Onvergetelijke dagen op de Banda eilanden waar ik het paradijs vond en weer kwijtraakte. (deel 3)

Door: CSmetsers

Geplaatst op Feb 3, 2011

Wilkey en Kitty hebben huis en haard moeten verlaten en zijn hals over kop gevlucht.
Niemand wist waar ze waren gebleven.
Vijf jaar lang heb ik naar hen gezocht en dankzij Adé en Nelly uit Geleen, twee goede vrienden, heb ik Wilkey en Kitty weer gevonden.
Het bleek dat ze in Lovina aan de voet van de bergen in een huisje woonden dat door hun zoon Balto was betaald met geld dat hij in Duitsland had verdiend,
Ze woonden maar een paar kilometer van Taman Lily’s , al een paar jaar zonder dat ik het wist.
Ik ben ze op gaan zoeken en hoopte dat ze thuis zouden zijn want ik had mijn komst niet aangekondigd.
Toen ik bij het huisje aankwam zag ik Wilkey staan die in zijn tuintje aan het werken was.
Zijn haren waren grijs geworden maar zijn energie was er nog steeds.
Op een gegeven moment zag hij mij en hij schreeuwde “Kees !”.
Als ik aan dat moment denk krijg ik nog steeds kippenvel, zo emotioneel was het weerzien.
We vielen in elkaar armen en stonden wel een kwartier lang te huilen.
Kitty, zo klein en zo breekbaar als wat, bij haar stroomden de tranen ook over haar wangen toen ze bij ons kwam staan en mij omarmde.
Ik kan niet beschrijven wat er door mij heen ging…..
Ik gaf Wilkey en Kitty het boek met foto’s dat ik voor hen gemaakt had.
De foto’s waren van mijn dagen bij hen op de Banda eilanden, een herinnering aan mooie tijden.
Wilkey en Kitty hadden alles verloren, ze hadden niets meer toen ze Banda verlieten.
Het zien van de foto’s en de bijbehorende tekst maakte bij hen heel veel emoties los.
Ze huilden allebei hartverscheurend en het was aandoenlijk om te zien hoe deze twee oude mensen leden onder de pijn van het verleden.
Maar ze koesterden mijn fotoboek als een ware schat, dankbaar dat ze nu iets tastbaars hadden van de tijd dat ze op de Banda eilanden hadden geleefd.
Ik had ook een potje nootmuskaatjam meegenomen dat ik op Banda ooit van Kitty had gehad en dat ik nooit had opgegeten.
Dat potje nootmuskaatjam gaf ik aan Kitty terug die daar heel blij mee was en het potje jam niet meer losliet zolang ik bij hen was.
Het bezoek aan Kitty en Wilkey was één van de hoogtepunten van mijn reis.
Ik heb kunnen zien hoe liefdevol zij zijn opgenomen door hun Balinese buren en dat zij weer een beetje rust en vrede in hun leven hebben gevonden.
Toen ik door hen werd uitgezwaaid liep ik met een goed gevoel tussen de kokosbomen terug naar Taman Lily’s.
Het was goed zo……..
Bij Warung Bu, een heel klein restaurantje met heel lieve eigenaren (langs de pinautomaat op de hoofdweg), ging ik wat eten want ik had honger gekregen en ik wilde even alles op mij in laten werken.
“s Avonds vertelde ik Ketut bij het avondeten in Taman Lily’s de belevenissen van deze dag.
Hij genoot ervan dat ik het allemaal met hem wilde delen.
Daarna ging ik naar bed en viel als een blok in slaap…..