We rijden naar Jiwika om het salt water lake te bezoeken. Een bron van zout water hoog in de bergen, een oude Papoea vrouw gaat mee om te laten zien hoe ze zout winnen. We moeten 2 uur omhoog lopen vertelt Roni onze gids, de oude vrouw rent kwiek vooruit, pas als ze merkt dat wij een stuk langzamer gaan houdt ze in en wacht ook steeds.
Na anderhalf uur zijn we boven, de vrouw begint direct met haar bananenstammetje (wat ze al bij zich had) te bewerken, om alle vocht eruit te persen en uit elkaar te trekken. De losse vellen gooit ze in het zoute water. Het “zoute meer” is een poeltje van zo’n 2 x 2 meter waar zout water opborrelt uit de berg.
Als de schutbladeren van het stammetje verwijderd zijn, wordt het merg in kleine stukjes gebroken, dit blijft in het rode bakje bij elkaar liggen. Het intrekken van het zoute water in deze bananenvezels duurt ongeveer een half uurtje, waarbij ze regelmatig uitgespoeld en uitgewrongen worden, om zoveel mogelijk zout op te kunnen nemen.
Tijdens het weken van de plantenvezels wordt er regelmatig geproefd of het al zout genoeg was. Ik mocht het ook even proeven, en het was heel lekker om op te kauwen, ook heel gezond in dit klimaat, waar wij enorm transpireren.
Als alle vezels voldoende zout opgenomen hebben worden ze een laatste keer uitgeknepen, de stukjes pulp van het binnenste van het stammetje worden afgegoten, en alles wordt in het bakje mee naar beneden genomen. Terug in het dorp wordt alles te drogen gelegd, om dan later met het eten meegekookt te worden als zout.