Odalan ceremonie in Bankiangsidem (een traditioneel dorp ten noorden van Ubud).

Door: CSmetsers

Geplaatst op Feb 4, 2011

Gisteren begon op Bali een cyclus van twaalf dagen waarbij in alle dorpen op Bali het “Odalan” feest wordt gevierd.
Het bijzondere van dit tempelfeest is dat het maar een keer per jaar plaats vindt en dat het feest gepland wordt volgens de maankalender en niet volgens de gewone kalender zoals de andere tempelfeesten.
De eerste dag dat ik in Ubud was werd ik uitgenodigd om in Sebali, het tweede dorp ten noorden van Ubud, zo’n “Odalan” tempelfeest bij te wonen.
Bij het vallen van de avond werd ik opgehaald door een knappe jonge Balinese man die er prachtig uitzag in zijn traditionele kleding.
Cathy had mij ook in traditionele kledij gestoken (een chique sarong en een wit jasje met goudkleurige knopen).
Toen we bij de tempel in Sebali aankwamen wist ik niet wat ik zag.
De hele bevolking van de twee dorpen Bangkiansidem en Sebali was aanwezig, buiten de tempel was er niemand, de dorpjes waren leeg.
In de tempel was iedereen gekleed in schitterende kleren, deze avond waren ze allemaal prinsen en prinsessen.
Dit waren dezelfde mensen die ik overdag bezig had gezien op de rijstvelden en bij de hutjes in hun versleten kleren.
Wat een contrast !
De gratie, de sierlijkheid, de pure schoonheid die ze tijdens deze avond uitstraalden maakte diepe indruk op mij……

De tempel was verdeeld in drie ruimtes waar altaren waren gemaakt van rijk uitgesneden hardhout waarin ontelbare kleurrijke offertorentjes waren uitgestald.
Elk offertorentje was met liefdevolle precisie opgebouwd uit rijst en vruchten in vele kleuren.
Rond de altaren met offers liepen lange rijen slanke Balinese vrouwen met hoge torens van uitgesneden bamboe op hun hoofd.
Hun lange zwarte haren golfden als een waterval over hun rug en bewogen langzaam mee met de sierlijke beweging van hun heupen.
Er speelde een gamelanorkest dat de mannen begeleidde die een Barisdans uitvoerden.
Overal liepen kleine kinderen die mij met hun gitzwarte ogen vrolijk aanstaarden.
Ik ontmoette de kleine lieve vrouw van het eerste winkeltje van mijn favoriete zandstraatje achter Klub Kokos die er ongelooflijk mooi uitzag in haar witte kanten kebaya.
Ze zei dat ze het jammer vond dat Angela niet bij me was en ze nodigde mij uit om bij haar te komen zitten.
Daar zat ik dan, opgenomen door de lieve mensen van deze dorpjes die mij behandelden als ware ik hun familie, en zo voelde ik datzelf ook.
Zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel genegenheid.
Deze avond zal ik nooit vergeten, mijn hele leven niet.
Wat een mooie cultuur, wat een lieve mensen………..

Toen ik even later in een andere ruimte bij een oude vrouw ging zitten die deel uit maakte van een grote groep mensen die in een kring rond een biddende priester zat, keek ik naar de wierook die opsteeg naar de volle maan boven ons.
Op dat moment wenste ik dat de tijd stil kon staan……
Het was zo’n puur moment dat je nooit vergeet.
Deze bijzondere plek, deze lieve mensen, de opstijgende wierook, het geluid van een zingende vrouw, het heldere belletje van de biddende priester, de gevouwen handen voor de gezichten van de aanwezige Balinezen, de stilte, het flauwe licht van de volle maan.
Onvergetelijk………
Zijn deze mensen arm ?
Het antwoord mag je zelf geven……….
Het verhaal van deze avond heb ik ‘s nachts om twee uur zitten schrijven want ik kon niet slapen vanwege de emoties.
Toen het verhaal af was viel ik in een diepe slaap……………………