Met de bus mee....

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Mar 6, 2012

Na een rondje over het lichtelijk chaotische busstation van Lucknow begin ik hem toch een beetje te knijpen. Ik ben hier om de bus te pakken naar Agra (en dan verder te reizen naar Bharatpur om het Keoladeo Ghana NP te bezoeken). Dat beteken ruim 8 uur in de bus. En ik zie alleen maar oude met ijzerdraad en duct tape aan elkaar gehouden bussen. De meeste zonder ramen en / of zonder deur. Dat ziet er niet goed uit. Mijn collega’s hebben me al een beetje voor gek verklaard toen ik besloot de bus te pakken. Krijgen ze dan toch gelijk?

Een man met stropdas, het teken van een officiele functie, vraagt of ik hulp nodig heb. Ik dacht het wel.. Ik vertel hem dat ik naar Agra moet en niet weet waarvandaan mijn bus gaat vertrekken. Stiekem hoop ik dat ik op het verkeerde busstation ben beland. Maar nee, opgewekt vertelt hij me dat ik op perron 4, net om de hoek, moet zijn.

Perron 4 is nog leeg, maar op 3 en 5 staan bussen met minsten een miljoen kilometer op de teller. Op 6 t/m 10 trouwens ook. Een beetje depri neem ik plaats op een van de bankjes. Gelaten wachten op wat komen gaat.



Op perron 1 is inmiddels een veel mooiere bus gearriveerd. Type luxe touringcar. Maar dan wel India-stijl. Van een afstand ziet het er allemaal goed uit, maar een nadere blik leert dat de banden geen profiel hebben en het bagageluik zit vastgeplakt met tape. Ik vind het prima. Het is al een hele verbetering ten opzichte van de andere bussen.

Wat meer opgelucht kan ik nu de omgeving in me opnemen. Voor me zitten 3 oudere heren, die om de beurt opstaan, naar het einde van wachtruimte lopen om daar de paan sappen uit te spugen, grote rode spetters op het asfalt achterlatend. En steeds netjes met gelijke tussenpauze staat er een op, spuugt en gaat weer zitten. En dan gaat de andere weer. Je kunt er de klok op gelijk zetten.

Links van me komt een kalf aanlopen. Zijn grote donkere ogen kijken een beetje verdwaasd in het rond. Hij is hier niet echt op zijn plek. Hij likt aan wat plastic zakjes op de grond. Dat is niet echt wat hij zoekt. Zijn interesse gaat meer uit naar het zakje popcorn van mijn buurman. Een snelle lik van de enorme tong doet wonderen. Van schrik laat mijn buurman zijn zakje vallen. Het kalf heeft de buit binnen.

Verder is dit station is eigenlijk relatief rustig. Buiten de gebruikelijke kakofonie van geluid veroorzaakt door de claxons van aankomende en vertrekkende bussen, het passagiers lokken van de conducteurs en verkopers van snacks, water en kammen, gebeurt er niet zo veel.

Tot mijn verbazing en plezier komt al snel een mooie glimmende bus aanrijden. En hij stopt bij perron 4. Ik sluit me snel aan bij de rij passagiers bij het bagage luik. Mijn tas gaat erin en ik krijg zelfs een bonnetje. Snel naar binnen om de stoelen te checken.

Bij mijn stoel, nummertje 14, staat een jongen. Ik vraag hem of hij 13 of 14 heeft. Hij blijkt hetzelfde nummer te hebben. Dat is altijd lastig. Voordat we het goed kunnen uitzoeken, roept de chauffeur iets de bus in. Iedereen staat snel op, pakt zijn spullen bij elkaar en gaat de bus uit. Een van de passagiers is zo aardig om het allemaal voor mij te vertalen. De bus is kapot.

Het was natuurlijk ook te mooi. Allemaal op tijd, een goed uitziende bus en een zitplaats met behoorlijk wat beenruimte….

De vertaler vertelt me dat er zo een nieuwe bus komt en dat ze bagage over gaan laden. Ik ga in de tussentijd maar even bij de informatie balie informeren hoe het zit met de dubbele boeking. Er is niks aan de hand. Ik sta gewoon op de passagierslijst en mag dus in stoel 14 zitten.

Niet veel later komt de bus weer terug. Maar dit keer op perron 2. Dan komt ook de aap uit de mouw…..deze bus gaat helemaal niet naar Agra! Oeps, snel haal ik mijn tas uit het bagageruim. Het lukt allemaal net op tijd. Maar wat nu?

Een man in een fel geel t-shirt komt naar me toe. ‘Agra?’ Vraagt hij. Ik bevestig. Dan voegt hij er aan toe dat hij zal zorgen dat ik in de goede bus terecht kom. Hij zat zelf verkeerd en moet zelf ook naar Agra.

Ik houd zijn felgele t-shirt goed in de gaten. Dan kan er niks meer verkeerd gaan. En inderdaad als na een minuut of 20 er weer een mooie blauwe glimmende bus aan komt rijden, staat hij driftig te gebaren. Dit is dan echt de bus naar Agra. Ik gooi opnieuw mijn tas in het luik. Vraag nu toch maar even bevestiging van de conducteur. Alles blijkt te kloppen. Nou ja, bijna alles. Er is was opwinding bij de deur van de bus. Het kalf is teruggekomen en heeft wat eetbaars gevonden bij de ingang. En het beestje is niet van plan zich te laten verjagen. Maar de inmiddels wat ongeduldige passagiers proberen het toch. Een koe is op zich natuurlijk wel heilig, maar ja, het moet niet irritant worden…Het gevolg van de weg-jaag-pogingen is echter dat het kalf maar één uitweg ziet. De bus in! Hij heeft al poten op de trap staan, als een passagier die al binnen staat snel handelt en het beest naar buiten duwt.

Alle opwinding is al snel weer voorbij en we kunnen allemaal naar binnen. De stoelen zijn ruim en comfortabel. En de reis vliegt voorbij. Ik schrik wakker als iemand op mijn schouder tikt. Het is de man met het gele shirt. “Agra, sir!” Ik kijk op mijn horloge. Het is 05.00 uur. Twee uur sneller dan verwacht sta ik buiten naast de bus. Het is nog pikkedonder. Nu nog even zoeken naar mijn volgende bus. Op naar Bhaktapur!