Met een rammelend barrel door Jordanië
Jordanië
Azië
Kmeulman
Met een rammelend barrel door Jordanië
Mijn autoroute – De auto rammelt aan alle kanten, de autogordels zitten veel te los, de wagen zit vol krassen en deuken en het stuur klinkt alsof het er elk moment af kan vallen. Dat het barrel niet midden in de Jordaanse woestijn tot stilstand komt, is een klein wonder. Maar rammelbak of geen rammelbak, wij maken met deze auto één van onze mooiste rondreizen ooit. Dankzij de nooit aflatende vriendelijkheid van de Jordaniërs, die altijd klaarstaan om ons letterlijk én figuurlijk weer op weg te helpen.
Ons autoverhuurbedrijf komt de auto bij ons hotel in hartje Amman afleveren. Op onze eerste dag in Jordanië kijken we dan ook uit naar een keurige auto van een net verhuurbedrijf. We reageren niet als er rammelend barrel vol krassen en deuken voor onze neus stopt. Een kerel in een glimmend trainingspak gooit de deur open en vraagt verwachtingsvol ‘Meulman’? Ja, dat zijn wij. Na een korte uitleg stappen we in, en ik probeer mijn autogordel om te doen. Dat lukt, alleen passen er nog wel drie mensen bij, want de gordel blijft steken op standje ‘helemaal uitgetrokken’. De auto is verder niet bepaald schoon en als we aan het stuur draaien, klinkt een gekraak alsof het stuur er elk moment af kan vallen. De remmen maken ook een angstaanjagend geluid en de raampjes kunnen alleen met veel moeite open. Goed! Dat wordt een avontuurlijk tripje.
Geen richtingsgevoel
De man van het ‘verhuurbedrijf’ (we vermoeden eigenlijk dat deze auto normaal zijn taxi is, en dat hij zo iets probeert bij te verdienen), heeft niet zoveel vertrouwen in ons richtingsgevoel. “Do you know how to leave Amman?”, vraagt hij bezorgd. Eigenlijk betwijfelen we dat zelf ook. We zijn gisteravond laat aangekomen in Amman, alle straten lijken op elkaar en we hebben geen idee hoe we het snelste op de weg naar Jerash kunnen komen. Geen probleem voor onze verhuurder. Hij stapt meteen achter het stuur, rijdt ons de stad uit en stapt in de middel of nowhere uit. “Can you get back to Amman?”, vraag ik nog, maar dat wuift hij weg. “No problem. Enjoy your day!” We rijden dus maar door, terwijl de man rustig langs de verlaten weg gaat zitten en hij in onze achteruitspiegel steeds kleiner wordt.
Zelf kiezen
Dit is onze eerste kennismaking met de hartelijkheid van de Jordaniërs, en zeker niet de laatste. We zijn enorm dankbaar dat ze zo behulpzaam zijn, want de weg vinden in het prachtige land blijkt een hele tour. De weg staat overal keurig aangegeven, tot er een t-splitsing komt. Dan mogen we zelf kiezen. Omleidingsroutes stoppen vaak abrupt in onbekend gebied, en de weg vinden in Amman is een klein drama. We vinden ons hotel alleen terug dankzij een taxichauffeur die we mogen volgen…Maar elke keer als we verdwaald over de weg rammelen, is er wel een groepje vriendelijke mannen dat bereid is om ons te helpen. Als ze zelf geen Engels spreken, gaan ze iemand zoeken die dat wel doet.
Lekke band
Ons barrel houdt het wonderwel goed uit. Tot we op een ochtend naar Petra willen en we een lekke band hebben. Kan altijd gebeuren. We staan net naar de band te kijken en een plan van aanpak te bedenken, als er een taxi stopt. “Flat tire?”, vraagt de chauffeur. “Ah, I see. OK, you drink tea at my friends’ house, I will fix the tire.” En voordat we er iets tegenin kunnen brengen, komt er een vriendelijke man uit het huis naast het hotel gelopen. Hij plant ons neer op zijn terras, gaat heerlijk sterke, zoete thee zetten, terwijl de taxichauffeur er met onze lekke band vandoor gaat. Na een half uur is hij weer terug, mét gemaakte band. Zelf de band erop leggen is er niet bij. “I will fix it”, zegt de chauffeur beslist. En dat doet hij vol overgave, het zweet druipt over zijn gezicht. Binnen no-time kunnen we weer op weg, naar fantastisch Petra. Het maken van de band kostte een paar euro, de taxichauffeur kreeg een dikke fooi. Waar hij helemaal niet om vroeg.
Lifter
Een bekend fenomeen in Jordanië zijn de vele lifters. We durven niet zo goed mensen mee te nemen, maar midden in de woestijn, bij Wadi Rum, kunnen we het niet laten. Langs de weg, met geen enkel dorp in zicht, staat een jonge vent in traditionele Arabische kleding. We zijn weer eens verdwaald, dus hulp is nooit weg, maar je kunt een mens ook niet in de brandende zon in de woestijn laten staan. Dankbaar stapt de man in en hij vraagt waar we naartoe moeten. Ik wijs het tentenkamp aan op mijn reispapieren, en de man knikt verheugd: “Ah, with mister Harb!” En hij haalt meteen zijn telefoon tevoorschijn, toetst het nummer in en begint in keihard Arabisch in de gsm te schreeuwen. Het enige wat we verstaan is ‘Harb, Harb’. Nog geen tien minuten later stapt onze nieuwe vriend uit, in het volgende dorp. “Here, mister Harb”, zegt hij tevreden. En ja hoor, mister Harb staat op ons te wachten en leidt ons meteen naar zijn tentenkamp.
Welkom!
Jordanië is een wonderlijk, prachtig land, waar we verliefd op worden. Het is dan ook met pijn in ons hart dat we ons barrel na tien dagen afleveren in Aqaba. “Welcome tot Jordan”, roepen de Jordaniërs de hele dag. En dat menen ze echt.
Foto's
