Een vonk in Teheran

Door: Joanna

Geplaatst op Oct 5, 2015

Het is niet wat je denkt. Al begon het wel in bed. Ik wilde gewoon rustig slapen na de drukke vlucht en een –alcoholvrij- drankje op de speciale verdieping van het crew hotel. We wensten elkaar welterusten en gingen naar onze kamer. Het zou een spannende nacht worden….

Ik kies één van de twee bedden uit voor de nacht. Ik kan de slaap niet pakken en lig wat te woelen. Bij elke beweging die ik maak voel ik een tinteling door mijn lijf gaan. En zie ik vonkjes. Lampje aan. Auw! Ik hoor wat getik. Ik ga naar het toilet. Tik. En voel m’n vingertoppen tintelen. Shoot, het lijkt wel of er stroom op het bed staat. Bed van de muur. Geen resultaat. Ander bed. Zelfde ellende. Lampje aan, lampje uit, m’n vingers doen inmiddels pijn. Lampje aan, pang! Lampje stuk.

Ik ga naar het mannetje op de gang om een andere kamer te vragen, wat dit vind ik niet relaxed. Helaas is een andere kamer geen optie. We hebben in dit hotel namelijk een speciale verdieping waar we als zondige vrouwen zonder hoofddoek en abaja mogen rondlopen. Zodra we de lift in gaan moeten we gekleed zijn volgens de lokale regels.

Ik neem de man mee naar mijn kamer om hem het probleem te laten zien en voelen. Ik sla het bed open, kijk, voel!! Hij kijkt me meelijwekkend aan en schudt zijn hoofd. ‘sorry, cannot help you’. Zou hij soms denken dat……Daar sta ik dan in m’n pyjamaatje. Bang om geëlektrocuteerd te worden tijdens m’n slaap.

Dan zelf maar weer aan de slag. Raam open, misschien is het wel gewoon heel statisch hier, dan wordt het wat minder droog. Matras op de grond. Slapen maar. Had je gedacht. Zodra ik beweeg voel ik het weer. Het is zo’n bed met metalen veren. Moet ik dan in de badkuip gaan liggen ofzo??!! Het matras gaat weer op het bed, ik leg het sprei op de grond , kussen erbij, dekentje en slapen maar. Ik voel geen getintel meer en droom over met matrassen gevulde badkuipen waar de lampen flikkeren en sirenes loeien als ik me omdraai.

Na een uiteindelijk goede nacht word ik wakker. Goedemorgen, ik lig hier gewoon op de grond. Op een kleedje tussen twee bedden in. Wie is er hier nou gek?! Ik verdenk mezelf van aanstelleritus en ga weer op bed liggen, lekker beetje luieren en lezen. Ander lampje aan, auw! M’n vingers! Ik spring van het bed af en op hetzelfde moment gaat het brandalarm af. Krijg nou wat! Ik kijk op de gang, maar daar is niets aan de hand, het is echt mijn kamer. Het mannetje komt om het alarm te stillen en vraagt of ik goed heb geslapen. Tja……..

Naschrift: later bleek dat er naast dit hotel een elektriciteitscentrale staat, wat voor mij alles verklaart.