Tanahlot tempel te voet.
Indonesië
Azië
Dragonfly
Tanahlot tempel te voet.
Tanah Lot of niet?
We vertrekken vroeg vandaag op onze wandeltocht naar de tempel van Tanah Lot. Onze wekker staat om 5:30 uur. We eten een ontbijtje en gaan op pad. Halverwege onderweg richting het strand, drinken we nog een cappuccino. Het is nog heerlijk koel zo vroeg in de morgen. Ik fotografeer van alles onderweg, maar schiet maar een paar echte mooie foto’s. Dit, omdat ik ben vergeten de autofocus aan te zetten en mijn iso veel te hoog staat. Door mijn gebrek aan een leesbril, bemerk ik dat pas halverwege de dag.
We besluiten een zijweg te nemen vanaf Canggu road de rijstvelden in, zoals Farrah; eigenaar van onze Air BnB, ons gisteren adviseerde.
Ze heeft gelijk, het uitzicht over de velden is adembenemend mooi. We lopen langs een riviertje en zien in het water onder een klein bruggetje een tempeltje. We lopen het trapje af naar de tempel in het water om het van dichtbij te kunnen fotograferen. Als we klaar zijn wandelen we verder richting de zee, die al snel boven de rijstvelden opduikt. De zee is aan deze kant van het eiland ruig met hoge golven, een ideale plek voor surfers, die inmiddels al in grote getallen in het water drijven, wachtend op die ene golf. Het is inmiddels half 8 en het begint al warm te worden.
Er blijkt geen weg langs het strand te zijn, dus zijn we genoodzaakt om toch via het strand naar Tanah Lot te lopen. Een zware tocht, want het zand is zacht, waardoor je voeten wegzakken. We zetten door en lopen zo door riviertjes die vanuit het land de zee instromen, over rotsen, totdat ik toch wel moe begin te worden en we besluiten even te stoppen voor een banaantje.
Onderweg kunnen we een klein stukje over de stenen door een dorpstraatje lopen, dus even van het strand af. Heel fijn, maar het is wel van korte duur. Mensen zwaaien naar ons en vragen ons waar we heen gaan. “Tanah Lot” antwoorden wij en dan komt de vraag hoe we daar heen gaan. “Lopend” vertellen wij lachend. “Maar, dat is heel ver” roept een man verbaast! Zeker 50 kilometer! Wij lachen, wetende dat dat zeker niet het geval is. . Gewoon een trucje om ons met de brommer te brengen. “Dat geeft niets”, antwoorden wij optimistisch. We vragen nogmaals aan een vrouw die offermandjes zit te maken, hoever het ongeveer is te voet. “Een half uur” zegt ze.
Vastberaden lopen we dus door, ondertussen weer bij het strand aangekomen.
Dan, na 2 km over het strand, zien we in de verte de torentjes van Tanah Lot in het water.
Er volgt nog een kleine klimpartij en een pad dat over de rotsen loopt. Het slingert zich een weg langs het water totdat we uiteindelijk bij een tempel uitkomen. Aangezien ik de vorige keer dat we hier waren, een foto maakte van de tempel, weet ik nog precies hoe het er uit ziet, maar er is weinig van dat beeld over als ik naar de realiteit kijk van wat voor ons in het water ligt. De zwarte stenen komen wel overeen met mijn herinnering maar de torentjes lijken overwoekert te zijn en slecht onderhouden. We begrijpen er niets van. Wat is hier gebeurt. Een tsunami, heeft die alles verwoest!?
Ons idee om een taxi te nemen blijkt ook een luchtkasteel, want er is geen taxi te zien. Ook raar, want dit was een toeristische trekpleister met veel mensen en kraampjes en dus ook transport. We zullen dus terug moeten lopen over het strand. Ik zie er nu al tegen op.
Dan reist de vraag, is dit wel Tanah Lot of is dit een wellicht een andere tempel. We hebben beiden geen puf meer om verder te buffelen over het strand, want zo ver het oog reikt is er verderop geen tempel te zien. Daarnaast het risico nog verder terug te moeten lopen is ook geen fijn vooruitzicht. Dus besluiten we om terug te lopen.
De weg terug is nog zwaarder, want mijn kuiten beginnen behoorlijk te verzuren en halverwege heb ik het helemaal gehad. We strekken ons daarom even uit om te rusten in het zwarte zand. Ook lekker. Het beeld van ‘Ganesha vis’ doemt op in de verte. Het is te overzien. Mijn smartwatch geeft aan dat we inmiddels 6 km hebben gelopen. Nog 1,5 km dus en dan nog 2,5 km over de weg naar Canggu . We stappen flink door, dan hebben we het maar achter de rug, maar ‘God hoort me binnensmonds brommen’ Het wordt inmiddels eb en we hebben gelukkig iets meer ruimte om te lopen, de doorkruisende riviertjes zijn makkelijker doorwaadbaar.
Als we bij het beeld van de olifant-vis arriveren, duiken we en terras op om te eten. Het is inmiddels 14.00 uur. Het uitzicht vanuit dit restaurant aan zee is prachtig, maar het eten vreselijk. Kraak nog smaak.
We kijken naar de surfers en besluiten om 15.00 uur aan het laatste stuk te wagen. Mijn kuiten staan op klappen en ik ben echt blij dat ik er ben.
Als we het verhaal later aan Farah vertellen, schiet zij in de lach. Jullie zijn niet bij Tanah Lot geweest, dit was een andere tempel. Tanah Lot was nog eens zover! Gelukkig hebben we dat dus niet gedaan, getuige de spierpijn. Tanah Lot was blijkbaar nog hetzelfde. We slaan haar dus maar over voor deze keer.
Foto's
