In de aap gelogeerd

Door: Neretslok

Geplaatst op Jul 21, 2014

Apen gaan door voor uiterst schrandere, gewiekste dieren. Je hebt ook minder slimme primaten. In dit verhaal logeren ze in Sarah Indah, een gemoedelijk en kleinschalig guesthouse, gelegen tussen de rijstvelden nabij Ubud op Bali. Het onderkomen ligt enkele honderden meters verwijderd van de ingang van Monkey Forest, het beroemde apenbos van Ubud. Berucht kan ik inmiddels wel zeggen.
Dit zo lieflijk ogend stukje tropisch bos is een ware wolf in schaapskleren. Het is de enige plek ter wereld, waar ooit een serieuze poging is gedaan om ons te beroven. Buenos Aires in de nachtelijke uren, de sloppenwijken van Quito of Cairo, verlaten parkeerplaatsen in Zuid-Frankrijk, groezelige buurten in Napels of Salvador, we zijn er altijd ongeschonden van af gekomen. Nooit iets gebeurd. Maar in het vredige Apenbos op Bali ging het dan toch bijna mis.

We hadden er vooraf al over gelezen. Monkey forest, een heilig bos in de toeristenstad Ubud, waar zo’n 300 langstaartmakaken rondscharrelen bij de twee tempels die dit bos herbergt. Enthousiaste verhalen over hoe leuk het is om de apen te voeren, hoe vriendelijk ze naar je toe komen en met hun aandoenlijke onweerstaanbare blikken bij je bedelen om iets lekkers. En ze zijn beslist niet schuw en bang voor mensen. Zo leuk.
Leuk? Bedelen? Aandoenlijk? Geharde criminelen zijn het. Van het ergste soort! Inderdaad, wolven in schaapskleren. Gangsters in apenkleren.

We lopen vanuit het centrum terug over de Monkey Forest Road. Op reis doen we iedere dag onze boodschappen. Voor onszelf leggen we graag een voorraadje eten aan, knabbelgoed, wat fris- en sterke drank, koffie, soep, alles wat we ‘thuis’ denken nodig te hebben. We gaan onderweg een grote supermarkt binnen en shoppen er lustig op los. Buiten gekomen staan we met twee volle boodschappentassen. Op een plattegrondje had ik vooraf al gezien, dat de gewone weg volgen naar onze lodge een flinke wandeling betekent. Maar de route kan worden afgesneden: dwars door het Apenbos. Een klein stukje is het maar, en zo kunnen we meteen kennis maken met die leuke makaken.

Lione heeft altijd haar bedenkingen bij de slimme korte doorgangetjes die ik op alle stadsplattegronden van de wereld weet te ontdekken. Het klopt altijd wel, maar alleen op de kaart. In werkelijkheid is er vaak een onneembare barrière die onverwacht opdoemt. Een klein ravijntje, een dikke muur, een spoorwegemplacement, een riviertje zonder brug. En dan gaat het soms hopeloos fout.
Maar vandaag krijg ik van Lione het voordeel van de twijfel. Deze korte doorsteek wordt door haar volledig omarmd. Want ik heb het woord Apenbos laten vallen. Roep “Apen!” en Lione is als was in je handen.

We gaan het bos binnen. Ik met een boodschappentas in beide handen. Vooraf hebben we onze zonnebrillen afgedaan en diep in onze zakken gestopt. Portemonnee ook goed weggestopt. We zijn er voor gewaarschuwd. Ze zijn supersnel, en ze hebben je kostbaarheden in no time te pakken, waarna het al even vliegensvlug naar de hoogste top van de boom wordt getransporteerd. Er zijn mensen die beweren, nadat ze waren beroofd, apengelach gehoord te hebben vanuit de toppen van het woud…..
Kuierend met onze boodschappentassen gaat het verder door het bos.

Daar komen de eerste apen al. Ze staan binnen een paar seconden in een gesloten cordon om ons heen. Een grote makaak, waarschijnlijk de commandant van dit bataljon, springt ineens bovenop Lione. Hij klemt zich met zijn armen stevig om haar heen en zit daar als een rugzak tegen Lione aangeplakt, maar dan aan de voorkant. Hij is niet van plan deze verovering zo maar op te geven. Lione begint tegen hem uit te varen, maar veel helpen doet het niet. Het is een deel van het strijdplan, zo blijkt. Lione en ik worden afgeleid door de leider en de rest van de bende kan de aanval inzetten. En ja hoor, een andere aap heeft uit mijn tas al een pak koekjes te pakken, en er volgen er meer die er met hun hele lichaamshouding geen misverstand over laten bestaan: hier met die handel! Dan voel ik in de consternatie een handje in mijn broekzak. Mijn zonnebril, mijn portemonnee, denk ik. Dat laat ik me toch niet gebeuren. En ik herinner mij ineens wat een local eerder op de dag tegen mij had gezegd. “Als je met je boodschappentassen door het bos loopt, en je komt een troep apen tegen, laten vallen die tassen. Onmiddellijk. It’s the only way”.

En dat gebeurt dan ook. Ik laat de tassen los, en de groep springt massaal op de tassen af. Ook het mannetje dat zich aan Lione had vastgeklemd springt bovenop de buit. Tassen weg gooien, het is de enige manier om Lione te bevrijden van deze vasthoudende concurrent en om verdere escalatie te voorkomen, vind ik. Maar het is zeer tegen de zin van Lione, die het zonde vindt van de boodschappen. Gelijk heeft ze. Maar alles terugpakken is geen optie meer. Vind ik weer. Een vechtpartij met twintig apen, dat wordt een onvrijwillige kennismaking met het Balinese ziekenhuiswezen. Ik loop al door. Maar Lione laat het er niet bij zitten. Omkijkend zie ik nog net dat ze onvervaard de tassen oppakt en rustig verder loopt. Ik zet me schrap voor het pandemonium dat nu ongetwijfeld zal losbarsten. The Revenge of the Apes. Maar er gebeurt niets. Geen woedende apen achter ons aan.
Lione heeft razendsnel de bananen tussen de boodschappen uit gevist en die ver weg in het rond gestrooid. Apen en bananen, de verhalen kloppen: ze hebben iets met elkaar. De apen zijn zo in beslag genomen door de zoete vruchten, dat we ongezien weg komen. Een soort banana split in het oerwoud.

Deze reis kan ik mijn ‘smart short passages’ verder wel vergeten. Dat wordt vele kilometers extra lopen de komende tijd. Geen ‘slimme’ doorsteken meer. Maar we concluderen dat het wel een geslaagde actie is geweest. Of het nog keer zou lukken betwijfel ik . Deze little criminals laten zich geen tweede keer voor aap zetten.