Culinair Japan
Japan
Azië
MarleenvM
Culinair Japan
Eerst maar eens vertellen dat het voor een groot deel aan mij ligt. Ik ben een nachtmerrie voor koks want ik heb liever een Club Sandwich dan een culinair hoogstandje. En het spreekwoord “Wat een boer niet kent eet hij niet” is op mijn lijf geschreven. Ik weet het, ik ben een apart mens. Maar daarin tegen zeur ik nooit. Niet dat iets niet lust, niet dat ik iets anders wil eten en niet dat ze geen lekker eten hebben. Voor nood zit er altijd wel een Snelle Jelle, cup a soup of banaan in mijn tas of anders heb ik gewoon pech. Dus de keuze van een bestemming hangt nooit van de plaatselijke keuken af.
Voor mijn reis naar Japan moest het wel goed komen dacht ik. Sushi kan ik wel waarderen en het Knor wereldgerecht Japanse Teriyaki gaat er ook altijd wel in. Praktijk wees toch iets anders uit. Gelukkig kennen in Japan het principe van delen. Je bestelt een hoop gerechtjes en die komen een voor een op tafel en je pikt eruit wat je lekker vindt en de rest kan naar je reisgenoot, ideaal al zeg ik het zelf. Een beetje het idee van tapas maar dan op z’n Japans.
Ideaal is ook dat bij de ingang van sommige restaurants de plastieken versie staat te glimmen. Deze kunstwerkjes zijn bijna niet van echt te onderscheiden en een voordeel is dat het restaurant geen meertalige kaart nodig heeft. Alleen zijn dit soort restaurants meestal te vinden in drukke en toeristische plekken en niet in middle of nowhere.
In Fujikawaguchiko, een plaatsje bij Mount Fuji, is in de buurt van ons hotel slechts één restaurantje open. Geen toerist te zien, alleen wat luidruchtige Japanners die duidelijk al iets teveel sakeetjes op hebben. Maar ze hebben een Engelse kaart dus ik hoop dat het wel goed zal komen. Veel van mijn gading zit er niet bij maar ze hebben een soort noodles bouillon met paddenstoelen dus laten we dat maar doen. Dit blijkt toch een goed keuze te zijn alleen nu wordt het wel heel duidelijk dat de kundigheid van het gebruik van mijn stokjes nog zeer te wensen overlaat. Gelukkig staat het op een dienblad zodat we geen overstroming krijgen door mijn gestuntel en de paddenstoelen vliegen gelukkig ook niet door het restaurant.
In Matsumoto komen we in een heel mooi typisch Japans restaurantje terecht. De schoenen laten we achter bij de voordeur en nemen plaats op een stoel zonder poten, eigenlijk op de grond dus. Van de kaart snap ik geen snars en die paar woorden Engels van de ober maakt het niet echt duidelijk. Ik denk dat ik iets van rundvlees heb besteld met een soort van gebakken aardappels. We krijgen alvast een flesje warme sake met twee mini kopjes om alvast in te drinken tijdens het wachten. De ober serveert onze borden met uiterste precisie want dit gerecht verdient alle zorg. Wat blijkt, we krijgen Wagyu steak. Dit heeft werkelijk niets meer met vlees te maken. Zelfs zo iemand als ik kan dit wel waarderen. De rekening is dan weer niet zo mals maar ach in Japan moet je dit wel geproefd hebben.
We brengen ook een bezoekje aan Koyasan en slapen we bij de monniken wat op zich en prachtige ervaring is. We worden om 6.30 uur bij de Boeddhistische tempel verwacht en aansluitend is het ontbijt. Ieder heeft twee dienbladen met daarop 14 !!! schaaltjes met de meest uiteenlopende gerechtjes. Het meeste onherkenbaar wat de oorsprong is en het is ook zo kunstig gepresenteerd. Het is wel allemaal vegetarisch dus we weten van te voren dat we geen rare beestjes gaan eten. Ik laat mijn reisgenoot voorproeven en aan de hand van zijn gezichtsuitdrukking besluit ik het wel of niet te eten. Gelukkig ga ik met een redelijke gevulde maag de dag beginnen.
In Kurashiki zitten we in een klein lokaal restaurantje waar ze geen Engels spreken maar ook geen Engelstalige kaart hebben. Met wat aanwijzen wat de buren op hun bord hebben liggen, gebarentaal en geluiden (of te wel dat je een kip nadoet) en wat we in de open keuken zien liggen komen we er wel. De kok knikt op een manier van dat het helemaal goed moet komen. We krijgen een welkoms kadootje in de vorm van een slak met een prachtig gekleurd huisje. Een heerlijk voorafje voor de Japanners dan, ik sla deze toch echt ff over. Mijn reisgenoot die niet vies is van een beetje avontuur, aangemoedigd door de andere klanten van het restaurant, durft de uitdaging wel aan. Ik bied mijn slak ook aan maar hij vindt eentje toch echt wel genoeg. Gelukkig zijn er liefhebbers genoeg die graag de slak willen opeten.
In Hiroshima bestellen we in een normaal restaurantje met tafels en stoelen, wat overigens vrij bijzonder is, een salade als bijgerecht. We delen een salade dus als mijn tafelgenoot de salade opschept kijk ik nog eens goed naar de bak met sla. Lijkt wel een soort mini taugé wat er door zit. Ik vertrouw het niet helemaal en als ik het wat beter bekijk zie ik op elk dingetje twee zwarte puntjes zitten. Mijn reisgenoot vind het ook niet meer zo lekker als ik opmerk dat het visjes zijn.
Dit is natuurlijk maar een kleine greep van onze eetavonturen uit onze vierweekse rondreis maar wel de meest opvallendste. Sushi heb ik daar ook gegeten en ik geef meteen toe dat deze daar veel lekkerder is. En Japanse Teriyaki heb ik daar niet gezien en vraag het me echt af of het niet door Meneer Knor zelf bedacht is.
Foto's
