Just an ordinary day of travelling, per trein door Indonesië.
Jakarta
Indonesië
Ian
Just an ordinary day of travelling, per trein door Indonesië.
Just an ordinary day of travelling..
Om 04.45 gaat m'n wekker.. Vanwege de ongekende spitsfiles in Jakarta heb ik het advies gekregen om extra vroeg te vertrekken.
Fijn, zonder enige file arriveer ik 3 uur te vroeg op het Gambiar station van Jakarta. Ach, ik heb toch al een chronisch slaaptekort sinds ik voet op Indonesische bodem heb gezet.
Omdat eten er op de één of andere manier ook steeds bij inschiet en m'n broek met de dag losser gaat zitten, koop ik snel wat donuts. Op dit moment het enige alternatief voor rijst.
Uiteindelijk blijkt mijn trein ook nog een uur vertraging te hebben, maar wat geeft het? Ik heb alle tijd van de wereld en naar het schouwspel om mij heen kan ik wel dagen kijken.
Tegenover mij zit een vader in de welbekende Indo-hurk-zit met zijn zoontje van een jaar of drie gezellig te kletsen.. Waar zouden ze het over hebben? Over de reis naar hun familie misschien, die hoogstwaarschijnlijk alle honderden moslims om mij heen vandaag ook maken. Het einde van de Ramadan is in zicht, wat elk jaar weer een ware volksverhuizing in Indonesië teweeg brengt..
Tussen de honderden mensen staat een gesluierde moslima.
Ze draait zich om in mijn richting en ik schrik.. In haar armen ligt een pasgeboren baby, over het geslacht hoef ik niet lang te gissen want het baby’tje draagt een hoofddoek!
Wauw.. dit heb ik niet eerder gezien.
Om het tafereel nog vreemder te maken besluit de moslima één gigantische borst uit haar jurk te hangen en haar dochtertje ongegeneerd borstvoeding te geven. Ik ben confused want dit valt niet te rijmen..
De trein is er nog steeds niet, maar ik ben de gelukkige eigenaar van één van de weinige stoeltjes op het perron. Rechts van me zie ik een krom, lief, rimpelloos omaatje aankomen.. Ik bied haar mijn plaats aan en krijg vervolgens een hartelijke "terima kasih".. Wat "dank je wel" in het Indonesisch betekent.
Op het moment dat ze zit begint ze ineens hevig te hoesten, pakt snel een plastic tasje uit haar tas en gaat vervolgens zo'n 12 keer over haar nek. Ik weet dat ik mijn kleding niet zo frequent als in Nederland was maar dat het zo erg is had ik niet verwacht..
Continu wordt er naar me gekeken, gelachen en word ik aangesproken.
Ik ben tenslotte de enige toerist in dit schouwspel.
"Hey where you from?!"
"Aaaah Belanda! Number three! Andy Robben, van Pursie, good good!"
Ook schijnen veel mensen op de hoogte te zijn van de Malasya Airlines vliegramp. Een oud opaatje, man van, snijdt het onderwerp aan. "Belanda? Ooh Malasya (maakt dan een vliegend gebaar met zijn hand) BOEM"
Eeuh ja zoiets meneer..
Ik krijg het beeld van de Indonesische Lonely Planet tussen de brokstukken nog steeds niet uit m'n hoofd..
Landgenoten die, net als ik, maanden hebben uitgekeken naar een mooie reis door Indonesië, totaal zinloos uit de lucht geschoten.. Vreselijk!
Gelukkig komt m'n trein er aan en kan ik m'n gedachten weer ergens anders op focussen. Ik heb gelukkig een plekje aan het raam op een oude stoel met een ongewassen kussentje. Ik had geluk, toen ik gisteren belde was er nog één plekje vrij!
Als de trein in beweging komt begint mijn 9 uur durende treinreis naar Yogjakarta.
Na 5 minuten moet de hardwerkende airco blijkbaar zijn water kwijt en besluit dat uitgerekend op mijn raampje te lozen. Weg uitzicht..
Maar ach, als dat het enige is waar ik me druk om kan maken.
Op de klanken van Moby kijk ik, tussen de druppels door, naar buiten.
Eerst zwaaien de hoge (kantoor) gebouwen van Jakarta mij uit, daarna begint het landschap te veranderen.
We rijden langs straatarme sloppenwijken, prachtige berglandschappen, zie kinderen vrolijk spelen in de afwateringskanalen, rijden langs eindeloze al dan niet brandende vuilnishopen, voorbij bruine vervuilde rivieren waar moeders hun kinderen staan te wassen maar vooral urenlang door felgroene rijstvelden waar mensen met hun buffel de grond omwoelen..
Dit is het Indonesië zoals ik het mij had voorgesteld!
Hier kan ik uren naar kijken..
Dit is waarvoor ik reis..
Ik voel me zielsgelukkig en ben ontzettend dankbaar dat ik al zoveel van deze wereld heb gezien.
Het leven is mooi, maar de wereld nog veel mooier..
Pura Vida!