Nog even doorbijten (dag 17 en 18)

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Mar 7, 2012

Terwijl de ene helft van Lucknow al met zijn hoofd in de verfpoeder zit ter voorbereiding op Holi, is de andere helft in de ban van de zeer verrassende verkiezingsuitslag. De zittende regeringspartij in de staat Uttar Pradesh heeft ruim 100 zetels verloren, dus de opwinding is begrijpelijk. En daar ergens tussen bevind ik me. Op zich goede progressie boekend met mijn operationeel marketingplan voor Medha, maar ook realiserend dat er nog veel te doen is.

Maar alles valt nu wel op zijn plek. In grote lijnen staat alles op papier, maar de conclusie en aanbevelingen moeten nog scherper. En, niet onbelangrijk, er moeten eigenijk nog 3 brochures komen. Ten minste de tekst daarvan Het uiteindelijke design mag gelukkig iets later komen. Ik heb weer de hulp van Tim Leurs (Zero21), een Nederlandse ontwerper in Australie, kunnen inroepen om de brochures mooi vorm te geven. Zo krijgt Medha een steeds meer een internationaal karakter.

Saïf en ik kunnen het werk mooi verdelen. Dat scheelt weer. Alleen heb ik hem vandaag even in paniek. Voor de lunch verandert zijn stemming opeens na een kort overleg. Na de lunch is hij ook erg stil en beantwoordt mijn vragen mondjesmaat. En het begin van een overleg over het gebruik van iconen en infographics verloopt ook al niet zo soepel. En als we daarna nog even overleggen wat we morgen gaan afmaken, komt er een soort protest. Saif is van mening dat hij dit nooit kan realiseren morgen. Nou begrijp ik best wel dat we nog een redelijke klus te klaren hebben, maar helemaal onredelijk is mijn voorstel nu ook weer niet….

Daarom herhaal ik nog even wat ik van plan ben te doen en wat ik van hem verwacht. Dan komt de aap uit de mouw….Eerder heeft Saif begrepen dat ik er van af zie om de 2 delen van de belangrijkste brochure te schrijven. En dat ik dat gedeelte dus eigenlijk gewoon bij hem dump. Even wat ruis in de communicatie dus. Maar we begrijpen elkaar nu weer en zijn stemming is gelijk weer een stuk beter. Ik ben blij dat dit uit de wereld is geholpen.

Met allebei de goede taakverdeling in ons hoofd gaan we vervolgens nog even naar een winkelcentrum. Gisteren heb ik een paar DVD’s met de betere Bollywood films (tips van de collega’s) op de markt gekocht. En ondanks de bevestiging van de verkoper, blijkt er op deze uiterst illegale kopieën geen Engelse ondertiteling te staan. Misschien had ik met de prijs van € 0,50 per stuk (en dat betekent 5 films per schijfje) ook wel iets beter moeten weten. Daarom brengt Saif me nu even naar een echte winkel, waar ik dezelfde titels aanschaf voor 10x de prijs op de markt. Maar ja, nu kan ik ze ook een beetje volgen.

Op de terugweg raak ik in de autorickshaw aan de praat met mijn medepassagier, die precies voor een organisatie werkt die min of meer hetzelfde doet als Medha. Dat is best toevallig met 3.000.000 inwoners. We hebben een leuk gesprek dat we moeten afbreken als 2 vrouwen ook met de rickshaw mee willen. Omdat vrouwen niet aan de straatkant van de rickshaw mogen zitten (kans op ongewenste intimiteiten..) moeten even alle passagiers reshuffelen. Mijn nieuwe vriend schuift door naar de plek naast de chauffeur, die allemaal vragen begint te stellen. Ik hoor de termen ‘Holland’ en ‘Eric’ en begrijp dat het over mij gaat Mijn vriend draait zich om en licht toe dat de chauffeur nu eindelijk wel eens wilde weten wie die ‘vreemdeling’ is die al ruim 2 weken hier in de buurt rondloopt….De rickshaw-rijder heeft die avond in ieder geval iets te vertellen aan zijn collega’s, die waarschijnlijk allemaal net zo nieuwsgierig zijn.

Onderweg koop ik nog een doosje Indiase ‘sweets’ (zeg maar een mix tussen petit-fours en bonbons). Lekker voor bij de chai en wat ik over heb kan mee naar kantoor. De caretaker van mijn guesthouse komt weer de dagelijkse thermoskan chai brengen en ik denk aardig te zijn door hem, geheel op Nederlandse wijze’ een exemplaar van de sweets aan te bieden. Hij kijkt even naar de doos en vraagt dan om de deksel. Ik begrijp niet helemaal waarom (hij lijkt me niet echt het type dat perse wil weten wie deze lekkernijen heeft gemaakt of verkocht), maar geef de deksel aan. Hij zet vervolgens de deksel netjes op doos, plaatst deze op zijn dienblad en loopt richting de deur.

Dan zie ik hem even nadenken voordat hij omkeert. Hij haalt de deksel weer van de doos en biedt mij de sweets aan. Ik pak er, heel bescheiden, eentje uit. De caretaker dringt er op aan dat ik er nog twee pak. Ik hoor mezelf ook nog dank je wel zeggen, voordat ik me realiseer dat het mijn eigen doosje is…Maar dan is hij al weer de kamer uit. ‘Thank you, sir!’ hoor ik hem vanaf de gang nog zeggen….

Gelukkig heb ik de foto nog! En mijn 3 ‘bonbonnetjes’!