Bali - vulkaan beklimmen - deel1

Door: Suzydamman

Geplaatst op May 1, 2017

We did it!!!
Vannacht: 2u20
De wekker liep af. Na amper drie uurtjes slapen, kropen we moeizaam uit ons bed.
2u50
De telefoon rinkelde: "Susi, are you ready?". Het was Week (Wie), onze super lieve chauffeur.
3u40
Na een klein uurtje rijden door het donkere, stille landschap arriveerden we op een parking. De wereld sliep nog en het was er muisstil. Je hoorde alleen enkele mannen fluisteren en op ons afkomen. We werden voorgesteld aan Ngoman, onze gids voor de beklimming van de Gunung Batur, een 1717 m hoge, nog steeds actieve vulkaan.

3u50
We trokken onze jassen aan, zetten onze zaklamp aan en vertrokken in de duisternis. Ook kregen we van de gids een stoffen ceintuur die we rond ons middel moesten binden. Dit omdat we een heilige berg beklommen. Zonder ceintuur mag je de berg niet op (of heb je geen respect voor de hindoes). Hoe de berg er uitzag, langs waar het pad ging, ... daar hadden we geen idee van. Met onze dagrugzak met water en ontbijt in, stapten we op zanderige, niet verlichte paden aan een stevig tempo de duisternis in. Meteen voelden we dat het pad lichtjes steeg, maar het werd steeds grimmiger en steiler en het zand veranderde in ruwe lavastenen die los op het pad lagen. Met het zwakke licht van onze zaklamp probeerden we de losse stenen te vermijden en ons voeten niet om te slaan, wat geen evidentie was. Intussen vergezelde Ketuk ons ook. Ketuk was een jong gastje die bijna dagelijks de berg opgaat in zijn versleten kleren en oude allstars om op de top flesjes cola, sprite of water te verkopen. (Ochgeere...)

4u15
Zucht... zucht... zucht... First stop. Het zweet liep al langs mijn hoofd en rug. We deden onze jas uit en genoten van de frisse temperatuur (20 graden), de stilte en de duizenden sterren aan de donkere hemel. Het regende vallende sterren. De hindoes geloven dat dat een teken is voor 'good luck', wij vertelden hen dat als je er ene ziet je een wens mag doen.
Als je goed keek, kon je de groepen achter ons zien vertrekken aan de kleine lichtjes van de zaklampen in het zwarte vlak. Ook wanneer je richting de berg keek, zag je een paar groepjes die voor ons vertrokken waren, de berg opklimmen. 'Niet te veel kijken want het leek nog een heeeeeel lange en vooral steile weg naar de top...' dacht ik bij mezelf.

4u30
Steile, rotsige stukken en zanderige paden wisselden mekaar nu in snel tempo af. De ruwe stukken werden langer en steiler terwijl de zandpaden alsmaar korter werden. We moesten onze benen alsmaar hoger heffen om onze 'lijfjes' naar boven te hijsen. Het tempo dat we nu aannamen was geen vierde meer van toen we startten. Je voelde je longen echt open gaan van de inspanning. Ketuk die merkte dat het niet makkelijk was voor mij, kwam voor me stappen en gaf me zijn hand. We stopten heel regelmatig even om op adem te komen en om water te drinken. Ik denk dat ik nog nooit zo gezweet heb in mijn leven. Mijn haar was echt kletsnat. Elke, die nooit zweet, had zelfs een natte rug.

5u35
Terug even op adem komen... (voor misschien wel de tiende keer)... nog steeds duisternis... maar als je goed keek kon je al een top bespeuren. Onze gids maakte aanstalten om terug te vertrekken met de mededeling "We are almost there!". Na nog een paar meter pittig, steil klimwerk (wel niet te vergelijken met wat echte alpinisten doen natuurlijk) slaakten we allen een zucht van verlichting. We waren er! We did it! Wat een opluchting... een fier gevoel... blijdschap... Ngoman en Ketuk waren even blij voor ons als we voor onszelf waren. Ze klopten op onze schouder en wreven even over onze natte ruggen. Onze voorgangers begroetten ons en we zochten een plaatsje langs de hut om de zonsopgang, die er weldra aankwam, te bewonderen.
Hoe warm we het ook hadden toen we boven kwamen, des te sneller we afkoelden. Er stond een scherp windje en we moesten onze jas en buff aantrekken. En omdat mijn haar kletsnat was moest ik zelfs van mijn buff een mutsje maken. Dit was de eerste keer dat we echt koud hadden in Indonesie. We genoten van het uitzicht terwijl de zon langzaam maar zeker te voorschijn kwam. Onze gids kwam af en toe eens checken hoe het met ons ging, de rest van de tijd warmde hij zich op in de hut want voor hem voelt het hier echt koud aan. Ik denk dat het zo een 18 graden was maar de wind deed het kouder aanvoelen.