Bali
Bali
Indonesië
Laurabish
Eerste maandje op Bali!
Selamat siang!
Mevrouw Meijer ligt naast me te snurken en ik verveel me. Dus ik dacht: tijdje geleden alweer dat ik een bericht heb geplaatst; tijd voor een nieuwe update!
Er is gelukkig al heel veel veranderd sinds m’n laatste emotionele update. Het bleek dat ik toch meer dagen vrij kon krijgen wat inhield dat ik sinds vorige week ineens 8 dagen vrij was! Ik denk dat ik de enige ben die na drie weken nadat we klaar waren op Tio kon zeggen dat ik mijn eerste maand stage erop heb zitten.
Aniek is hier twee weken geleden aangekomen en ik ben erachter gekomen dat de combi ‘Meijer-Bish’ altijd ervoor zorgt dat dingen dan lopen zoals ze niet bedoeld zijn. Weten jullie dat 'maandje' Italië nog?
Zo zijn we bijvoorbeeld naar een zonsondergang gaan kijken bij Uluwatu temple, maar die zon was er niet. Ook de zonopkomst bij Mount Bromo was prachtig, alleen gebeurde dit achter wolken dus zaten we naar een grijze lucht te kijken. Helemaal okee dat hiervoor we om 2:30 zijn opgestaan. Doet ons niks.
In de dagen dat ik vrij was hebben we een lekker druk programma bedacht, want we moesten natuurlijk zoveel mogelijk zien.
De eerste drie dagen zaten we op Gili Trawangan. Echt een heerlijk eiland! Helemaal zen enzo. De eerste dag gingen we lekker op het strand liggen niks doen. Heerlijk na 21 dagen onafgebroken stage lopen! Beetje zonnen, zwemmen, boekje lezen. Het heerlijke leven.
Het duurde een half uurtje voordat we ons stierlijk verveelden.
Dag twee gingen we beter aanpakken: hop met die billen op de fiets, het eiland verkennen als echte Hollanders! Vol fanatisme begonnen we dan ook aan het avontuur. Wij zijn namelijk het liefst altijd dingen aan het ondernemen en stilzitten kunnen we niet.
Na tien minuten fietsen was het tijd om maar even een biertje te drinken.
’s Avonds waren we helemaal in voor een feestje. Na een mini-tukje en het aantrekken van onze mooiste kleertjes gingen we naar de place-to-be voor een legendarische stapavond. Vol energie en enthousiasme stonden we ineens in een menigte vol kleine Indo’s die zich vrij genoeg voelden om lekker tegen ons aan te schuren. Het was genieten zoals je kan begrijpen. Het voelde alsof we naar monkey forest waren gegaan en kleine aapjes ons besprongen en niet meer los wilden laten.
Dag drie gingen we alweer terug naar Kuta na nog een middagje in op het strand te hebben gelegen. Gelukkig waaide het flink wat ervoor zorgde dat de terugreis een letterlijk vreselijk misselijke ervaring was. Het leek alsof we naar Bali zijn gestuiterd op een skippybal. Die emmer naast me heb ik geen seconde uit het oog verloren.
Ik dacht dat pap al goed was in oorlog voeren op de weg maar na een maand hier te zijn geweest weet wie in wegmisbruikers thuis horen. Het is hier de kunst om in zo min mogelijk tijd zo veel mogelijk te slalommen en te toeteren.
Tijdens onze rit naar Java hebben Aniek en ik ons eerste ongeluk meegemaakt. Het was hard aan het regenen en al donker toen we ineens in volle vaart tegen iets aan reden. Het bleek zo’n houten wagen vol eten te zijn waarmee ze op straat verkopen. Het was best wel heftig maar gelukkig stond de man achter de kar ver genoeg van onze auto vandaan om alleen zijn arm open te hebben gehaald. De man hebben we naar het ziekenhuis gebracht. En dus ook hier weer is het niet zo gelopen als gepland en duurder het maar ietsje pietsje langer dan die tien uur.
Mount Bromo was ijskoud die volgende ochtend en we waren nog steeds ziekjes van de boottocht en lichtelijk in shock vanwege het ongeluk. Zoals gezegd, die zonsopkomst was er niet. Maar we hebben wel voor het eerst een vulkaan gezien! Het was een diep gat waar rook uit kwam. Na al die fantasieën over rood lava en prachtige vulkanische geluiden… Die zware klim was dus echt de moeite waard waardoor dromen in vervullen kwamen. Het uitzicht was daarentegen wel echt de moeite waard!
In Yogya aangekomen hebben we de Borobudur en Prambanan bezocht. Ik geloof dat de locals hier heen gaan om niet naar de tempel te kijken maar naar lange Europeanen die wel naar de tempel kijken. Ik weet niet of jullie de foto hebben gezien op mijn facebook, dat geeft wel een mooie indicatie. Ze stonden steeds met 20 man om ons heen foto’s van ons te maken. We were famous for one day.
Morgen begin ik weer met stage. Heeeeel veel zin in na zo’n weekje! <3
Aniek blijft nog tot maandag hier en dan moet ze alweer gaan, snik snik, huil huil. Maar mama heeft me gisteren een berichtje gestuurd dat ze hierheen komt. Dus ik krijg weer bezoek en vier ineens mijn verjaardag met mams op Bali! Niet verkeerd zou ik zeggen!!