Oranjekoorts!!

Door: Liselore74

Geplaatst op Mar 10, 2009

Sinds zaterdag 7 juni heerst er oranjekoorts in huize Claassen-Verschuren. De hele huiskamer is versierd met oranje vlaggetjes, welpies, voetballetjes en een grote poster van ‘onze jongens’. Zelfs een origineel theatermasker uit Bali heeft een oranje boa omgekregen (dit tot grote ontsteltenis van onze vogeltjes, ze vinden die oranje verenmassa waanzinnig eng).
Eigenlijk geef ik helemaal niets om voetbal. De Nederlandse voetbalcompetitie gaat in mijn ogen enkel en alleen om geld. De club met het meeste geld (en dus de beste spelers) wordt altijd kampioen, wat inhoudt dat het stuivertje wisselen is tussen Ajax, PSV en Feyenoord. Heel af en toe wil een club als AZ (waar Dirk Scheringa een fortuin in heeft gepompt) of NAC (waar de gemeente Breda regelmatig aan bijdraagt) ook een eindje komen. Maar over het algemeen heb je meer afwisseling in de talloze reclames die sinds jaar en dag deel uitmaken van het voetbalgebeuren, dan in de uitslagen van de wedstrijden.
Het feit wil alleen wel dat ik met een hondstrouwe Willem II - supporter getrouwd ben. Rens heeft jarenlang tevergeefs geprobeerd om me voor het competitie voetbal te interesseren, maar alleen op het gebied van het Nederlands elftal heeft hij me weten te winnen. Alhoewel ik betwijfel of hij de hele eer hier wel voor op mag strijken. Ik werd namelijk pas echt een ‘Oranje aanhanger’ toen we een aantal jaar geleden door Israël aan het reizen waren.
Het was juli 2004 en het Europees Kampioenschap was in volle gang toen we in Tel Aviv aankwamen. Op de avond dat Nederland tegen Zweden zou spelen, had vooral Rens de grote hoop dat we ergens in Tel Aviv een barkeeper in een café zo ver zouden krijgen om de voetbalwedstrijd op een misschien aanwezige televisie te zetten. Ik had een toevallig meegenomen oranje shirtje dat ik onderin mijn rugzak had gevonden aangetrokken zodat hij niet helemaal voor gek zou lopen met zijn oranje outfit en vlaggetjes.
Bij het eerste café dat we binnenliepen (nadat we door de beveiliging op verborgen wapens en bommen waren gecontroleerd, een hele normale zaak in Israël), hing echter een enorm scherm waarop een Israëlische voorbeschouwing van de wedstrijd te zien was. Het was al druk, maar het café stroomde met de minuut voller met Israëli’s die allemaal voor de wedstrijd kwamen en een goed plaatsje voor het scherm wilde bemachtigen. Wat bleek: het Europese voetbal is ongekend populair in Israël, ook al weet het Israëlische elftal zich vaak niet te kwalificeren. Het was die avond ook duidelijk dat Nederland een favoriet elftal was, er werd gejuicht voor de Nederlandse doelpunten en een enkeling droeg zelfs een Nederlands voetbalshirt. De sfeer was heerlijk en Rens en ik hebben naar hartenlust met onze vlaggetjes staan wapperen, ook al werd het tegen het einde wel erg spannend omdat er strafschoppen genomen moesten worden. En als het Nederlands elftal ergens niet goed in is, dan is het wel in het nemen van strafschoppen. Maar wonderbaarlijk genoeg wist ‘ons’ elftal zich toch voor de volgende ronde te kwalificeren.
In Akko, een middeleeuws stadje aan de Israëlische kust, hebben we een voetbalwedstrijd samen met de Palestijnse eigenaar van het hostel waar we verbleven gekeken. Hij had speciaal allerlei hapjes en drankjes voor ons op tafel gezet omdat hij het zo leuk vond om met Nederlanders naar Europees voetbal te kijken. In de rust liet hij ons vol trots een poster van het Palestijnse voetbalelftal zien. Zij hadden een jaar eerder het Israëlische elftal verslagen en hij was vol hoop dat ‘zijn’ elftal ooit aan een internationaal toernooi mee zou kunnen doen.
Tegen de tijd dat we in het stadje Tiberias aan het meer van Galilea waren aangekomen verbleven we in een hostel dat nog de grootste vergelijking toonde met een schuur. De airco bracht meer stof voort dan frisse lucht, ik had het sterke vermoeden dat de matrassen weleens luizen konden hebben, de douche en wc hadden al een hele tijd geen schoonmaakmiddelen meer gezien en we waren de enige gasten. Door alle politieke ellende tussen Israël en de Palestijnen was het toerisme in stadjes als Tiberias nauwelijks noemenswaardig meer en hadden hotels en hostels die hadden weten te overleven te kampen met achterstallig onderhoud. De eigenaar van het hostel, een Israëliër die een paar huizen verderop woonde, nodigde ons echter uit om de wedstrijd Nederland - Portugal bij hem te komen kijken.
Toen we in oranje shirtjes en met vlaggetjes daar aankwamen, had hij zijn televisie op het terras voor zijn huis gezet omdat hij in zijn huis geen airco had en had hij samen met zijn broer een uitgebreid avondeten voor ons gekookt. Hoewel het hen normaal gesproken ongetwijfeld een worst zou zijn geweest of Nederland of Portugal zou winnen, zaten ze allebei uitgebreid met ons mee te leven en net zo hard voor Nederland te roepen als wij.
In de rust verdween onze gastheer zijn huis in. We hoorden wat gerommel en gemompel en een moment later kwam hij tevoorschijn in het enige oranje kledingstuk dat hij had kunnen vinden: zijn plastic schoonmaakschort. Om het ludieke beeld compleet te maken had hij ook een oranje bezem vast.
Helaas verloor Oranje de wedstrijd tegen Portugal, maar die avond zullen we nooit meer vergeten, net als al die andere avonden dat we samen met Israëliërs of Palestijnen naar de wedstrijden van het Europees Kampioenschap hebben gekeken. Het was een unieke en ontroerende ervaring om tijdens voetbalwedstrijden mee te krijgen hoe mensen, wiens land al sinds heugenis wordt geconfronteerd met gewelddadige conflicten, toch een gewoon leven proberen te leiden. Om mee te maken hoe zij gastvrij zijn voor vreemdelingen die zoveel beter af zijn dan zijzelf. Om te horen hoe ook zij trots zijn op hun afkomst, maar toch eigenlijk gewoon vrede willen, en het hen in principe helemaal niets uitmaakt hoe hun landsgrenzen liggen. Het enige wat ze willen is rust, een plaatsje om te wonen, vrijheid om hun religie uit te oefenen, veiligheid en voetbal.
Sinds het EK van 2004 vier ik iedere wedstrijd van het Nederlands elftal op een internationaal toernooi zo uitbundig mogelijk. Ik juich en gil bij ieder doelpunt of mooie pass, versier mijzelf zoveel mogelijk met oranje onzin en denk bij iedere wedstrijd weer aan de hartelijke Israëliërs en Palestijnen. Omdat ik met heel mijn hart hoop dat ook zij binnenkort op een internationaal toernooi open en zonder enige dreiging hun nationale elftallen aan mogen moedigen. Dat ook zij over niet al te lange tijd hun volksliederen in het openbaar kunnen brullen, zonder dat ze bang hoven te zijn dat ze daarmee een kogel riskeren.
Nederlands voetbal is voor mij meer dan alleen een sport, het is een moment om stil te staan bij het feit dat ik, ondanks dat ik vaak en veel klaag over de Nederlandse politiek en maatschappelijk tuttigheid, ook ontzettend dankbaar ben dat ik Nederlander ben. En dan vooral van het team dat afgelopen maandag een legendarisch goede wedstrijd tegen Italië speelde. Hup Holland Hup!!