"Geweldige mensen."
Sumatra
Indonesië
Doppie
"Geweldige mensen."
"Wat een geweldige mensen".
Meer wil ik eigenlijk nu niet schrijven over onze Sumatra reis.
Maar een blog moet minstens honderd woorden zijn, dus tik ik nog maar even door.
Waarschijnlijk eindigt het dan weer met een verhaal van duizend plus.
Gek is dat eigenlijk, we gaan altijd op zoek naar beesten en die hebben we ook gevonden.
Het hilarische bad met de olifanten in Tangkahan en de onvergetelijke ontmoeting met de Orang Oetans in de jungle van Bukit Lawang. Gigabytes vol aan mooie herinneringen, maar die mensen, die gastvrije en vriendelijke mensen, die dragen we mee in ons hart.
We reizen rond met een bont gezelschap in onze rugzak:
Milo Minderbinder de alles regelaar.
Korporaal en later generaal Scheißkopf.
Nately, en niet te vergeten Nately's hoer als een luis in de pels vastgebeten in haar slachtoffer.
De dode soldaat, gesneuveld op zijn eerste missie, maar administratief springlevend.
De sympatieke predikant, levert omgekeerd zijn eigen kansloze strijd om als levend te boek te staan.
En Yossarian, de tragische hoofdpersoon, een geuniformeerde Don Quichot met de legerleiding als windmolens.
Kenners zullen glimlachend naar de boekenkast lopen, anderen moeten gelijk stoppen met het lezen van deze onzin en direct naar de boekhandel om een exemplaar van Catch 22 te halen.
Joseph Heller's magistrale roman over de gekte van de oorlog vergezelt mij op onze tocht over het één na grootste eiland van de Indonesische archipel. De bizarre personages en voortdurend terugkerende verhaallijnen vormen een mooie kapstok om onze eigen ervaringen aan op te hangen.
Onze rugzak vult zich met nieuwe namen, nieuwe plaatsen en mooie verhalen:
Dylan en Birman zingend in de Jungle Lodge.
Joseph , Abdullah en de vrolijke Suleyman in zijn gewatteerde winterjas in Bukit Lawang.
De oude Karo dames in Lingga.
Verhalen ontmoeten elkaar , kruisen op onverwachte plaatsen. De fransman in Berastagi die slechts een rare voetnoot was in onze belevenissen duikt honderden kilometers verder en dagen later weer op, geheel in Catch 22 stijl, als de dode fransman. Dankzij de lokale reisreporter Bahru krijgt hij toch nog zijn eigen tragische hoofdstuk.
Regelaar Raimon die alles wil maar niks kan als een luis in onze pels, we schudden hem af. Als onze hoogstpersoonlijke Nately's hoer duikt hij twee weken later weer op uit het niets. Gelaten houdt hij het bij een simpel "Hello, my friend, you remember me ?" Of wij je herinneren, het zal je ego strelen dat je je eigen 1000 woorden hoofdstuk gaat krijgen.
We reizen in goed gezelschap, reisreporters die ons voorgingen en inspireerden met hun tips en foto's. Reisreporter bracht ons hier, geweldige portretten in close-up van de mensen van het woud zorgden ervoor dat op het ticket Sumatra kwam te staan. Tips variërend van een goede en betrouwbare gids tot aan een hartstochtelijke oproep om dit door natuurgeweld zo zwaar getroffen eiland te bezoeken. Blogs prikkelden onze fantasie over 4-wheel-drive tochten langs diepe ravijnen en enthousiaste verhalen over de zingende bevolking bleken maar al te waar.
Het is druk in onze rugzak, misschien heb je jezelf wel herkend als verstekeling in onze bagage. Net als het te gezellig gaat worden in onze groep gaan wij rechts waar iedereen links gaat. We schudden de massa af op zoek naar nieuwe plaatjes, nieuwe tips en verhalen.
Een tip geef ik hier vast, hij is al eerder geplaatst door anderen ("Geef eens een foto cadeau." en "Klein gebaar.."), maar te mooi om niet te noemen. In onze rugzak zit een klein printertje, een Polaroid PoGo, zo kunnen we het leukste kado geven in ruil voor een portret: de zojuist gemaakte foto op klein formaat afgedrukt. Als een lopend vuurtje ging het nieuws door de slaperige middagrust van Pulau Balai nadat het eerste printje tevoorschijn was gekomen. Een explosie van lachende gezichten die niet alleen op SD-kaart is vastgelegd, de herinnering alleen al tovert nog altijd een blije glimlach op ons gezicht.
In het streng islamitsche Aceh duiken nog een paar onverwachte gasten op uit de diepste krochten van onze rugzak. Salman Rushdie zorgt voor een voorzichtige, zij het onnodige, huivering tijdens de warme boottocht vanuit Singkil. Een Nederlandse politicus, wiens hoofd ik als vanzelf projecteer op Heller's korporaal Scheißkopf, duikt op als het gaat over de rol van ons land in de wereld.
Net als premier Rutte een paar maanden later wippen we deze ongewenste persoon uit onze entourage, Catch 22 stijl. De zo vrijgemaakte ruimte vult zich gelukkig al weer snel met een heel wat prettiger gezelschap.
Mister Maisal gastheert ons niet alleen in zijn guesthouse, hij introduceert ons bij zijn eilandgenoten en hun normale dagelijkse bezigheden op hun eilandparadijs.
Het eilandparadijs met een zwarte rand van tsunami's en aardbevingen, een voortdurende wedloop van vreselijke natuurkrachten met het doorzettingsvermogen en overlevingsdrang van de mens. Mister Lukman, onze vaste koffiemaat in de ochtend geeft als bestuurder leiding aan deze strijd, een strijd die zoals zo vaak vooral gevoerd wordt tegen bureaucratie en corruptie. Zijn verzoek om hulp kunnen wij helaas niet honoreren, wel kunnen wij onze belofte inlossen. De belofte om iedereen die dit leest te vertellen wat een fantastische plek dit is : Pulau Banyak, voor de westkust van Sumatra.
We reizen licht, gemeten in kilogrammen halen we bij verre niet de maximum bagagelimiet. Maar onze rugzak is topzwaar aan mooie herinneringen, herinneringen die als hoofdstukjes op deze site zullen gaan verschijnen. Verhalen over beesten en landschappen, verhalen over onze eigen tekortkomingen en domheid en verhalen over eeuwenoude culturen en recent natuurgeweld.
Een rode draad hangt enigszins versleten aan de doorreisde rugzak, een rode draad die door al die verhalen heen loopt. De draad waarmee een kleine 900 woorden geleden deze blog begon, een kort zinnetje wat eigenlijk alles wat daarna komt overbodig maakt omdat daarmee alles al gezegd is:
"Wat een geweldige mensen."
Foto's
