Een bijzondere ontmoeting
Een bijzondere ontmoeting
In mei 2014 was ik in Iran. Een georganiseerde rondreis langs vele hoogtepunten. Ik heb er van genoten. Nu kan ik wel heel veel gebouwen en andere bezienswaardigheden gaan opsommen, maar voor mij waren de mensen het echte hoogtepunt.
Heel veel Iraniërs vonden het een eer om op de foto te gaan. Vaak vroegen ze er ook zelf om. Als ze Engels spraken vonden ze het heel fijn om contact te maken.
In Isfahan liep ik in een park langs een jong stel. Ze zaten in het gras met elkaar te knuffelen. Ik was heel verbaasd dat dat kon. De vrouw had natuurlijk een hoofddoek om, maar die hinderde haar niet. Het leek me beter om er niet nadrukkelijk naar te kijken.
Ik werd terug geroepen door de man. Hij begon in goed Engels met me te praten. Hij wilde van alles over Nederland weten. En ook mijn mening over Iran. Het leek me beter om mijn persoonlijke mening over geloof en politiek wat af te vlakken. Zijn vriendin lachte minzaam en luisterde geduldig. Zij sprak geen Engels, maar deelde wel chocola uit.
Na een minuut of tien besloot ik weer verder te wandelen. Ik wilde hun pril geluk niet langer verstoren. Ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken en dat was geen enkel probleem. De man gaf me zelfs zijn mailadres om de foto op te sturen. Dat heb ik gedaan, maar daar heb ik later niets meer van gehoord. Censuur? Daar zal ik waarschijnlijk nooit antwoord op krijgen.
Later op die dag vond ik in een boekhandel een boekje over Nederland in het Farsi, de belangrijkste taal in Iran. Doordat er veel foto’s in stonden kreeg ik een indruk van wat er beschreven werd. Namen van plaatsen en personen stonden er ook in het Nederlands.
Erg leuk vond ik het hoofdstuk over bekende Nederlanders. Tot mijn stomme verbazing zag ik dat André Hazes de bladzij mocht delen met koningin Beatrix. En dat Vincent Van Gogh en de voetballer “Rund” van Nistelrooij pas later aan bod kwamen. Je snapt natuurlijk wel dat ik dat boekje gekocht heb, als geweldige herinnering aan een bijzonder land.