Liefde op het eerste gezicht (BLOG 50!)
Indonesië
Azië
Elleke
Liefde op het eerste gezicht (BLOG 50!)
BALI, SEMINYAK | Zomer 2019: Frustratie tot in’t kwadraat. De hele wereld lijkt op vakantie, behalve wij. Op zich niet zo erg, want eigenlijk gaan wij liever niet in’t hoogseizoen, maar het feit dat wij GEEN reisje in’t vooruitzicht hebben, maakt me danig onrustig. Die ‘tripofobie’ steekt duidelijk weer de kop op.
Vriendlief ziet de bui al wel hangen: mijn humeur zal er niet op verbeteren tot er ‘iets’ geboekt is. Gelukkig geeft hij zich over; hoewel ik hem ervan verdenk dat hij slechts een rolletje speelt wanneer ik hem probeer te overhalen. Eigenlijk heeft hij stiekem niet liever dan dat ik nieuwe reisplannen maak en dat hij kan meehuppelen op de paden die ik uitstippel.
Het wordt een vrij ongewone keuze: niet qua bestemming, maar wel het feit dat we een pakketreis boeken. Een niet te versmaden promo naar Bali & Lombok. Niet geheel gerust in deze formule, want zullen we de flexibiliteit niet missen die hebt wanneer je alleen vliegtickets boekt?
Enfin, een mens moet eens van alles kunnen proeven he.
De vliegreis is er alvast eentje die ik zelf niet geboekt zou hebben: door twee tussenstops (in Abu Dhabi en Kuala Lumpur) doen we er zo’n slordige 24 uur over om in Denpasar te geraken! De reis verloopt redelijk ongemakkelijk, want tijdens traject 2 krijgen we beiden last van ongeloofelijke buikkrampen. We weten ons geen houding te geven in het kleine vliegtuigstoeltje. Hadden wij iets raars gegeten bij ons mama de avond voor vertrek?? ;-)
Bij aankomst in Denpasar is het nog steeds niet helemaal over, maar dan is het toch wel relaxed dat er iemand met je naambordje staat die je rechtstreeks naar je hotel brengt.
Seminyak is een kustplaats vooral bekend om te shoppen en uit te gaan. Dat staat niet zozeer op onze to-do list, maar ons hotelletje is een gezellig plekje in een doodlopend straatje, waar we gelijk tot rust komen. Het is op wandelafstand van het strand waar je genoeg leuke barretjes hebt in afwachting van de zonsondergang. Hip hoor! Maar wel naïef om te denken dat je er geen ratten en kakkerlakken moet bij nemen…
We kruipen vroeg in onze nest, want we hebben wel wat slaap in te halen. Dat blijkt wel wanneer we pas na 12 uur slapen weer wakker worden. Voor mijn vriend toch een unicum, geloof ik. Ik heb dat nog al wel meegemaakt. :-)
We huren een chauffeur in die ons gedurende de hele dag naar plekjes zal voeren die ik al heb uitgezocht in ‘De Eenzame Planeet’.
Het wordt al snel duidelijk dat we het merendeel van de dag in de auto zullen doorbrengen: volgens mij groeide de afgelopen jaren het zuiden van Bali uit tot één grote permanente file. Door het gebrek aan enig openbaar vervoer en de naar Europese normen goedkope tarieven, neemt iedereen hier constant taxi’s of privé-chauffeurs.
De Balinezen hebben btw ook eerder de neiging om een scooter of auto te nemen als ze een wandeling van 5 minuten kunnen vermijden.
Het toertje dat ik heb uitgestippeld, is niet veel meer dan 100 km, maar in totaal zitten we zeker 6(!) uur in de auto. Het is een enorme chaos op de baan en hier rijden, vereist wel enkele speciale vaardigheden en een serieuze dosis geduld. De Balinezen blijven er vrij rustig onder. Ik durf te wedden dat er bij ons al menig chauffeur voor minder op de vuist is gegaan.
Bali staat bekend als het eiland van de 1000 tempels. Dat is gelogen. Het zijn er miljoenen. Elk Hindoe-huis of -gezin heeft er eentje en soms wordt er meer werk gestoken in het verfraaien van die huistempel dan van hun eigen woonvertrekken. Het geeft Bali wel een uitzonderlijke en kleurrijke charme.
Hoewel we onderweg dus al duizenden tempeltjes tegenkomen, staan er toch nog twee speciale op ons programma: als eerste de Pura Ulun Danu Bratan. Deze tempel gewijd aan Dewi Danu (de godin van het water) is dan ook gebouwd aan / op het Batur meer. Vooral de setting vinden we mooi. Het is hier iets hoger gelegen en de wind brengt wat welkome verkoeling.
De tweede tempel, de Pura Batakaru, is een veel minder bekend exemplaar. Er komen minder toeristen en de tuinen zijn er minder minitieus onderhouden, wat juist de charme versterkt. Vind ik.
Onze chauffeur is zoals de meeste Balinezen een goedlachs ventje met zeer beperkte kennis van het Engels, wat vaak de grappigste conversaties oplevert. Eén van de hoogtepunten vind ik toch wel wanneer hij zijn ‘Happy busday’ lied ten beste geeft, met volle overgave. Hij heeft er zelf in elk geval plezier in!
Hij loopt ook overal met ons mee. Hij heeft de camera geconfisceerd om constant foto’s van ons tweeën te nemen. We kunnen het hem maar niet aan zijn verstand brengen dat wij eigenlijk niet per se op elke foto willen staan. Wanneer ik foto’s probeer te nemen van de omgeving met het liefst zo weinig mogelijk mensen in beeld, kijkt hij onbegrijpend.
Het resultaat is wel dat wij op één dag meer foto’s hebben met ons twee er op, dan dat we de afgelopen jaren bij elkaar gesprokkeld hebben. :-)
Onze laatste stop is Jatiluwih: de groener dan groene rijstvelden, door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Wat een fotogenieke plek! Het is geen straf om hier even door de terrassen te struinen. Wat een heerlijke kennismaking met Bali!
***
En wow... ik zie dat ik net m'n 50ste (!) blog gepost heb... dat kan wel tellen op de anderhalf jaar tijd dat ik op de Columbus community vertoef :-)
Foto's
