Op zoek naar… Vaderland en Moedertaal: Bekentenis en Betekenis (blogthema).

Door: Gerrit-Gaspedaal

Geplaatst op Aug 31, 2012

"Jongen… ik moet je wat vertellen… je bent niet wie je denkt dat je bent…"

Eén van de fundamenten van je leven met een daverende dreun onder je vandaan getrokken voelen… Op het sterfbed van je vader. De beroerdste timing ooit in een bereslechte B-movie setting. En vervolgens de verwarrende reis maken naar je eigen onvermoede en verre oorsprong. Naar waar je echte moeder leefde… of nog leeft… Naar het prachtige groene heuvelachtige noorden van Israël…

Had dat verwacht…

Enfin… lees het hele verhaal maar na in m'n blog "Op zoek naar… vaderland en moedertaal".

Degenen die er veelal begripvol en/of enigszins geschokt op gereageerd hebben, heb ik al ingelicht over de aard van het verhaal: van A tot Z bij elkaar gelogen… eh… nou ja… "uyt den grooten duym gezooghen" dan… Niet om jullie te besodemieteren maar gewoon omdat ik vind dat de waarheid een goed verhaal niet altijd in de weg moet staan…. én… omdat ik er ook niet vies van ben om te proberen een stukje buiten de gebaande blogpaden te wandelen… (o;

Tot zover de bekentenis. Nu de betekenis (niet geheel ontoevallig anagrammen van elkaar): Het uitgangspunt was de blogmaand-opdracht van Fransje: Zoektocht naar… Wat zoek je op reis? Wat verwacht je ervan? Waar word je door gedreven? Welke emoties brengt reizen bij je teweeg? Waarom reis je eigenlijk? Dat heeft me aan het denken gezet en doen besluiten dit tweedelige experimentje op te zetten.

"Ik wil de wereld zien met al haar mensen, dieren, natuur en bouwwerken"
In het algemeen (al dan niet gedeeltelijk) is dat het wat de reisprikkel veroorzaakt, bekeken vanuit het standpunt "waarwilliknaartoe". Als je het nou eens omdraait en de "waarkommikvandaanvraag" stelt, kom je misschien preciezer bij de reisreden... Ik heb namelijk sterk het idee dat we reizen omdat we in de kern op zoek zijn naar stukjes van onszelf.

"In den beginne…",
voor diegenen die dat als uitgangspunt nemen, waren daar Adam en Eva... of, voor diegenen die Darwin een toffe peer vinden, van die kleine amoebefriemeldingetjes die evolueerden in een "survival of the fittest race" via visjes, aapjes en holenmensjes (ik kan je in dat laatste verband het hele Jane Auel repertoire behalve de laatste drie delen aanbevelen) tot wat wij mensen nu zijn. Maar waar we ooit allemaal zo'n beetje hetzelfde waren (lomp, harig), dezelfde dingen deden (jagen, eten, voortplanten, oerklanken uitstoten) en op dezelfde plek leefden (Oost-Afrika) zijn we nu, miljoenen jaren later, ontzettend verspreid over onze aardbol en hebben we ons allerlei verschillende talen, gebruiken en denkpatronen aangeleerd waardoor de ene uithoek van de wereld niet precies weet wat de andere uitspookt, laat staan begrijpt.

En ik denk dat we dat allemaal met eigen ogen willen zien en liefst ook op een bepaalde manier willen begrijpen. En vastleggen… Dus gaan we op pad. Op zoek naar hoe wat wij ooit waren, op een ander plekkie dan de jouwe, op een andere manier dan je gewend bent, geëvolueerd is. En daar zaken in te herkennen (Yeeey… ik zie een McDonaaaalds!). Of juist niet (uhh... borden kapot gooien?) en je daar over te verbazen (hoe hebben ze in Ra's-naam zo'n piramideding gebouwd) en bij te verkneukelen (pffffrrrtproest... die poepen in een gat!) of er gewoon intens van te genieten (badderende olifantjes kijken in Pinnawela, mystiek proeven in Kåseberga). Kortom: we willen zien hoe het bij een ander is gegaan sinds de dinosauriërs.

Even terug naar m'n vorige blog:
De in-/aanleiding heb ik in een behoorlijk stevige dramatische setting gesitueerd om je even mee te sleuren op reis. Tikkie gechargeerd en had anders gekund, vond m'n vader ook trouwens, maar ach… zie het maar als dichterlijke vrijheid (o;
Waarom Israël? Vanwege de historische dramatiek en de natuurlijke verdeeldheid. En omdat het kon.

In de reis zelf heb ik een groot stuk emotie (vertwijfeling, ongeloof, boosheid) en onrust proberen te stoppen om aan te geven dat wij mensen onszelf blijkbaar graag in vakjes/bevolkingsgroepen indelen om onze verschillen te benadrukken maar even uit het oog verliezen dat we in principe juist zoveel overeenkomsten hebben.... en dat weer raar vinden... of niet willen...

De uiteindelijke ontmoeting met 'm'n moeder' kon natuurlijk geen happy end opleveren omdat we te anders zijn. In een andere maatschappij zijn beland met andere normen, waarden, medemensen en denkpatronen. Alzheimer is geen fijne aandoening maar ik wou me niet verlagen cq. ongeloofwaardig maken met geheugenverlies 'op z'n gtst's" bijvoorbeeld.
Wat ik wel belangrijk vond om te melden is dat er wel een soort familiegevoel tussen ons was… want overal ter wereld komen we mensen tegen (soms tot onze grote ergernis) en hoe verschillend we ook zijn, we vinden altijd mogelijkheden om met elkaar te communiceren en over te brengen wat we op dat moment voelen vanuit het oerinstinct dat we "van dezelfde soort zijn".

De foto's erbij zijn ten behoeve van de sfeerverhogende werking en wel degelijk van Meron en omgeving maarrr… van internet geplukt.

En nu de vraag van Fransje:
Hoe was het? Voldeed de reis aan je verwachtingen? Wat is je drijfveer om te reizen? Wat zoek je op reis? Ik wil zien waar ik ook had kunnen belanden. Hoe andere bevolkingsgroepen hun leefomgeving hebben ingericht en hoe ze daarmee omgaan. Hoe m'n leven had kunnen zijn en wat het gevoel daarbij is. Ik verwacht daarbij niets maar laat het over me heenkomen om me te verbazen, te verkneukelen en te genieten. De reis voldoet dus altijd omdat ik niks zoek of verwacht. Alles wat ik zie en meemaak is gekoesterde geestelijke bagage….

En gelukkig hebben we ook nog de foto's…