Couleur Locale In Semarang dit keer.

Door: Bluebird

Geplaatst op Jan 18, 2011

Waarom zoek ik altijd de ‘Couleur Locale’ op?
Op reis in een land rond de evenaar. Op een of andere manier lijkt het alsof in die landen veel meer armoede bestaat dan landen verder van de evenaar. In elk geval is de armoede beter zichtbaar. En elke keer weer zie ik mijzelf met camera op zak de taxi pakken naar de ‘Couleur Locale’ buurtjes. De laatste keer was in Semarang op Java; Indonesië. Wederom een succesverhaal in mijn ogen. Het echte leven gebeurt namelijk op straat en niet in een kantoorgebouw vanachter een computer. Natuurlijk zijn er heel veel mensen die dit tegenspreken, want zonder deze kantoorgebouwen met mensen achter computers was een stad al snel failliet. Terug naar het echte leven dan. De taxi stopt als ik hem daartoe maan. Ik had geen flauw idee waar ik naar toe wilde, maar rond een haven, rivierbedding en spoorlijnen kom je al snel in de buurt. Vanzelfsprekend is voorzichtigheid geboden en had ik van te voren bij de hotelreceptie mij laten informeren waar wel en waar niet heen te gaan.

De taxi reed over een spoorwegovergang en zowel links als rechts liepen er mensen over de spoorlijn en zag ik woningen tot aan de bielzen van het spoor. Ik stapte de taxi uit en nam de omgeving in mij op. “mister, mister; how are you?” wordt er meteen geroepen door een man zonder tanden vanaf zijn fiets, maar hij rijdt gewoon door. Teken aan de wand dat ik wel een bijzonderheid ben in de buurt maar verder met rust gelaten word. Dat blijkt te kloppen als ik verder loop.
Ik besluit, heel stom en gevaarlijk, vanaf de spoorwegovergang een stukje over het spoor mee te lopen. De beambte in het hokje die verantwoordelijk is voor de spoorbomen indien er een trein aankomt lacht me toe maar houdt me niet tegen. Moet je in Nederland niet proberen. Op het spoor lopen talloze kinderen die horen bij moeders die gebruik maken van de rails als een bankje en rustig boontjes aan het doppen zijn alsof er geen enkel gevaar bestaat. De kinderen willen meteen op de foto en poseren met de gekste bekken en poses en nadat ik ze de foto heb laten zien vervolgen ze hun spel met elkaar en is de aandacht voor de vreemdeling met camera weg. Ik ga even bij de vrouwen op de rails zitten en probeer een gesprek aan te knopen. Dat gaat lastig want ik spreek geen Bahasa en zij geen Nederlands. Maar eens temeer blijkt dat je met gebarentaal veel kan bereiken.

Probeer in een drukke stad maar eens mensen in pak aan te spreken of een winkelier. Tijd is dan opeens geld en ze kijken je vreemd aan alsof je iets van hun moet. De mensen rond het spoor waar ik ben bewijzen het tegendeel gelukkig en zo leer ik een beetje te begrijpen hoe men hier aan hun voedsel komt, hoe ze het bereiden en hoe de kinderopvang wordt geregeld. De mannen hebben vaak geen werk en zijn bezig om fietsen te repareren of hokken te bouwen voor hun kippen of zitten gewoon met een sigaretje op de drempel van hun huis deel te nemen aan het sociale leven dat zich voor hun neus afspeelt.
Waarom zoek ik nu de ‘Couleur Locale’ op? Vaak omdat het zo contrasterend is met mijn eigen leven. Iets op de foto zetten wat je thuis ook ziet lijkt maar saai. Hier zie je tafereeltjes die nieuw zijn en kun je heel goed zien hoe de mensen zijn die buiten leven onder vaak niet de beste omstandigheden. Keer op keer verbaas ik mij over de vriendelijkheid waarmee je ontvangen word. Het is eigenlijk die vriendelijkheid die mij weer terug laat keren naar de volgende ‘Couleur Locale’.