Fietsen in Kyoto
Kyoto
Japan
MarleenvM
Fietsen in Kyoto
Kyoto verkennen met de fiets, het is niet het eerste wat in me opkomt. Maar het openbaar vervoer in deze stad is ietsje anders dan we inmiddels gewend zijn in Japan komen we al snel achter. Er zijn een paar verschillende vervoersbedrijven in zowel bus als metro. Deze zijn niet echt op elkaar af gestemd zijn dat is geen fijn uitgangspunt.
Dit ondervinden we als we aankomen op het immens grote centraal station. We kunnen de juiste bus of metro niet vinden. Moe van de reis kiezen we voor gemak en nemen een iets te dure taxi en laten ons lekker voor de deur van ons hotel afzetten.
Als we de volgende dag aan het ontbijt zitten en kijken naar het weerbericht blijkt het een heerlijke lentedag te worden. Volop zon en een temperatuur die ruim twintig graden weet te halen. Tijdens het inchecken hadden we gezien dat het mogelijk was om fietsen te huren bij het hotel. De keuze is dus snel gemaakt.
Na het ontbijt lopen we meteen naar de receptie om de fietsen te huren. De kosten zijn zo’n twintig euro dag per fiets. Niet echt goedkoop maar dan kunnen we wel gaan en staan waar we willen en hebben we geen ov-stress. We hebben de keuze uit een zestal fietsen en we plukken er maar meteen de grootste er tussen uit. Even kijken of de remmen, het licht en het slot werken en we kunnen gaan.
De eerste kruising die we oversteken gaat het al mis. Automatisch beland ik aan de rechterkant van de weg en een tegemoet komende auto moet flink in de remmen. Een hartverzakking rijker voor zowel mij als de automobilist. Dat links rijden, of in dit geval fietsen, blijft toch altijd even wennen.
We beginnen het na een aantal kilometers aardig onder de knie te krijgen en mijn reisgenoot fietst relaxed door Kyoto alsof hij dat al jaren doet. Hij slingert met een gemak over het trottoir en ook over de weg weet hij soepeltjes de juiste weg te kiezen. Op veel plekken in de stad zijn namelijk geen fietspaden en dan mag je kiezen wat de beste optie is. Soms is dat het trottoir en soms is dat de weg maar altijd de weg van de minste weerstand. Stoplichten die op rood staan worden op deze manier heel makkelijk vermeden. Ik ben wat voorzichtiger en blijf dus regelmatig iets achter.
Bij de bezienswaardigheden is het uitstekend geregeld, echt op z’n Japans. Overal staat duidelijk aangegeven waar je de fietsen kunt parkeren, gratis en dichtbij de ingang. De fietsen zetten we netjes op slot elke keer maar ik heb het vermoeden dat het helemaal niet nodig is. We zien ook veel fietsen die niet eens een slot hebben. Wat een heerlijke gedachte dat er landen zijn dat dit nog gewoon kan.
We fietsen dwars door de stad en nemen af en toe wat achteraf straatjes en andere keer gewoon de snelste route. Aan de rand van een park stoppen we nog even omdat we het niet kunnen laten om een lekker softijsje in heerlijk lentezonnetje zonnetje te nuttigen. Dat fietsen hier bevalt ons wel. Bij de bushaltes die we onderweg passeren staan enorme rijen met toeristen. We beseffen ons maar weer dat we een goede keus gemaakt om te gaan fietsen.
Halfweg de middag hebben we aardig de slag te pakken en gaat het links fietsen al zonder na te denken. Tot we aankomen bij een heel groot kruispunt. Mijn reisgenoot ziet dat het verkeer in alle richtingen stil staat en voert zonder bij na te denken een kamikaze actie uit door gewoon door het rode licht te fietsen. En ik.... heel dom natuurlijk, ga ik er blind achteraan. Inmiddels zijn er diverse lichten op groen gesprongen en zie ik auto’s en touringcars van links en van rechts op mij af komen. Ik word helemaal ingesloten op het drukke kruispunt en met alle macht knijp ik mijn remmen in en zie mijn reisgenoot verdwijnen tussen het drukke verkeer. Ik kan gelukkig nog net een veilig plekje vinden in de middenberm van het overvolle kruispunt.
Als de rust weer terug gekeerd is op het kruispunt zie ik mijn reisgenoot veilig aan de overkant staan. Zich van geen kwaad bewust. Nadat mijn hartslag weer een normale snelheid heeft fietsen weer verder. En zo kunnen we op een dag heel wat highlights van Kyoto afstrepen. Het gouden maar ook het zilveren paviljoen, het filosofenpaadje en de wat minder bekende plekjes waar toevallig we dan toch in de buurt zijn. Een klein nadeeltje is wel het hoogteverschil. Hoe verder je van het centrum verwijdert bent hoe meer de weg omhoog gaat. Dus af en toe is het flink klimmen met de fiets. En we hebben natuurlijk, niet zo slim, het steilste stuk voor het laatst bewaard. De tempel die een prachtig uitzicht heeft op de stad is ook meteen de drukste. We vinden toch een rustig plekje op een trap om weer op adem te komen.
Als we aan het eind van de middag besluiten terug naar het hotel te gaan raken we nog hopeloos verdwaald. We zijn onze herkenningspunten kwijt en de papieren kaart is ook niet meer in de beste conditie. We fietsen wat door kleine straatjes die we normaal hadden overgeslagen en waar geen toerist te zien is. Na een tijdje komen we weer uit op een hoofdweg en zie ik een punt dat me bekend voor komt. De weg naar hotel is dan ook weer snel gevonden.
De volgende dag willen we weer met de fiets door Kyoto maar helaas gooit het weer roet in het eten. Als we opstaan regent het pijpenstelen en dat blijft de hele dag zo. Dus genoodzaakt om het openbaar vervoer te nemen en de drukte van de overvolle bussen en metro’s te ondergaan. Wat was het toch heerlijk op de fiets in het zonnetje.
Foto's
