Beroofd van onze creditkaart op Bali

Door: Dragonfly

Geplaatst op Oct 1, 2019

Omdat we zaterdag naar Komodo, Labuan Bajo vliegen, besluiten we vast wat extra geld te halen. Onze bankpassen werkten tot nog toe niet, we zijn daarom aangewezen op onze creditkaart. Het is al donker, wanneer we naar de ATM machine lopen, vlakbij ons resort. Het is erg druk op en rondom de ATM, omdat deze gelokaliseerd is bij een grote supermarkt. We stappen samen naar binnen, zoals we altijd doen. Echter, deze heeft 2 apparaten naast elkaar.

Ik besluit nog eens mijn bankpas te proberen, terwijl Ben ondertussen met zijn creditkaart pint. Tot nog toe, heb ik het steeds gedaan. Mijn kaart werkt nog steeds niet en ik zie Ben ondertussen zijn gepinde geld uit de automaat halen. Precies op dat moment, komt er een man naar binnen. Ben zegt, jeetje die is brutaal! Hij laat zich min of meer opzij duwen door de man die op zijn plek voor de automaat gaat staan. Terwijl Ben meteen zijn geld in zijn buidel stopt, ondertussen zijn zakken navoelend naar het bonnetje. 

De man is ondertussen ook klaar en loopt de automaat uit. 

Dan hoor ik Ben zeggen: “ hey, waar is mijn pasje nou”?! ik antwoord: Heb je die niet dan? “ in je buidel bij het geld of in je zak. Ben voelt alles na en dan bedenk ik me ineens, dat die man binnen kwam toen Ben zijn geld aan het opbergen was. 

Anders dan bij ons, krijg je hier eerst je geld en daarna pas je pas terug, nadat je een vraag beantwoordt hebt of je klaar bent, of nog een transactie wil. 

De man heeft, terwijl Ben zijn geld wegstopt en zich omdraait naar mij, de vraag beantwoordt en het pasje van Ben gepakt. Achteraf bezien, was de man ook erg snel klaar. Ben zoekt nogmaals zijn zakken na en we zijn beiden in shock, door de snelheid en de brutaliteit van de man en dat, dat ons gebeurt. 

“ We zijn altijd zo voorzichtig! “ 

We lopen snel naar ons verblijf terug, om direct de kaart te gaan blokkeren. Aangekomen bij het huis lopen we Farah tegen het lijf, die net aankomt met de auto en haar kinderen. Ze vraagt belangstellend, hoe de wandeling is verlopen vandaag. We vertellen dat het zwaar was en niet zeker zijn van de tempel, maar direct er achteraan vertel ik snel, dat we beroofd zijn. 

Ze neemt geen halve maatregelen en neemt direct de regie omdat ze onze verwarring ziet. “Ga zo snel mogelijk blokkeren en kom dan direct terug naar de auto” roept ze. “Maak een screenshot van je rekening, stuur mij dat per mail, dan print ik het uit en daarna gaan we naar de politie en de supermarkt, ze hebben daar camera’s! “

Blij met de aangeboden hulp snellen wij ons naar ons huisje en gaan direct bellen met de ANWB VISA. Ik krijg een of ander ‘ knulletje’ aan de telefoon, die dit overduidelijk voor het eerst doet. Hij werkt me enorm op mijn zenuwen en ik raak geïrriteerd, bang, dat hij onze hele rekening blokkeert en ook omdat hij tot twee keer toe hetzelfde vraagt. Uiteindelijk, vraagt hij me wat ik het laatst betaald heb. Ik heb niets betaald we hebben alleen geld gepint. Dan blijkt dat er inmiddels bijna €500 na onze transactie is afgeschreven, betaalt bij een supermarkt. Hij noemt de naam en we schrijven alles op. 

Ik maak via mijn iPad een screenshot van onze rekening en mail dat naar Farah en we gaan op weg. 

Eerst naar de supermarkt. Farah blijkt vaker dit soort zaken bij de hand te hebben gehad en al snel zitten we bij de supermarkt beelden te bekijken. 

Zij weet het precieze tijdstip dat we terugkwamen, dus ook op welk tijdstip we moeten kijken, om de man te kunnen zien. Het staat er allemaal op, maar we hebben er weinig aan. De man is onherkenbaar op het beeldscherm, omdat hij een pet op heeft en hij heeft dit duidelijk vaker gedaan en dan is er ook nog een handlanger. Zijn scooter, zet hij onherkenbaar achter een auto, zodat de nummerplaten niet zichtbaar zijn. 

We bezoeken twee supermarkten, ook de supermarkt waar hij het geld uitgaf. Het blijkt te gaan om sigaretten. Marlboro en Marlboro light. Een hele tas vol. Bij navraag aan de caissière blijkt dat ze hem zo’n twee maal per maand ziet en zich wel vaker heeft afgevraagd, waarom hij steeds een andere kaart bij zich heeft. Ze heeft het hem ook wel eens gevraagd . Het antwoord was dan, dat hij de kaart van zijn baas bij zich heeft. Ze begint bijna te huilen, wordt nerveus bij de gedachten dat zij iets verkeerd heeft gedaan. De manager en wij, stellen haar onmiddellijk gerust.

Ook hier komt hij weg, want zijn gezicht is wederom onzichtbaar door de pet en de manier waarop hij zijn scooter parkeert. We krijgen beiden films op ons mobiel en iedereen is enorm hulpvaardig. 

Onderweg naar het politiebureau,vertelt Farah ons vooral niets te vertellen dat we het rapport voor een verzekering willen. De politie wil hier niet aan mee werken, vooral bij toeristen, omdat er te vaak misbruik is gemaakt van een valse verklaring, om zo geld van de verzekering te krijgen. Daarnaast, zijn sommige politieagenten corrupt en troggelen toeristen geld af voor een rapport. Of ze werken helemaal niet mee en sturen je naar Kuta en ben je genoodzaakt een advocaat en een tolk mee te nemen. Veel te veel werk, waardoor Veel mensen afhaken. 

Gelukkig hebben wij Farah en zij laat zich klein als ze is het’ kaas niet van het brood eten’. Wij rijden naar district Kuta, maar ze waarschuwt ons op voorhand al, dat het waarschijnlijk niet gaat lukken, omdat het in een ander district is gebeurd. De bedoeling is, om ons daarover gewoon van den dommen te houden, in de hoop dat ze het toch oppakken. Als we aankomen, kunnen we na enkele minuten al naar binnen en Farah vertelt het hele verhaal. Laat de video’s zien. Wanneer de agenten vragen of we een rapport willen, zeg ik braaf van niet. We willen alleen aangifte doen. 

De commandeur wil ons spreken. En weer moeten we het hele verhaal opnieuw doen. De commandeur zegt dat het handig is toch een rapport te maken, omdat hij al eens eerder een zaak als deze had en we dit aan onze bank kunnen geven, om te laten zien dat het niet onze schuld is. In sommige gevallen, betaalt de bank dan het geld terug. Natuurlijk weten wij dit  al, want dat heeft de jongen aan de andere kant van de lijn ons inmiddels vertelt, mits we een politierapport hebben. Ik houd me van de dommen en kijk dankbaar. Maar, we juichen iets te vroeg. Hij kan niets voor ons doen. We moeten naar een ander district. Het is inmiddels 22:45 uur. We mogen dit ook morgenochtend doen, dan wil hij wel vast bellen. 

We rijden terug naar het huis en omarmen onze uiterst vriendelijke gastvrouw, die ons vertelt moslim te zijn en dit graag voor ons te doen, omdat dat haar levensfilosofie is en ook onderdeel van haar geloof.

De volgende dag spreken we af om half 9. Ze gaat weer mee en ik voel me bezwaard, aangezien ze al zoveel voor ons gedaan heeft. Ik zeg haar hoe vervelend ik het voor haar vindt. . Direct zegt ze me, vooral deze gedachten los te laten en weer begint ze over goed doen voor een ander en dat wanneer je geeft, je ook ontvangt. Ik ben het met haar eens en we raken in gesprek over haar geloof, de mystiek van Bali, duurzaamheid en wat het moslim zijn inhoudt en we blijken veel raakvlakken te hebben. De conversatie loopt grotendeels via mij, omdat Ben nou eenmaal minder goed Engels spreekt, al kan hij alles prima volgen. 

Ze rijdt naar het andere district en daar aangekomen doet zij weer het woord tegen de politie. Ze vragen zo af en toe wel wat aan mij, maar uiteindelijk na twee uur op het politiebureau, krijgen we ons rapport. 

Op de terugweg praten we nog verder over de school van haar kinderen en de Indonesische president. Ze is lovend over hem, want het blijkt een heel betrokken man, die zelf ooit erg arm was en veel voor het land doet. Er is veel geld naar onderwijs, zorg en de armen mensen gegaan. Het is voor ons ook zichtbaar want Bali floreert. Je ziet nauwelijks nog echte armoede zoals eerder wel het geval is. De Groene school waar ze over vertelt trekt mijn aandacht. Die wil ik best wel eens zien. Dat kan zegt ze. Als we willen, mogen we morgen mee de kinderen weg brengen. Dat willen we wel! We stoppen onderweg voor de lunch, het is inmiddels 12 uur. Ben betaalt snel de rekening, zo hebben we toch nog iets aardigs terug kunnen doen, want van een vergoeding wil ze niets weten.

De rest van de dag blijven we bij het zwembad hangen, want ik ben inmiddels hartstikke beroert door een hevige reizigersdiarree met afschuwelijke buikkramp. We kunnen het nu los laten, want alles is geregeld. Morgen weer leuke dingen voor de boeg. Nu eerst maar eens vakantie vieren. Hopelijk gaat de buikloop snel over. Ik start met loperamide.