Een spannende overgang naar de Palestijnse gebieden

Door: Travels

Geplaatst op Aug 1, 2012

Na een bijzondere ochtend in Jeruzalem ben ik vanmiddag alleen vertrokken naar de Palestijnse gebieden, om precies te zijn, Bethlehem. “Zou je dat nou wel doen? Pas je wel op?” zei iedereen. “Je gaat toch niet alleen?” Met al die opmerkingen word ik alleen maar meer geprikkeld en nieuwsgierig om te gaan. Want waarom niet? Waar moet ik dan bang voor zijn? Mensen met grote sporttassen, mannen met baarden? Ik wil met eigen ogen zien hoe het in de Palestijnse gebieden is in plaats van verhalen te horen van anderen of erover te lezen. Ik wil dingen zelf beleven, zien en meemaken. Niet om de thrill maar om het verhaal van de mensen daar. Tenslotte is het nieuws dat je ziet en hoort ook niet altijd zoals het werkelijk is.

Al rijdend over een lange drukke weg in een kleine gehuurde auto ga ik richting Bethlehem. De weg leidt me vanuit de stad rechtdoor totdat ik bij een rotonde kom waar ik alleen maar omheen terug kan draaien omdat daar achter een grote muur staat. Wat nu, denk ik, ze hadden het nog zo gezegd. Is dit het? Nergens staat iets aangegeven. Waarom zouden die Israëliërs ook, denk ik.

Even verderop zie ik een kleine parkeerplaats vlakbij een groot wit gebouw waarvoor een militair zit in een hokje met de afmeting van een toilet. Aan de zijkant van het gebouw staan vele auto’s te wachten in een lange rij. Ik heb afgesproken met een Palestijnse gids op de parkeerplaats. Ik zie niemand. Alleen mensen die me vanuit de auto’s aankijken met een blik van: wat doet zij hier? Verder kan ik niet, de weg leidt terug naar Jeruzalem. Ik wil mijn gids bellen, maar mijn telefoon heeft hier geen bereik. Ik twijfel: moet ik dit nou wel doen? Waar moet ik heen? De militair kijkt me indringend aan terwijl ik een beetje zoekend rondloop.

Ik besluit naar de militair te lopen en te vragen of hij mij kan helpen. Ik moet wachten… Beduusd sta ik naast zijn hokje. Dan zegt die opeens dat ik mijn auto moet pakken en de grens over kan. Hij had natuurlijk al lang gezien dat ik daar met een auto was, maar gelijk schiet me weer te binnen dat je met een Israëlisch huurauto absoluut de grens niet over moet gaan. De auto is daar niet verzekerd en met een Israëlisch kentekenplaat trek je de aandacht van de Palestijnen; vele huurauto’s zijn vernield, hoorde ik voor vertrek.

Ik loop vertwijfeld terug naar mijn auto. Wat zal ik doen? Weggaan of doorgaan? De nieuwsgierigheid wint het van de twijfel. Die verhalen die ik heb gehoord waren van jaren geleden; misschien is het wel anders nu. Ik sluit aan in de rij en schuif steeds een plek op terwijl ik me meer en meer afvraag waaraan ik begonnen ben. “Pas je wel op schat?” hoor ik mijn moeder zeggen..

Hoe dichter ik bij de muur kom hoe, meer militairen ik zie. Allemaal in het gelid, alsof er iets staat te gebeuren. Dan schrik ik wakker uit mijn gedachten. “Get out the the car! Passport!” Er staan drie militairen naast mijn auto die me sommeren om uit te stappen. Trillend en met klamme handen stap ik uit. De een pakt mijn sleutel, de ander bekijkt mijn paspoort. Ik vraag me af of hij mijn angst kan ruiken. De derde prikt met zijn geweer tussen mijn spullen. De auto wordt grondig gecontroleerd. Stoelen worden naar voren en naar achter geschoven, mijn tas wordt overhoop gehaald en zelfs de voering uit de achterbak wordt omhoog gedaan. Ik ben nerveus maar kan nu niet meer terug. “Go go go!” zegt de een en daar ga ik de grens over, geen idee waarheen.

Ik rijd over een kleine wegopbreking, door een poort die in de muur is gemaakt. Het ziet er grauw en oud uit. Stapvoets rijd ik langs de rij militairen de Palestijnse gebieden in. Langs de weg staan vele mannelijke taxichauffeurs die op zoek zijn naar toeristen om ze rond te leiden.

Tot mijn blijdschap zie ik opeens, achter de streep bij de overgang, Yousef, mijn gids, staan zwaaien. Mijn hart springt over en ik ben zo blij dat ik een ‘bekende’ zie. Ik heb hem gevonden, voel me niet meer alleen en ben benieuwd waar hij me allemaal naar toe gaat leiden en wat hij allemaal te vertellen heeft.