Over scheve benen, lawaaierige steegjes en een betoverend Ninja-bos
Japan
Azië
Elleke
Over scheve benen, lawaaierige steegjes en een betoverend Ninja-bos
OSAKA | Kromme benen
Het is ons opgevallen dat heel veel Japanners enorm scheve benen hebben. We weten niet zeker hoe dat komt – we durven het niet direct te vragen – maar de meest plausibele verklaring dat wij kunnen bedenken is dat ze te veel op die tatami zitten. Al hebben we ook horen waaien dat het om een soort genetische afwijking gaat. Zelf ondervinden wij ook dat het niet altijd even comfortabel is om op die matten te zitten. Uw knie mag niet boven de lage tafel uitkomen, want dat is natuurlijk heel onbeleefd. Bij ons heeft dat hopelijk slechts tijdelijke gevolgen: kramp in uw voeten en slapende benen. Hopelijk loopt het niet zo’n vaart met die scheve benen! Maar in Osaka hebben ze ‘t dus ook.
In Osaka is eigenlijk niet heel veel te zien of te doen, buiten eten, drinken en clubben. De seks-industrie is nergens zo visibel dan hier, al zal het in andere steden of regio’s ook wel latent aanwezig zijn. Het barst hier van de (homo)clubs, restaurants, winkels (van cheapo souvenirwinkels tot Burberry) en clubs.
Er zou wel een mooi kasteel zijn in Osaka, maar Bart heeft het redelijk gehad met tempels en kastelen. Ik kan hem er niet langer warm voor krijgen...
Betoverend Ninja-bos
Om aan de drukte te ontsnappen gaan we een beetje buiten de stad. Na een treinrit van zo’n anderhalf uur zijn we ver weg van de ‘Osaka-buzz’ en aan de rand van het ninja-bos. Dit enorme bos was van de 15de tot de 18de eeuw het trainingsgebied van de echte ninja’s, de plaatselijke geheime dienst. Je kan er een fikse wandeling maken over het Salamanderpad, dat loopt langs de Akame-rivier met de ene waterval na de andere! Het bos en de watervallen maken het een betoverend uitstapje.
Het is er eveneens ééntje buiten de gebaande paden: het bos is afgelegen, er rijden niet veel treinen die richting uit (op voorhand checken!), je moet nog hopen dat er een bus langskomt bij het afgelegen stationnetje en niemand spreekt er een woord Engels. Bovendien kom je op het Salamanderpad slechts enkele andere Japanners tegen, die verrast, maar enthousiast zijn er Westerlingen te treffen.
Glazen boterham
Terug aangekomen in Osaka beslissen we om onze laatste avond door te brengen in een typisch sushi-restaurant. Helaas toveren ze enkel eten voor Bart op tafel, want iets vegetarisch hebben ze niet en ze zijn blijkbaar ook niet in staat om dat te communiceren. Dus ik wacht tevergeefs. Ik heb gelukkig nog wel een saké om achterover te slaan. De lokale glazen boterham. Bart eet dus alleen, waarop ik daarna ook alleen eet, maar dan in een Spaanse tapasbar. In feite zou je kunnen stellen dat onze reis eindigt zoals ze begonnen is: een beetje apart*. :-)
*Hoe onze reis begon? Lees het in één van m'n eerdere blogs: https://www.columbusmagazine.nl/oceanie/nieuw-zeeland/reisreporter/blogs/9270
Foto's
