Varanasi I

Door: Saya

Geplaatst op Feb 12, 2010

Per fietsriksja glijden we door de nog slaperige straten van Benares. Het is hier ontzettend smerig, de sfeer is ronduit spookachtig. Winkeltjes en houten kisten die moeten doorgaan voor winkeltjes zijn nog allemaal verlaten en afgesloten met vieze houten planken of ijzeren rolluiken. Een zingende mannenstem zweeft door de straten. Overal liggen koeien, honden en mensen te slapen. In portieken, op trapjes, op het trottoir, weggedoken onder een kapotte deken of ineengerold en slechts gekleed in een lendendoek. Een vuilnisvat doet dienst als hoofdkussen. Hun schamele bezittingen liggen in een gore doek bijeengebonden op grijpafstand. Sommigen ontwaken in hun tot bed omgebouwde riksja. Kinderen graaiend tussen het afval op zoek naar ontbijt. Vrouwen zitten gehurkt bij een vuurtje, wrijven de slaap uit hun ogen. Hoe vroeg het ook is, de jeugdige prentbriefkaartenverkopers zien handel en rennen ons schreeuwend achterna.
Het is nog half duister als we bij de rivier arriveren. De Ganges, een der meest heilige rivieren van de Hindoes glijdt voor ons langs in al haar glorie. Een lichte ochtendnevel hangt nog boven het water. Ik ben er! Tijdens de voorbereidingen op deze reis heb ik er vaak aan gedacht hoe het zou voelen eindelijk de Ganges te zien. Benares, de stad van Shiva, is zo oud als de mensheid, één van de oudste nederzettingen ter wereld. Deze stad barst uit zijn culturele voegen, is meer berucht dan geliefd. Hier ligt het echte leven letterlijk op straat. Ik weet dat het geen mooie stad is, en ook al ben ik pas een paar uur hier, dat heb ik al in overvloed mogen ervaren. Maar de schoonheid van deze stad ligt waarschijnlijk juist in de smerigheid, de vaak onbegrijpelijke cultuur en de harde werkelijkheid. De intieme rituelen van leven en dood worden hier publiekelijk ten uitvoer gebracht. Ik ben er, en ik weet van tevoren dat al mijn zintuigen op scherp zullen staan om zo veel mogelijk in me op te nemen. Het aantal dagen hier is beperkt en er is zoveel te zien. Ik wil niets missen.
We moeten letterlijk over de slapende mensen heen stappen om bij de Ghats, de trappen, te komen. In een kleine open ruimte liggen een aantal slaperige saddhus bij elkaar. De heilige mannen zien eruit alsof ze met hun waterpijp vergroeid zijn. Priesters luiden de klokken voor het ochtendgebed in de tempel. De trappen naar de rivier worden bezet door bedelaars en mismaakten, spelende kinderen, saddhus en mannen die zich gereed maken voor het rituele ochtendbad. Kleine meisjes dragen schalen met bloemenkransen en zelfgemaakte drijfkaarsjes naar het water. Vogels scheren over het wateroppervlak in de hoop iets eetbaars te vinden. Het is al vrij druk op de Ghats. De kade is bezaaid met tientallen grotere en kleine bootjes, waarvan wij er één zullen nemen om de rituelen aan op de ghats vanaf de Ganges gade te slaan. Ze zien er niet allemaal even zeewaardig uit moet ik zeggen…. Ik zoek een zo strategisch mogelijk plaatsje op de kleine boot om aan alle kanten een zo goed mogelijk overzicht te hebben.
De trappen zijn gevuld met grote groepen mensen. Afzonderlijk van elkaar verzamelen mannen en vrouwen zich hier voor het rituele ochtendbad. De pelgrims komen massaal van alle delen van het land naar de Ganges om te baden in haar water, een ritueel welk volgens de overlevering alle zonden zal wegwassen. Dat je hier schoon word kan ik me dus absoluut niet voorstellen: volgens metingen verricht naar de kwaliteit van het water, zou het toegestane poepgehalte van de Ganges de norm met maar liefst 250.000 keer overschrijden!!!!! Een Europees staatshoofd heeft zich een hoop ellende op zijn hals gehaald door tijdens een bezoek aan India te verkondigen dat het water van de Ganges onrein zou zijn door allerlei ronddrijvende smerigheid. Er werd hem met klem duidelijk gemaakt dat het water smerig, vies en goor mag zijn, maar absoluut niet onrein. Hindoes moeten namelijk niets hebben van onreinheid en het woord draagt hier dan ook een religieuze lading.