De twee wijzen uit het Westen...... Een indruk van Israel.
Jeruzalem
Israël
Chicazondergrenzen
De twee wijzen uit het Westen...... Een indruk van Israel.
Mijn reispartner in crime Johan komt terug van zijn geslaagde woestijnmissie in Wadi Rum, ik ben weer wat hersteld van mijn ziek-zijn na een niet zo'n succesvolle BBQ. Tijd voor iets nieuws, spannends, en ondernemends na 2 weken Jordanië dus!
In het kader van grenzen verleggen komen we in Jerusalem uit. Wie had dat gedacht? Wij niet in ieder geval! Maar als we toch in de buurt zijn....
Israel, het beloofde land, waar we eerder deze week nog over uitkeken dobberend in de dode zee. De stempel in mijn paspoort zorgt er wel voor dat ik een aantal landen in het Midden-Oosten de komende jaren niet hoef proberen binnen te komen, onwelkom als ik vanaf nu ben. Maar graag of niet he...
Vanuit de verte zien we de beroemde gouden koepel verlicht worden door de ondergaande zon, de koepel van voor velen de meest heilige plaats op aarde. Het midden van de wereld. Wauw! Ook al ben ik niet gelovig aangelegd... dit maakt indruk!
In Jerusalem leven verschillende religies bizar dicht naast elkaar in de oude binnenstad. Joden, Moslims, Christenen... De oude binnenstad die een labyrinth vormt, een heus doolhof. Of het nu souqs zijn of steegjes... de logica is ver te zoeken. De weg vragen lijkt weinig op te schieten, voor je het weet ben je weer op het punt waar je begon! Dat schiet op ;) !
Ik kijk fascinerend toe hoe mensen regelmatig betekenisvolle aanrakingen en kussen geven aan objecten of plaatsen. Voor mij is het een mooie stad vol geschiedenis, de grondlegging van de grote religies op aarde. Maar voor deze mensen... hoop, geluk, de rode draad in iemands leven.
We lopen over de paden waar Jezus Christus gelopen zou hebben. Het blijft moeilijk te bevatten hoe belangrijk deze plek voor veel mensen is.
Te weinig blauw op straat.... jarenlang een Nederlands issue geweest. Hier mag het best wat minder. Is dit nou echt nodig? Ik voel me zeker niet veiliger wanneer 'mannekes', die in mijn ogen net 16 zijn, met een geweer rondlopen dat zeker niet van speelgoed is. Het geeft een bizar straatbeeld....
Geboeid lees ik in de lonely planet over het Jerusalem-syndroom. Dit syndroom, dat van psychiatrische aard is, treft jaarlijks 50 tot 200 mensen die een bezoekje aan de heilige stad wagen. Uiterst interessant! Mensen, die opeens beseffen eigenlijk zelf een groot profeet te zijn, influisteringen van boven horen, of uitverkoren blijken te zijn. 'Opeens heb je het...?' Echt iets voor Johan leek me... Toen hij met een doek om zijn middel ging lopen kreeg ik even mijn twijfels... Vooral toen hij ook nog eens met een Duitse tourgroep vast kwam te zitten in een van de vele kerken en liederen ging zingen alsof hij één van hen was. Maar het lijkt goed te komen!
Na Jerusalem gezien te hebben wordt het tijd om ons buiten dit gebied te begeven. We zijn nog steeds geen kei in de weg hier vinden, en weten voor het gemak een gratis lift naar Betlehem te regelen. Een lift in een touringcar met zo'n 50 Israelische dames van middelbare leeftijd die gezellig een weekendje weg zijn. De partybus naar Betlehem zal ik maar zeggen! Want zodra de moter gestart is barst het feest los, en mogen wij nou net de special guests zijn! Dansen, zingen, klappen, een en al vreugde en spontaniteit! Een heerlijke verassing!
In Betlehem bezoeken we samen met de massa de plaats waar Jezus geboren zou zijn, waar maria melk aan Jezus gaf, de hele mikmak. Een voor mij persoonlijk veel interessantere kant van deze regio wordt door veel mensen over het algemeen overgeslagen. Maar niet door ons natuurlijk! Want Yousef, een Palestijnse taxi-chauffeur uit Betlehem, gaat ons de meest bijzondere dag uit onze reis laten beleven.
In 2003 is Israel begonnen met zich van Palestina af te sluiten, in het kader van nationale veiligheid. Deze muur, 300 km lang, en 8 meter hoog schoon aan de haak, daar kan je niet omheen. Nu pas zie ik echt hoe verscheurd dit land is, nu pas besef ik het. Yousef verteld over zijn kinderen die hij niet aan de andere kant mag bezoeken, families die uit elkaar gedreven zijn, hoe bekenden uit hun huizen zijn verjaagd. En niemand weet voor hoe lang... Voorgoed...? Hartverscheurend!
Johan en ik begrijpen niet dat deze muur, terwijl heel de wereld heeft toe gekeken, heeft gebouwd mogen worden! De Taliban in Afghanistan en Irak moest uit hun grotten gerookt worden. Maar een groep mensen ombouwen met een metershoge muur, dat mag wel? Dat wordt gewoon geaccepteerd? Of genegeerd? Mij doet het alleen maar aan het meest beroemde Nederlandse woord ter wereld denken: Apartheid!
Ik weet het niet.... ik snap het niet.... ik kan het niet bevatten. Ik weet vooral dat dit niet normaal is! Hoewel de Palesteinen zelf misschien ook niet altijd lieverdjes zijn is dit oneerlijk, onmenselijk, gruwelijk... Deze mensen wordt het zwijgen opgelegd, het enige wat ze kunnen is hopen. En die hoop is inspirerend, krachtig, en daar verven wij graag een handje aan mee! Daar staan we dan met een pot verf in de hand de muur op te vrolijken! Dat had ik eerder deze dag nog niet kunnen bedenken. Hoewel ik er geen voorstander van ben, en het ook zeker niet goedkeur, snap ik dat mensen soms verschrikkelijk verkeerde wanhoopsdaden kunnen doen in deze uitzichtloze situatie.
Het aanblik van de muur staat in mijn geheugen gegrift, zowel Johan als ik zijn duidelijk geraakt door het aanschouwen van deze hopeloze uitgangspositie. Is dit dan het beloofde land....?
Foto's
