Elke plaats heeft zo zijn culinaire specialiteiten, dus ook Isfahan. Toen ik voor het eerst langs een zaakje liep waar ze een enorme bak met daarin wit spul hadden staan, dacht ik dat het yoghurt was. Op een middag, toen mijn reisgenoten aan de pizza zaten en ik zin had in wat anders, ben ik teruggelopen naar dat zaakje en gevraagd wat dat witte spul was. Het bleek een mengsel te zijn van rijstmeel, water, melk en wat rozenwater dat wordt overgoten met dadelsiroop. Denk aan onze rijstepap met bruine suiker, maar dan op z'n Iraans. Ik vond het erg lekker en het vult goed. Bij de Iraniërs is het ook erg populair.
In Hafez Avenue (een doodlopende straat die uitkomt op het enorme plein) zijn 2 rijstepap verkopers. Loop je Hafez Avenue in richting het plein, dan is er een verkoper aan de rechterkant van de straat die, naar mijn ervaring, alleen 's avonds open is en waar je eventueel wat 'vel' in je rijstepap kan terugvinden. De andere is een hele dag open en zit aan de linkerkant van de straat. Dit was mijn favoriet en er was rijstepap zonder 'vel'. Dit zaakje is bijna niet te missen, want de enorme bak rijstepap staat aan de straatkant. Ook hangt er een reisartikel aan de muur waarin 't zaakje vermeldt staat als een to-do tip in Isfahan en waar ze minimaal 10x naar wijzen...Voor de prijs moet je het niet laten: ik betaalde 50 cent voor een bakje, maar ik ben dan ook een vrouw van begin 30 met blauwe ogen, terwijl mijn reisgenoot later op de dag 55 cent moest betalen. Maar ja, zij was dan ook 55, klein en met bruine ogen....
Eet smakelijk!