leeg tot op de bodem

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Jan 5, 2010

Indonesië hebben we voor ons doen op een hele luxe manier gedaan. Namelijk met een auto met chauffeur èn een gids. In Sumatra sprak de gids perfect Engels en de gids in Java sprak zelfs vlekkeloos Nederlands, hoewel hij nooit in ons landje is geweest. Hij was er wel uitermate nieuwsgierig naar.
Af en toe kwamen we een ander Nederlands koppel tegen dat op dezelfde wijze reisde als wij, en ongeveer de zelfde route aflegde. Het was een beetje “deftig” stel en zij waren duidelijk “in goeden doen”.
Een aantal malen zaten ze in het zelfde hotel als wij en wij maakten dan een praatje met hen: wat hadden zij die dag beleefd en waar gingen zij morgen heen? Ik voelde mij altijd een beetje sjofeltjes vergeleken met de vrouwelijke helft van dit stel. Ik in mijn afritsbare “tropenbroek “ en een gemakkelijk zittend T-shirtje, deze Dame keurig in plooirok met een glad gestreken vlekkeloze witte blouse compleet met riem en parelketting.
Wij drinken ’s avonds graag een borreltje op vakantie. Heerlijk in de zwoele nacht, gezellig buiten op ons balkonnetje of terras van een pilsje en een bacootje genieten. Lekker terug mijmeren over alle leuke,bijzondere of vreemde dingen die we beleefd hadden die dag en over wat we morgen zouden gaan doen. Een klein detail, dit genoegen van ons, maar wel iets dat voor ons altijd het vakantie gevoel versterkt. Het hoeft niet altijd perfect te zijn, maar je kunt er op zijn minst toch naar streven!
Op Sumatra was er volop bier te krijgen voor René. En ik wist daar een flesje Bacardi op de kop te tikken. Op Java was het een heel ander verhaal. Pils was er genoeg maar wijn of Bacardi was er niet te krijgen. Java is streng islamitisch en op onze vraag aan de gids of hij een slijterij wist in de stad, keek hij bedenkelijk. Hij heeft er wel de nodige moeite voor gedaan en liet de chauffeur stad en land afrijden maar helaas zonder succes. Diep in zijn hart moet hij geweten hebben dat dit hier een hopeloze, tot mislukken gedoemde, onderneming was. Tenslotte werden wij bij een winkelcentrum afgezet. Na veel vragen en nog meer ontwijkende antwoorden werden wij door iemand naar de bovenste verdieping verwezen. Daar aangekomen, bleek het een stuk rustiger dan beneden en de winkeltjes werden ook van een meer duister allooi. Zoekend en vragend belandden wij in steeds donker wordende gangen. Wij voelden ons alsof we op zoek waren naar de ingrediënten naar explosieven, in ieder geval iets heel illegaals, wat wijn natuurlijk ook was hier . Onverrichter zake wandelden we, inclusief een aantal kamikaze oversteken over de jungle, die hier rijbaan heet, terug naar ons hotel. Aangezien ik bier echt niet weg kan krijgen, had ik mij er bij neergelegd dat ik de 10 dagen die we op Java zouden doorbrengen alcoholvrij zouden verlopen.
Die avond zaten we weer gezellig op ons balkonnetje, met een glaasje fris, toen bleek dat het Nederlandse stel in de kamer naast ons zat. Al kletsend over de rand van het balkon bracht ik het moeilijk te verkrijgen wijn/Bacardi verhaal ter sprake. De dame in kwestie had meer geluk gehad dan ik. Bijna triomfantelijk meldde ze dat hààr chauffeur wel een adresje gevonden, waar onder de toonbank wijn verkocht werd. Het kostte een paar centen, maar daar had ze dan ook een heerlijk wit wijntje voor gescoord. Enige afgunst (en een steeds droger wordende keel) was mij niet vreemd. Ze leek niet van plan een beetje van haar buit met mij te delen, maar dan kon ik wel begrip voor opbrengen.
Het hotel waar wij logeerden was nogal chique. Tegen de avond kwam de kamerjongen het bed open slaan, een chocolaatje neerleggen, de handdoeken verschonen en de kamer opruimen. Zo ook bij onze buurtjes. Mijn buurvrouw onderbrak ons gesprek om snel even de kamer te inspecteren en een fooitje uit te delen aan de kamerjongen. Plotseling klonk er een luide hartgrondige vloek, die enkele kamers verderop nog te horen was. “DIE KLOOTZAK!!” Ik kon mijn oren niet geloven, hoorde ik haar nu klootzak roepen? Even later kwam ze met een rood aangelopen gezicht weer het balkon op. Op mijn vragende blik verklaarde ze: “ik had de witte wijn in de glazen uit de badkamer geschonken, en nu heeft die klootzak de glazen leeggegooid en omgespoeld en wel weer in de badkamer gezet”. De niets vermoedende jongen had de spoelglazen voor het tandenpoetsen zonder pardon geleegd, als goedbedoelde service of in zijn opruimroutine. Weg dure wijn! Nu was het mijn beurt om naar binnen te lopen, ook met een rood aangelopen gezicht, maar dan van het ingehouden lachen. Ik ben die avond vrolijk (zonder alcohol) mijn bed in gestapt. Volgens mij heeft de kamerjongen het fooitje nooit gehad.