Op bezoek bij de Ghasga'i nomaden
Iran
Azië
Dianadm
Op bezoek bij de Ghasga'i nomaden
Het Zagrosgebergte is een omvangrijke bergketen in het Noordwesten van Iran. Het is zo’n 1500 km lang en wat hoogte en omvang te vergelijken met de Alpen, maar hier houdt iedere vergelijking op. Het gebied is voor een groot deel ontoegankelijk en wordt daarom zelfs niet door de Iraanse toeristen bezocht. Westerse toeristen zijn hier nog echt een bezienswaardigheid. In dit gebied leven ’s zomers de Bakhtiari en Ghasga'i nomaden.
Al eeuwenlang vindt er twee keer per jaar een spectaculaire migratie plaats. Honderdduizenden nomaden trekken in de lente in één lange sliert van het warme laagland van Khuzestan, naar de het koele hoogland van het Zagrosgebergte. Daar zetten ze hun tenten op en weiden ze hun vee. Om de groene weiden te bereiken, steken ze bergpassen van meer dan 3000 meter over, te voet, hun hele huisraad op paarden en ezels gepakt. In de herfst wordt de tocht in omgekeerde volgorde gemaakt.
De nomaden wonen in kleine groepen bij elkaar en zijn zelfvoorzienend. Ze leven van de productie van vlees en zuivel. Wij gaan op bezoek bij Malek en zijn vrouw, die speciaal voor ons een mooier kleed uitrolt en thee zet. De nomaden zijn van nature nieuwgierig en dankzij onze gids, die vloeiend middel Perzisch spreekt, is het contact is zo gemaakt. Malek is een Ghasga'i en woont samen met zijn gezin dat in totaal uit 11 personen bestaat in dit kamp. Zijn tent bestaat uit muurtjes van gestapelde stenen en een overkapping van aan elkaar genaaide lappen stof. Aan alle kanten waait de wind naar binnen wat zorgt voor een soort natuurlijk luchtverversingssysteem. Zoals veel nomaden is Malek animistisch, hij gelooft meer in de natuur dan in de Koran. Officieel is hij moslim, maar gebeden wordt hier niet. Normaal gesproken is hij overdag op pad met zijn vee, maar vandaag heeft hij toevallig deze taak overgedragen aan zijn zoon. Hoewel er nog veel nomaden zijn in Iran (ongeveer 1 miljoen) verruilen veel mannen hun traditionele leven voor een baan in de stad, waar ze werk zoeken in de olie- en gasindustrie. Malek hecht teveel waarde aan zijn vrijheid en ziet er niets in om de eeuwenoude tradities op te geven. Ook zijn kinderen zijn tot nu toe niet gezwicht voor het moderne leven.
We krijgen toestemming om onze tentjes in het kamp op te zetten en brengen de nacht door onder de sterren. Al vroeg worden we wakker van rinkelende schapenbellen en een blaffende honden. Ruim voor zonsopkomst trekken de mannen met hun vee de bergen in, terwijl de vrouwen achterblijven. We zwaaien nog even naar Malek en bedanken hem voor zijn gastvrijheid. De rest van de ochtend helpen we de vrouwen met het huishouden en de voedselbereiding. We bakken brood, melken de geiten en sprokkelen hout. Echt handig zijn we hier niet in en we worden dan ook meerdere keren uitgelachen. Tot slot drinken we nog een kopje thee bij de buurvrouw, dan pakken we onze tenten in en vervolgen we onze reis.
Foto's
