Textiel Nomaden

Door: NeleTravers

Geplaatst op Mar 19, 2017

We verlaten Shiraz en verblijven nog een paar dagen in het Zagros gebergte. Yasuj, Shahrekord, Chelgerd: veel toeristische accommodatie is er niet, wel bergen met smalle wegen die zich door dorpjes slingeren, valleien en ravijnen, glinsterende rivieren, ….Dit is ook de plek waar ieder jaar de Qashqai en Bakhtiari nomaden naar toe trekken met hun kudden geiten en schapen. Meer dan 500 km leggen ze af op zoek naar groene weiden. Een bezoek aan de nomaden was niet meer ons doel na onze ervaring in Bavanat. Maar wie niet zoekt, vindt…

Even voorbij de Kuhrang-dam parkeren we de auto langs de weg. Enkele kinderen komen ons tegemoet. Een vrouw is wol aan het spinnen. Ik waag het er op: ik wil graag weten of ze kelims weeft. En we volgen de draad…

In de zomer wordt niet veel geweven maar in de tent rechts na de berg, is er een familie die weeft.
Nog voor we er zelf zijn, zijn de kinderen vooruit gelopen en staat het koppel ons buiten de tent op te wachten. We worden hartelijk verwelkomd en nemen een kijkje hoe de vrouw smalle banden weeft om tentzeilen bij elkaar te houden. Ze houdt van fluo-kleuren.
De manier van weven met de kaarten is hetzelfde als ik ooit zag in Zuid-Amerika.
Weven, een ambacht die generaties en landen dicht en ver verbindt met nooit eindigende draden

Een berg verder is er een familie die tapijten weeft. Ze laten het graag zien. Na het samen drinken van een glas doogh ( zure karnemelk) en thee, zetten de vrouwen van 3 generaties zich aan het getouw. De wol die ze gebruiken is zacht. De kleuren mooi donker. Nu wordt de wol geverfd met synthetische middelen, de planten die goed waren voor het natuurlijk kleuren zijn minder te vinden. Ze weven nog steeds de traditionele designs maar passen het ook aan op vraag van de opdrachtgevers.

Ondertussen willen ze weten van waar we komen. Ah België, heb je wapens voor ons bij?Wapens en paarden zijn de statussymbolen van deze laatste nomaden.
De Qashqai kunnen zich geen leven voorstellen zonder hun kuddes. De geiten voorzien in de dagelijkse producten: melk, kaas en vlees. De babygeitjes worden op de markt verkocht en met dat geld worden andere noodzakelijke producten gekocht.

Al jaren probeert de regering – soms met harde hand -steden uit te bouwen waar de Qashqai zich kunnen vestigen. Gloednieuwe dorpen waarin eigenlijk niemand wil wonen. Maar de Qashqai hebben altijd weerstand geboden, ze blijven een sterk, fier en vooral onafhankelijk volk.
De oma vertelt: ik ben geboren als een zwerver en dat is de manier waarop ik mijn kinderen groot breng. Ik heb nooit in een stad gewoond en ik zal het nooit kunnen. Mijn leven is hier, in de tent.

We nemen afscheid van deze sterke families.
De late middagzon, de onherbergzame bergen, de kristalheldere rivier…..Ik vraag me af hoe lang dit nog het land van de Qashqai en Bakthiari mensen mag blijven.

traversnele.wordpress.com