Aangekomen bij de zoutwaterbron, wordt van het bananenstammetje wat ze meegebracht heeft, het vocht eruit geperst en uit elkaar gehaald in het zoute water gegooid.


We rijden naar Jiwika om het salt water lake te bezoeken. Een bron van zout water hoog in de bergen, een oude Papoea vrouw gaat mee om te laten zien hoe ze zout winnen. We moeten 2 uur omhoog lopen vertelt Roni, de oude vrouw rent kwiek vooruit, pas als ze merkt dat wij een stuk langzamer gaan houdt ze in en wacht ook steeds. Na ruim een uur omhoog te zijn geklommen houdt mijn vriendin het voor gezien en zoekt een plekje in de schaduw. Maar goed ook want het werd nauwer en natter, klimmen over gladde stenen en boomstammen en door water en modder. Na anderhalf uur zijn we boven, de vrouw begint direct met haar bananenstammetje (wat ze al bij zich had) te bewerken, om alle vocht eruit te persen en uit elkaar te trekken. De losse vellen gooit ze in het zoute water. Het “zoute meer” is een poeltje van zo’n 2 x 2 meter waar zout water opborrelt uit de berg. De vellen en de stukjes merg worden steeds weer uitgewrongen en teruggegooid, ze proeft regelmatig tot ze zout genoeg zijn. Dan worden ze nogmaals uitgespoeld en in een teiltje zout water mee naar beneden genomen. Daar worden ze gedroogd om dan meegekookt te worden met het eten i.p.v. zout zoals wij dat kennen.