Een zaterdagochtend uitje (dag 8)

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Feb 29, 2012

Na de vrijdagmiddagborrel in Captain’s bar kom ik redelijk gesloopt (de 2 Kingfisher Strong doen hun werk) aan in mijn guesthouse. Alle indrukken, veel opgezogen informatie, de gemiste nacht tijdens het vliegen en de dagelijkse wake-up calls (eerst om 05:30 de Iman van de naburige Moskee en dan om 07:15 de klop op de deur voor de dagelijkse chai) zorgen ervoor dat ik vroeg mijn bed in wil. Maar ik moet natuurlijk even wachten op mijn avondeten. De care-taker brengt dat om ongeveer 21:30. Dus weer naar bed met een volle buik….

Mijn hoop op een beetje uitslapen, wordt wreed verstoord. Ook op zaterdag krijg ik mijn chai om stip 07:15. Het valt niet mee om wat slaap in te halen. Na het ontbijtje (gevulde parathas) ga ik toch maar weer op pad. Bijslapen kan later wel. Ik heb nog even kort de tijd om de toerist uit te hangen, want aan het eind van de middag zal collega Sarita mij het winkel gedeelte van Lucknow te laten zien.

Residency staat op mijn programma. Een groep gebouwen uit 1800 waar hooggeplaatste Britten woonden en leefden tot de grote opstand van Lucknow in 1857. Tijdens die opstand belegerden de lokale strijders het complex gedurende 87 dagen. En samen met vele gevechten resulteerde dit in bijna 3000 doden op het complex. En sindsdien is er niet veel meer gebeurd op die plek. Dat betekent veel ruïnes in een groot park waar je naar rustig een paar uur doorheen kunt dwalen. Je struikelt dan wel over tientallen Indiase stelletjes, die hier, ‘verborgen’ voor de buitenwereld hun een paar romantische uren doorbrengen. Elk bankje, hoekje of schaduwrijk plekje is bezet.

Ik verdeel mijn aandacht tussen het klauteren over de ruïnes en de vele vogels die hier een rustig plekje hebben gevonden. Opnieuw een verrassend mooie plek in Lucknow, een stad die toch niet echt bekend staat als een toeristen-magneet. Alhoewel, net als ik mooie Indiase scharrelaar probeer te fotograferen, zie ik uit mijn ooghoek opeens heel veel witte benen verschijnen; een groep gepensioneerde Britse toeristen heeft Lucknow ontdekt. En hier op deze plek staan ze de vergane glorie van een verdwenen imperium te bekijken. Ze hebben veel aandacht voor de begraafplaats, waar zoveel van hun landgenoten zijn begraven. Ondertussen spreken ze er schande van dat de Indiase stelletjes ook de graven (meeste in de schaduw en door begroeiing afgeschermd van het zicht) gebruiken voor romantische escapades.

Ik heb inmiddels een telefoontje gekregen. Een Sarita komt samen met haar 3 nichtjes en neefjes en de privé chauffeur van haar broer om 15:00 uur op halen bij mijn guesthouse. Dat geeft mij nog even de tijd om terug te lopen en iets te eten. Ik kies voor wat snacks van de straat. Vlak bij mijn guesthouse staan elke dag verschillende kraampjes op straat. En ik ben er nu al een aantal keer voorbij gelopen en het is er altijd druk. Conclusie; dan moet het goed zijn!

Bij een van de kraampjes neem ik een paar samosa’s. Ik zie dan ook dat een ander kraampje pakora’s verkoopt. Ook lekker, dus daar wil ik er ook wel een paar van. Ik vraag het oude mannetje om 5 stukjes. Dat gaat niet lukken. Ik krijg een handvol ter waarde van 5 rupee’s en als ik hem een briefje van 10 geef. Breekt er even paniek uit. Hebben ze me goed begrepen? De oude man en zijn vrouw overleggen een beetje en, zoals altijd in India, hebben ze de oplossing snel gevonden. Ik krijg ook ernog een gefrituurde, met een kruidenpasta gevulde, witte boterham; de Indiase versie van een wentelteefje). Met veel glimlachen en uitgebreid zwaaien nemen we afscheid van elkaar. Ik denk niet dat ze eerder een blanke toerist aan hun kraampje hebben gehad. De komende dagen zullen uitwijzen of dat wel of niet terecht is……