Angstige momenten

Door: Jelle51

Geplaatst op Feb 6, 2010

We hebben een prachtig reis gemaakt op Sumatra en vielen van de ene verbazing in de andere. We hebben genoten van de zang en dans van de Batakers en andere bevolkingsgroepen. Het laatste stuk gaan we met de trein . Het is een treinstel wat eigendom is van de organisatie waar we mee reizen. Met overal houtsnijwerk en het wordt de Sultan Expresse genoemd. We hebben een eigen slaapcoupé en er is zelfs een douche. Ik schaam mij wel een beetje dat wij zo lux reizen, want de lokale bevolking zit op de grond in andere treinstellen.

Het is een geweldige tocht, we kunnen alles krijgen in de trein en het eten is fantastisch. De bintang smaakt ook opperbest, dus de schaamte is snel vergeten. Slapen doen we bijna niet want we passeren vaak andere treinen en dat maakt veel lawaai. 's ochtends om 4 uur komen we in een haven aan waar onze boot klaar ligt. Een plaatje zoals de boot in het water ligt met erachter de opkomende zo'n, wat zijn wij toch een geluksvogels. We zullen met deze boot naar Java varen, onderweg gaan we langs de baby van Krakatau, om vervolgens in de avond an te meren op een onbewoond eiland, om te snorkelen en de nacht door te Ook hier weer prachtig houtsnijwerk, het bed in onze hut is prachtig. We varen uit en krijgen ontbijt. Na het ontbijt moeten we de zwemvesten uit testen en kijken waarde reddingboten hangen, we doen het giechelend, om vervolgens naar het zonnedek te gaan, dit is vakantie, we genieten!!

Maar dan, het is twaalf uur, we moeten nog een uur varen naar de Krakatau, begint het te waaien, eerst een beetje maar binnen een half uur stormt het. De boot schommelt enorm, en om mij heen hangen reisgenoten over de reling te kotsen. Ik ben nog nooit zeeziek geweest en denk er nu ook geen last van te krijgen. Ook mijn Eega zit witjes op een bank en kijkt naar de horizon, dat schijnt te helpen tegen zeeziekte. Iedereen heeft ondertussen een reis tablet ingenomen, ik niet, niet nodig. Ik moet plassen en ga naar beneden, maar mensen wat schommelt die boot, ik moet me vasthouden aan de toiletpot. Als ik weer boven kom, wordt ik kotsmisselijk en kan net de reling bereiken. Ik neem toch maar een tabletje. Niemand heeft interesse in de Krakatau als wij er aan komen, we willen zo snel mogelijk naar land.

De storm wordt steeds heviger, we horen van de bemanning dat het stormkracht 12 is en we ervaren wat huizenhoge golven zijn. De tafels die met bouten aan de vloer zijn bevestigd breken af, degrote kasten vallen van de wand, in korte tijd is het een grote Chaos, we zitten al lang in de reddingsvesten en zijn doodsbang. We hebben zo tot 10 uur 's avonds gezetten, het was een grote nachtmerrie. De bemanning probeert het schip naar de haven van Jakarta te varen maar dat kan niet, veel te gevaarlijk. Ook de reddingsboten van het schip kunnen niet worden gebruikt, want de boot schommelt veel te veel. Gelukkig zijn er een paar helden, die ons met roeiboten tegemoet komen. We gaan langs touwen naar beneden en het laatste stuk moeten we springen. Ik ga als eerste met een andere jonge man, want we moeten de ouderen op de kade hijsen. Als iedereen aan de kant staat zijn we nat tot op het bot, maar we hebben het overleefd. Er wordt een bus geregeld en we worden naar een hotel gebracht, we doen onze kleren uit omdat we het koud hebben. In ons ondergoed stappen we een uur later een 5 ** hotel binnen. We krijgen badjassen en kunnen douchten en eind goed al goed, een geweldige rijsttafel. Ik heb echt gedacht dat ons laatste uur had geslagen, ik ben nog nooit zo bang geweest. De bootreis is direct uit het programma gehaald door de organisatie.