Java. De relatief onbekende Ijen Krater wint van de beroemde Bromo

Door: Robinenilona

Geplaatst op Nov 17, 2013

8/1
16/1
We vertrekken naar Java. Eerst naar Ubung, de busterminal. Stevig onderhandelen over de prijs van een busticket. Ze vragen 100, we komen uit op 60. Dan naar Gilimanuk waar de veerdienst naar Java, Banyuwangi, vertrekt. We hebben natuurlijk weer een bus die het onderweg begeeft, maar de buschauffeurs zijn hier ook monteurs, du na een half uur kunnen we weer verder. De overtocht duurt een half uurtje, met een boot een beetje zoals de vroegere PSD, maar dan oud en verroest. De auto's gaan aan de zijkant naar binnen en worden alle richtingen op geparkeerd. Aan dek boven schalt de karaoke door een mega box! Het is op het water net als op de weg, tientallen boten, de een nog aftandser dan de andere die moeten aanleggen! Klok gaat in Java weer een uur terug. We nemen een bemo als we van de boot af konen en dan is nog een kwartiertje naar ons hotel. De hotels in de omgeving van Ijen staan allemaal slecht aangeschreven. Wij hebben de minst slechte gekozen, maar die is ook niet om naar huis te schrijven! Slechte bedden, veel vliegen bij het ontbijt en vlakbij de moskee! Da's even wennen na Bali, maar ja, we zijn in een moslim land ten slotte. En Banyuwangi is om depressief van te worden, wat een grauwe stad. En we zijn volgens ons echt "the only tourists in the village". De regendouche die we hebben is dan weer wel heerlijk. En het is niet anders, wil je Ijen zien, moet je hier in de buurt slapen. We regelen een tour naar Ijen, de krater met zwavelmeer. En de reis naar de volgende bestemming: Mount Bromo, een nog werkende vulkaan. We besluiten in Malang te verblijven, wel wat verder van Bromo, maar omdat voor de hotels rond Bromo hetzelfde geldt als Ijen, liever een iets langere tour naar Bromo dan weer in een gribus hotel!

19/1
Ijen: om 5 uur worden we met een jeep opgehaald om naar Ijen te gaan. Vroeg, maar gezien het regenseizoen de beste tijd. Het is een uur rijden vanaf Banyuwangi, en de rit gaat eerst door de rijstvelden, daarna plantages met koffie, kaneelbomen en kruidnagelbomen. Daarna door de jungle. We worden afgezet bij de ingang van het park wat op 1800 meter hoogte ligt. De gids gaat mee. Eerst een bak koffie op dit veel te vroege uur en dan zijn we klaar om naar boven te gaan. We moeten 3 kilometer klimmen tot 2300 meter om in het zwavelmeer te kunnen kijken. De zwaveldragers komen ons al tegemoet.

Die beginnen 's nachts omdat de temperatuur dan nog heerlijk koel is. Ze halen de zwavel uit de krater en sjouwen dit in rieten mandjes aan een stok op hun schouder naar boven en dan naar beneden. Ze hebben vaak niet meer dan een paar afgetrapte rubber laarzen of teenslippers aan. Sommige zijn zelfs blootsvoets! Ze nemen per keer 60 tot 90 kilo mee naar boven, veel meer dan hun lichaamsgewicht. Wij klagen niet meer over de steile klim en blaren van onze schoenen. We zijn er gewoon stil van. Diep respect voor deze mannen. Ze krijgen 780 roepia voor 1 kg zwavel. Dit is omgerekend 6 eurocent! Het maximum is 2 x per dag de krater in. Zonder mondkapje of welke bescherming dan ook.

De tocht naar boven is mooi, eerst door groene landschappen, maar hoe dichter bij de krater, hoe dorder als wordt. We hebben sigaretten en snoepjes gekocht om aan de mannen te geven, vaak vragen ze er ook al om. Ze willen dan ook dat je een foto maakt. Ze poseren rustig met 90 kg op hun nek. Als we hoger en dus dichter bij de krater komen doen we onze sjaals voor ons mond, de lucht is niet te harden, net rotte eieren en je voelt het prikken in je keel. Dit is niet gezond! Bij de krater aangekomen zie je een azuur blauw meer, zo mooi, om stil van te worden.

Het is het zuurste meer ter wereld. In de krater wordt zwavel gewonnen. Grote keramische pijpen lopen langs de kraterwand omhoog en vangen de ontsnappende zwavelgassen, die condenseren en zich onderaan de leiding ophopen tot grote, gele plakken zwavel. Deze plakkaten worden vervolgens in stukken gebroken, in manden geladen en uit de krater gedragen door de zwaveldragers. Een steil, rotsachtig pad leidt de mannen uit de krater. Je ziet dan ook gelijk hoe diep de zwavelwerkers de krater in moeten. Niet te geloven. En dan voor dat geld. Robin probeert een mand op zijn schouder van 75kg. Hij krijgt 'm niet van de grond, dus tillen ze de mand op zijn schouders. Hij houdt het 20 seconden vol, het is echt onvoorstelbaar zwaar.

We genieten een poos van het uitzicht en kunnen alleen maar heel stil zijn van bewondering voor deze mensen. De weg terug naar beneden is lastig, veel losse steentjes en daardoor ga je vaak bijna onderuit. We worden ingehaald door de zwaveldragers......
Om 14 uur zijn we terug in het hotel, nadat we eerst nog langs het station zijn geweest om ons treinticket naar Malang te boeken, de volgende bestemming. Vertrek: 5 uur 's ochtends!! De treinreis duurt ca. 8 uur en kost ons 3 euro, voor 2 personen.

Als we in ons hotel zijn en even bijkomen van het vroege opstaan, wordt er op de deur geklopt. Twee dames met een gift for Mr Robin. Blijkt dat we van het tour bureautje twee mokken krijgen met een foto van Ijen en onze namen er op!

Tot de volgende!!
Groetjes Robin en Ilona