boek tussen de secretaresse en de baas gaan zitten, kreeg ik nieuwe tickets in handen. Ik hoorde al echt bij het kantoorpersoneel, lunchboxjes werden met mij gedeeld, een traktatie vanwege iemands 2e huwelijk ging niet aan mij voorbij en de baas overhandigde zelfs een verdacht rood appeltje...gelukkig gebeuren lelijke dingen alleen in sprookjes......

Onze tocht naar het zuiden kon beginnen, via Mt. Nebo naar Madaba. In Madaba waren de hotelletjes duur, maar gelukkig had de eigenaar van een verfwinkel een grote tuin. Fijn kamperen. Jammer van zijn hysterische waakhond en kamikazekat... de laatste nam midden in de nacht een aanloop en wierp zich met weituitgespreide poten en een harikirikreet op onze tent....volle maan, flinke schaduwwerking. Je begrijpt het al, het leek alsof een tijger probeerde ons en onze tent te verscheuren.
Maar we lagen toch al te rillen..graadje of 5... warme slaapzakken alvast naar huisgestuurd...
lekker chillen..

Dit moet geen klaagzang worden. Ik had gemengde gevoelens belooft.. o.k....de volgende dag scheen de zon.