Een ontmoeting met kunstenaar Simon
Bali
Indonesië
Dragonfly
Een ontmoeting met kunstenaar Simon
We rijden voor het eerst een wat langere route naar het stadje Ahmed vanuit Lovina op onze gehuurde scooter. Even wennen aan het verkeer is het wel. Het is druk er rijdt veel verkeer op de enige kustweg in het noorden van Bali en we rijden links; dat voelt anders en is zeker in het begin verwarrend....
Ben voorop en ik achterop. Mijn rug begint me al aardig parten te spelen als we besluiten even te stoppen bij een plek die Ben onderweg opvalt, "Art Zoo" staat er op een klein bordje. Het huis is een opvallende verschijning aan de rechterkant van de weg.
We parkeren de scooter en wandelen naar binnen. Een jonge Balinese man komt ons tegemoet. We mogen rondkijken zegt hij en hij wenkt ons mee, meer het terrein op. Overal om ons heen staan kunstwerken opgesteld. Als we goed kijken zien we dat het gehele landgoed inclusief huis één groot kunstwerk is en ik verbaas me over de creatieve geest die dit gemaakt heeft.
Het heeft iets weg van de hippiecultuur in "Yaam" in de stad Berlijn. Als je tenminste deze vergelijking kan maken. We zijn binnengestapt in de jaren 70. "Flower Power."
Als ik beter kijk, zie ik overal schilderijen van jonge Indonesische mannen hangen en liggen. Geen plekje is onbenut gelaten. Het huis is heeft geen ramen maar poortjes; zelfgemaakte doorgangen en trappetjes zorgen voor de niveauverschillen in het huis, wat er heel leuk uitziet.
Ik vraag aan onze begeleider wie de kunstenaar is en de jongeman zegt dat we hem zullen ontmoeten. ”Simon” is zijn naam zegt hij en verantwoordelijk voor alles wat hier staat.
Als we een soort ‘zitkamer’ binnenlopen komt "Symen" uit zijn luie stoel en loopt richting mij maar, zijn hand raakt slechts licht de mijne in een onhandige poging mij de hand te schudden. Ik laat het maar voor wat het is en kijk geboeid naar deze wonderlijk bewegende man.
Hij spreekt Engels. Wanneer hij begint te praten doet hij steeds voor langere periode de ogen dicht en ik ontdek dat hij bijzonder slecht ziende is. Simon vraagt waar wij vandaan komen. Wanneer hij hoort dat ik uit Amsterdam kom heeft hij weinig aanmoediging meer nodig en begint zijn verhaal.
Hij woont inmiddels al vanaf eind jaren 70 op het Indonesische eiland Bali zo vertelt hij. Kunst heeft hem nooit veel geld opgeleverd en hij beschrijft ons met enig fanatisme zijn, toch enigszins cynische wereldbeeld. Maar, dat is aan ons wel besteed en we luisteren geboeid naar deze toch enigszins excentrieke man.
"Er zijn een paar grote haaien in deze grote zee", zo begint hij “ en die vreten alle kleine visjes op momenteel. Alles is onderdeel van een groter plan. Als we ‘ze’ hun zin geven en niets doen om hen te stoppen, zal de hele mensheid ten onder gaan aan geld,
'Wij’ de kleine visjes zijn met veel meer, dus waarom doen we niets?! Hij trekt een vies gezicht en houdt nog steeds zijn ogen gesloten. Als we stoppen met kopen van de grote multinationals en ons geld van de foute banken afhalen hebben ze geen macht meer, vervolgt hij zijn betoog.
Simon is nog steeds strijdbaar zo klinkt het en wil ons blijkbaar graag deze spirit meegeven. “Volg het geld als je wilt weten hoe iets werkelijk zit in deze wereld.” Hij heeft gelijk, denk ik bij mezelf. Geld regeert de wereld.
Simon vervolgt zijn verhaal:
Ik ben in de jaren 70 Amsterdam ontvlucht. Het grote geld kwam toen naar Amsterdam en ik woonde dichtbij bij het Vondelpark. Een prachtig plekje, maar ineens voelde ik me daar niet meer thuis.
De cultuur veranderde steeds meer en ik pakte mijn verf en mijn doeken; dat was alles wat ik nodig had en vertrok naar Bali om nooit meer weg te gaan. Ik zal hier ook sterven en dan is alles wat je hier om je heen ziet voor de jongens hier.
De vrijheid, de ruimte, de temperatuur hier, wat wil een mens nog meer! Dit is mijn leven. Als ik geluk heb zal mijn werk in prijs gaan stijgen als ik er niet meer ben, want zo gaat het altijd. Zo blijven mijn vrienden goed verzorgt achter. Maar voor nu, geef ik vaak werk weg voor een habbekrats. Het hangt door heel Bali heen zelfs in hele dure gebouwen en bij hoge piefen. Hij lacht. "Ik heb nooit om veel geld gegeven, artistieke vrijheid en geluk is mij veel belangrijker dan geld. Hij stopt zijn verhaal net zo abrupt als dat hij hem startte. "Mijn assistent zal jullie meenemen op tour over het landgoed. Kijk rustig rond, je mag overal kijken" zegt hij. Hij kruipt weer terug in zijn luie jaren 70 stoel en doet zijn ogen dicht, hiermee aangevende dat het gesprek voor hem ten einde is.
Wij zeggen hem gedag en bedanken hem voor zijn verhaal om vervolgens onze tour door het huis en door de tuin te doen. Het is een kleurrijk geheel. Een specifiek manspersoon zie je terug op veel van Simon’s schilderijen. Hij heeft duidelijk een voorliefde voor deze jongeman. De jongen is veelal naakt geschilderd. Wanneer we boven zijn in het dak van het huis is daar nog een trapje naar het dak zelf. Deze wordt versierd door een naakte mannelijke paspop. Het uitzicht is fenomenaal en zo blijkt het mooiste van heel Bali. Tenminste, als je zijn assistent mag geloven. We kijken uit over de zee, de vulkaan en de rijstterrassen. Ben en ik fotograferen er op los.
Als we afscheid nemen vraagt Simons 'assistent' ons om een kleine donatie. Dat is om eten te kopen zegt hij lachend. In ruil krijgen we een schilderij mee, opgerold in papier. We worden hartelijk bedankt voor de interesse. Die betalen we natuurlijk maar al te graag! We zijn erg happy met ons aandenken en deze leuke onverwachte ontmoeting.
Een echte aanrader dus. Als je nog in de gelegenheid bent, zeker een visite waard!
Foto's
