Een stukje uit mijn reisdagboek over deze bijzondere oude Papoea vrouw, met haar typische gehaakte "rugzak" die ze met de band op haar hoofd draagt:

We krijgen lunchpakketten mee, en onderweg koopt Roni nog even weer ananas, passiefruit en water. Eerst onderweg een fotostop bij een lotusvijver, deze prachtige bloemen zijn alleen maar ’s ochtends geopend.
We rijden naar Jiwika om het salt water lake te bezoeken. Een bron van zout water hoog in de bergen, een oude Papoea vrouw gaat mee om te laten zien hoe ze zout maken. We moeten 2 uur omhoog lopen vertelt Roni, de oude vrouw rent kwiek vooruit, pas als ze merkt dat wij een stuk langzamer gaan houdt ze in en wacht ook steeds. Na ruim een uur omhoog te zijn geklommen houdt mijn vriendin het voor gezien en zoekt een plekje in de schaduw. Maar goed ook want het werd nauwer en natter, klimmen over gladde stenen en boomstammen en door water en modder. Na anderhalf uur zijn we boven, de vrouw begint direct met haar bananenstammetje te bewerken, om alle vocht eruit te persen en uit elkaar te trekken. De losse vellen gooit ze in het zoute water. Het “zoute meer” is een poeltje van zo’n 2 x 2 meter waar zout water opborrelt uit de berg. De vellen en de stukjes merg worden steeds weer uitgewrongen en teruggegooid, ze proeft regelmatig tot ze zout genoeg zijn. Dan worden ze nogmaals uitgespoeld en in een teiltje zout water mee naar beneden genomen. Daar worden ze gedroogd en dan meegekookt met het eten i.p.v. zout. De handen van de vrouw laten zien dat zij 6 kinderen verloren heeft, het is een oude traditie hier dat als een kind overlijdt er bij de ouders een vingerkootje afgehakt wordt door deze met een steen te verbrijzelen. Dan de hele weg weer afdalen, terug naar Cathy ging een stuk sneller, nog even pauzeren en een ananas opeten. Dan de rest afdalen, halverwege laten we de vrouw doorlopen en we zien haar niet meer terug.