Leven als God in Bali

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Jan 21, 2010

Het is acht uur ’s avonds als ik dit op ons terras zit te typen. Het is bijzonder vochtig, benauwd en klam vanavond, het heeft vanmiddag dan ook echt gestortregend. Vanmorgen om 5 uur op, ja, ook dit soort relaxvakanties is niet uitslapen!, om met “onze motorboot” vanuit het botenhuis de zee op te glijden. Op zoek naar de dolfijnen. Hier geen tientallen bootjes die achter ze aan zitten, zoals in het 20 km verderop gelegen Lovina. Toeristen staan ’s nachts om 3 uur op om vanuit het zuiden, Kuta en omgeving, om naar Lovina (dat overigens staat voor: Love Indonesia) toe te komen. Wij waren op ons stukje zee dus helemaal alleen,dus we dachten hier een goede kans te maken om ze te spotten. Maar helaas, we kwamen bedrogen uit. Na een uurtje rondcruisen werd het al duidelijk dat de dolfijnen misschien toch bij Lovina zaten, in ieder geval hebben wij ze niet gezien! Wel genoten van de opkomende zon boven de groene mistige bergen, die je mooi vanaf zee kon zien. En uiteraard de vele vissersbootjes die op dit tijdstip al actief zijn. Vanmiddag de oude koningsstad Singaraja bezocht en daarna naar Lovina om een hapje te eten. We verbaasden ons er over dat we toch weer moesten wennen aan al die roodverbrande toeristen in korte broek, de opdringerige verkopers en de drukte, want in ons gebied zie je niets van dit alles. Alleen slaperige dorpjes, groene velden waarop gewerkt wordt, kokospalmbossen, vissers en werkelijk iedereen die je op heel vriendelijke manier gedag zegt. Lovina zal niet zo gauw een tweede Kuta worden, maar het is wel behoorlijk toeristisch. Een kant van Bali die ons niet zo trekt, hoewel het voor even wel gezellig is om er te zijn. Inmiddels zitten we weer lekker op onszelf, in ons paleisje in de rimboe. Omdat auto’s hier niet kunnen komen was het even sjouwen met de boodschappen door de pikdonkere rimboe, de paar mensen die hier in het kleine dorpje naast de villa wonen, zeggen ons allemaal vriendelijk gedag en lachen als ze ons zien sjouwen; zoiets zet je toch gewoon bovenop je hoofd!
We hebben inmiddels een deel van het westen en midden van Bali verkend. Langs kleine wegen, door de bergen en langs groene valleien. Het is nog zo authentiek hier! Munduk, schitterend bergdorp, Tamblingan en Buyan Lake, het wat bekendere Bratan Meer met de beroemde tempel (de vorige keer in 2007 was de tempel bijna niet te zien door de mist, nu scheen de zon tussen de buien door en hebben wij in de herkansing dus wel mooie foto’s!). En voor ons als klapper van de dag de schitterende rijstterrassen van Jatiluweh, prachtig gelegen tegen de hellingen van de Batukau vulkaan. Nogal afgelegen, en dus weinig toeristen. Heerlijk wandelen in een onbedorven omgeving. Morgen gaan we wat meer het oosten verkennen. Het personeel van de villa zorgt echt perfect voor ons; we moeten er echt aan wennen dat anderen voor ons vliegen en draven. Ze doen het wel oprecht met plezier.
Lione heeft twee kleine poesjes mogelijk van een vroege dood gered. Slechts 4 weken oud kwamen ze bij de villa aangelopen. Geen moeder meer, en ze wisten ook niet hoe ze moesten eten of drinken. Skeletten waren het, en we gaven ze nog geen dag te leven meer. Met veel doorzettingsvermogen (drinken in de bek laten druppelen, met de kop in de etensbak duwen…) heeft ze de katjes nu zover dat ze kleine hapjes eten. Elke ochtend en ’s avonds komen ze zich melden. Er is hier geen katteneten te krijgen, dus Lione heeft twee grote vissen in een pan gegooid, en dat is een succes. Misschien hebben ze nu geleerd hoe te overleven, het gaat al iets beter met ze. Kortom, we vervelen ons niet! Tot de volgende blog!!