Valse start in Amman

Door: Daisy11

Geplaatst op Jan 5, 2015

'Nemen we cash geld mee?', vraagt mijn vriend voordat we richting Schiphol vertrekken. 'Welnee, we pinnen daar wel op de luchthaven', zeg ik vastbesloten.

Op de luchthaven in Amman staat een lange wachtrij bij de douane. Ik lees op de bordjes boven de balies dat we 40 Jordaanse Dinar p.p. nodig hebben om het land binnen te komen. Mijn vriend stelt voor dat hij alvast gaat pinnen, terwijl ik in de rij blijf staan.
Na een tijdje komt hij terug en vertelt dat onze pasjes worden geweigerd. Ik wil het ook proberen en loop naar de automaat. Ik zie een Nederlandse reiziger, ook met ING pas, en pint met gemak een aantal dinars. Hoe kan dat nou? Ik raak met de man aan de praat en hij wijst ons erop dat we wellicht onze passen niet buiten Europa hebben geactiveerd. Shit!

We spreken een Jordaanse medewerker aan, maar die snapt niets van mijn verhaal. Ik moet met hem mee, buiten de luchthaven, om daar te pinnen. Mijn vriend en ik splitsen op en ik vind het best eng om met een wildvreemde Jordaan op zoek te gaan naar automaten. Achteraf blijkt dat ik gewoon mijn creditcard kan gebruiken, grrr.. daar heb ik even niet aan gedacht!

Eenmaal bij de bagageband aangekomen, liggen er nog twee koffertjes. Die zijn natuurlijk van ons! We worden wat rustiger en besluiten om onze auto op te halen. Deze keer wel goed voorbereid, want we hebben in Nederland een TomTom gehuurd en al bij ons.

De auto die we krijgen is super en ik kan niet wachten om achter het stuur te kruipen, op naar ons hotel in Amman! Wat krijgen we nu? Waarom werkt die TomTom niet? Ruim een half uur rijden we rondjes, maar onze navigatie heeft geen idee dat we in Jordanie zitten. We besluiten om terug te gaan naar de autoverhuurder en daar alsnog een nieuwe navigatie aan te schaffen.

Gelukkig hebben we inmiddels gepind, want we zijn weer 40 dinar lichter. Ik heb er inmiddels alles voorover, als ik maar bij mijn hotel aankom. De nieuwe navigatie kent Amman, wat een feest! Hij herkent zelfs de straat naar ons hotel, dus met een klein glimlachje rijden we de juiste richting in.

Nu moet ik zeggen dat ik in Nederland een redelijke chauffeur ben, maar hier in Jordanie keldert mijn zelfvertrouwen binnen een minuut als ik op de hoofdweg aankom. Ik word bijna klemgereden door twee auto's en ik vraag me af of ik nog wel op de juiste rijbaan rijd. Ik kan geen markering ontdekken en de weg is vrij smal. De Jordanen rijden met vijven naast elkaar, alles toetert, slingert en ik ben als keurige Hollander de markering op de weg aan het zoeken. Ik focus me op de drukte en probeer geen ongelukken te maken.

Na een half uurtje racen, naderen we het centrum. Ik verheug me erop om eindelijk mijn bestemming bereikt te hebben en vraag me af waarom we uberhaupt een auto gehuurd hebben in dit gekkenhuis. Met deze gedachte in mijn achterhoofd, stuit ik op een geweldige file, midden in het centrum. Wat een nachtmerrie!

Alles is eenrichtingsverkeer en we hopen dat er ergens een groot bord met 'Arab Tower' van ons hotel uit een gebouw steekt. Inmiddels rijden we op een achtbaans weg en word ik afgesneden door een auto met paard in zijn aanhangertje. We hebben inmiddels vier keer hetzelfde rondje gereden en onze TomTom geeft nog steeds aan dat we er allang hadden moeten zijn.

De Jordanen zijn uiterst behulpzaam. Een aantal mannen merken ons (na de vierde keer) op en weten waar ons hotel zich bevindt. Ze zijn zo gastvrij, dat ze voor ons uitrijden en jawel, ze wijzen op een klein bordje met de naam van ons hotel. Ik meen dat ik er nu al vijf keer langs ben gereden, maar dat doet er niet toe. We zijn er! Nu nog even parkeren... ... ...

Eenrichtingsverkeer... alle parkeerplekken bomvol... we rijden dus weer de, inmiddels bekende, rondjes. Opvallend genoeg blijft er een parkeerstrook aan de andere kant van ons hotel opvallend leeg. Ik spreek wat lokale mensen aan en iedereen zegt dat het verboden is om daar te parkeren. Ik wijs naar de overkant. Daar staat een bord met parkeerverbod, maar hier staat niets. Ik geef de moed op om nog langer te zoeken en vertrouw op de verkeersborden.
We zetten onze huurauto moederziel alleen langs de kant. Het voelt niet goed, maar ik heb echt geen zin meer om te zoeken.

De volgende ochtend zit er een bon tussen onze ruitenwissers. Ik probeer nog wat te regelen met een lokale agent. Hij vertelt dat de boete 10 dinar is en ik besef me dat ik daar in Nederland niet voor kan parkeren. Ik lach naar hem en voel me toch een beetje een geluksvogel!

PS: De rest van onze reis hebben we geen pech meer gehad en vinden wij Jordanie een land waar je goed zelfstandig kunt reizen!