'Ons' motto?
Bali
Indonesië
Edwinaverdingh
'Ons' motto?
Auto huren en dan maar smalle wegen inslaan. Onbereden of –betreden paden inslaan. Is dat niet het motto van deze reissite? Soms zijn die kleine wegen een goede keuze, op Bali meestal niet.
We verblijven in Lovina (Noord-Bali) en rijden richting Gilimanuk via de kustweg. We slaan linksaf richting Brahma Vihara Arama, het enige boeddhistische klooster op dit eiland. Dat moet je toch zeker gezien hebben, niet? Het ziet er nauwelijks boeddhistisch uit met zijn kleurrijke decoraties en oranjerode daken, maar deze tempel ligt verscholen in de heuvels met zicht op de felgroene vallei en rijstvelden met op de achtergrond de Balinese Zee. Dat uitzicht is ronduit prachtig.
Maar nu eerst even terug naar ‘ons’ motto. Verlaat de betreden/bereden paden! Tja een keuze die je maakt vooral in een euforie, denk ik dan. Als alles vlot verloopt, kan de pret niet meer stuk, maar… er volgt meestal een maar, niet?
De pret valt letterlijk en figuurlijk in het water wanneer we onderweg getrakteerd worden op een hevige plensbui waardoor het wegdek, als dat er al is, niet meer zichtbaar is. Soms belanden we in diepe kuilen en vragen ons af of het wel wijs is om verder te rijden. Verslagen gezichten staren ons aan vanaf de zijlijn van het slagveld. Sommigen gniffelen zelfs in het vuistje. Op dat moment weten we dat het onwijs gaaf moet zijn om het toch te halen. Met veel gehobbel en gebobbel geraken we eindelijk op een beter wegdek. Ha wie laatst lacht,…
De tempel is niet alleen een bezienswaardigheid voor toeristen, maar ook een tempel waar echt gemediteerd wordt door boeddhistische monniken. Het is een hele kleine versie van Borobudur, het boeddhistisch heiligdom op Java. Er is niemand aanwezig. Logisch toch? Wie wilt er nu door dit hondenweer naar buiten? Zelfs de honden blijven binnen. Alleen wij dus niet!
Even klaart het op en in alle rust genieten we van de stilte, zo nu en dan onderbroken door enkele druppels die van de golvende daken op de grond uit mekaar spatten. Prachtige lotusbloemen fleuren het geheel op en wiegen de opgevangen regendruppels als kleine baby’s zachtjes heen en weer.
Er zijn hier geen opdringerige verkopers en geen verplichte uitgaven. Dat past namelijk ook niet in een boeddhistische levenswijze. Aangepaste kleding wordt wel vereist en een kleine donatie na je bezoek is meer dan welkom.
Wanneer we terug naar ‘huis’ keren worden we nogmaals onder handen genomen door een regenbui en testen afgebroken takken die op het wegdek liggen onze rijbehendigheid. Eerlijk gezegd begint die er al heel Balineesachtig uit te zien.
Foto's
