Nooit meer een nachtduik!

Door: Dragonfly

Geplaatst op Dec 10, 2017

We waren al een week op duikvakantie op Bunaken en we hadden inmiddels vrienden gemaakt met de lokale duikmeesters en andere duikliefhebber, na iedere dag 3 duiken samen gaat dat snel. Two Fish divers is een eko duikschool en dat betekent 'nergens aankomen' en niets doen wat het onderwaterleven kan verstoren.
Iedere avond na het delen van de onderwateravonturen en het enthousiasme over het duiken belandden we met meer dan 2 biertjes, rond het gezellige kampvuur. En iedere avond weer proberen Mike en Soplo mij over te halen, toch vooral nog een nachtduik te doen.

Zoals ik al eerder in een blog schreef ben ik enigszins claustrofobisch, dus een duik helemaal in het donker lijkt mij doodeng!
Maar, overmoedig door de alcohol, zeg ik toch op een goed moment dat ik het wel wil proberen. Iets te snel want de volgende dag komt de confrontatie; belofte maakt schuld. Ik 'moet' er aan geloven!
Aan het einde van de week, plannen we het in. Ben mijn man, gaat ook mee, hij is totaal niet bang.
Voor mij ligt dat even anders, maar, ik besluit me niet te laten kennen en ga mee in het moment. Ik weet dat, dat helpt om gefocust te blijven. "Er is 'niets' om bang voor te zijn" stellen ze mij gerust.
Bewapend met een zaklantaarn en de benodigde duikuitrusting dalen we af het donkere water in. Het water sluit zich precies pas, boven mijn hoofd en het enige wat ik hoor is de stilte van mijn eigen ademhaling, die sneller gaat dan ik eigenlijk wil.

Mijn zaklantaarn behaalt een schijnsel van ongeveer 2 a 3 meter en mijzelf moed insprekend, besluit ik me te richten op de 'schoonheid' van wat ik ga zien; slapende vissen, maar ook het onderwaterleven, dat in het donker juist begint te leven.

We worden door een stevige stroming langs een steile wand geduwd en het enige wat ik hoef te doen, is mijn zaklantaarn gericht houden op de wand, alwaar koraal, vissen en ander moois steeds sneller voorbij gaat. Foto's nemen is zo geen optie bedenk ik me nog.
De stroming is veel sneller dan mijn duikmaten op gerekend hebben en dus blijven we dichtbij elkaar en verliezen elkaar niet uit het oog.

Dan ineens word ik vanuit mijn verticale positie richting wand achterover getrokken. Een stroming die lijkt te komen vanuit de diepte. We zitten op ruim 20 meter! Ik maak een salto en tuimel achterover weg van de wand. Mijn zaklantaarn schijnt in het niets en ik weet niet meer wat onder of boven is.
Dit lijkt minuten te duren in mijn hoofd en gedesoriënteerd kijk ik om me heen waar ik ben, maar zie alleen nog het schijnsel van mijn eigen zaklantaarn tegen een muur van water.

Compleet in paniek realiseer ik me dat ik me in een levensgevaarlijke situatie bevindt en probeer mijn kalmte te bewaren. Dan ineens voel ik dat iemand mij achter aan mijn vest beetpakt en met kracht naar beneden trekt. Het is Ben, die mij een salto heeft zien maken en hij reageert gelukkig onmiddellijk, hoor ik later wanneer we boven zijn.
Ook Soplo de duikmeester, heeft het in de gaten en ook zijn ogen stralen paniek uit, maar hij weet toch de kalmte te bewaren. Ik geef hem het signaal dat ik NU! naar boven wil, maar dat kan natuurlijk niet zomaar. We moeten langzaam naar boven en eerst nog 5 minuten op 5 meter onder het oppervlak blijven om decompressieziekte te voorkomen.

Als we uiteindelijk bovenkomen is de boot nog ver weg en het duurt een poosje voor we weer goed en wel op de boot zitten. Tijd om tot de conclusie te komen dat ik nooit meer een nachtduik zal doen!
Een dag erna neemt Soplo mij tegen de avond mee in het ondiepe water en laat me parende kleine visjes zien, die tevoorschijn komen als de zon onder gaat. Als we goed en wel bovenkomen is het al donker. Maar in de veiligeid van direct op kunnen stijgen en de rust onder water lijkt de ergste schrik voorbij. Misschien ooit.....