Slaapplek bij de Druzen thuis op de Golan Hoogte
Noord Israel
Israël
Jenita
Slaapplek bij de Druzen thuis op de Golan Hoogte
We zijn op de Golan hoogte in Israël op zoek naar een plekje om te overnachten. Bij een hotel dat veel te duur is komen we een man tegen met een luxe auto, hij heeft nog een vakantiehuisje waar we wel kunnen overnachten. We rijden achter hem aan en komen bij een klein huisje. Zijn vrouw en kinderen die daar zijn worden gesommeerd om alle spullen in te pakken en te vertrekken naar huis.
We vragen elkaar wat over en weer en al snel blijkt dat het Druzen zijn. De zoon zegt dat voor het huisje en aan de zijkant de grens met Syrië ligt. We zijn verbaasd: warenwe al zo dicht bij Syrië? In het donker, met dik vest en zonder camera lopen we naar de grens. Het is ongeveer 1 min. lopen. De zoon waarschuwt ons om achter hem te blijven omdat er verderop landmijnen liggen ... Dit advies volgen we braaf op. We mogen geen foto's maken omdat de grenswachten aan de andere kant dit kunnen zien.
Waarschijnlijk hebben ze ons niet gezien maar wij zien wel lampjes bewegen; ze lopen langs de grens heen en weer. Bijzonder om te zien!
De zoon verteld dat de grens maar 2x per jaar open gaat. Voor de zomer en na de zomer. Hij studeert in Damascus en komt in de zomer terug naar zijn familie. Dit deel van de Golan was vroeger van Syrië en is in de Jom Kippoer oorlog verovert door Israël. Sindsdien leven veel families gescheiden van elkaar. Toen er nog geen internet was gingen ze in beide landen naar de grens en schreeuwden naar elkaar en gooiden soms spullen over. Met de komst van internet en meer telefoonverbindingen gebeurt dit bijna niet meer. De heuvels worden ook wel 'the shouting hills' genoemd.
De zwager zegt dat hij een een bedrijf heeft dat fruit verbouwd. De volgende morgen wil hij ons meenemen naar dit bedrijf.
Als het al laat is rollen we ons slaapmatje in de kamer uit.
De volgende morgen mogen we de etenswaren in het huisje pakken en gebruiken voor ontbijt. We lopen nog een keer naar de grens om te kijken hoe het er bij daglicht uit ziet. Omdat de Druzen geen geld willen hebben omdat we hun huisje gebruikt hebben, ruimen we onze spullen goed op en maken wat schoon. Dat is wel het minste wat we kunnen doen.
Daarna stappen we weer in de auto's en gaan we naar het fruitbedrijf. Hier worden we rondgeleid en we krijgen fruit uit de koelcellen toegestopt. Na afloop krijgen we nog een kopje Arabische koffie (de lekkerste die ik daar gehad heb!) en we zwaaien de Druzen uit. We willen nog naar de grens met Libanon maar we komen er niet goed uit hoe we daar komen. Net als we voor de zoveelste keer met de auto draaien komt daar de Druz met zijn broer weer aan. Hij was ons achterna gereden omdat hij dacht dat we toch wel verkeerd zouden rijden.
Gelukkig weet hij de weg wel en hij laat ons twee plaatsen zien waar in de oorlogen tussen Libanon, Syrië en Israël hard gevochten is.
Een hele bijzonder ontmoeting met zeer gastvrije mensen!
Foto's
