Terug in het land met vele gezichten! (dag 1)

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Feb 23, 2012

Behalve de rijen bij de douane viel in de aankomst in Delhi reuze mee. Het splinternieuwe vliegveld is ruim, rustig & kalm en schoon. Niet het India zoals ik het in 2006 met zoveel gemengde gevoelens verliet. Toen met grote twijfels of ik ooit nog terug wilde komen in dit fascinerende land. Maar de afgelopen jaren beleven voornamelijk de leuke herinneringen hangen. En de ‘slechte’ momenten transformeerden in mooie anekdotes.

Dus toen nu een kans voorbij kwam om voor Sharepeople een project te gaan doen in India, twijfelde ik niet lang. Ik moest maar weer ‘ns in India gaan kijken. En de bestemming is het altijd mooie Lucknow in het dichtbevolkte en arme Uttar Pradesch.

Etappe 1 (Amsterdam – Londen – Delhi ) verliep dus soepel. Etappe 2 ging wat stroever van start. Door de mist kom ik met een behoorlijke vertraging in Lucknow aan. En waar ik grote glimlach onder een grote snor verwachtte met een bord ‘Mr. Eric’ in zijn handen, bleef het stil. Veel taxichauffeurs natuurlijk die mij dolgraag willen wegbrengen, maar niemand die mij speciaal voor mij komt. Na een telefoontje met mijn opdrachtgever blijkt dat ‘mijn’ chauffeur even wat anders is gaan doen en nu vast zit in het verkeer. Kan gebeuren, zo heb ik wat meer tijd om de omgeving in me op te nemen. En dat lijkt al meer op het India dat ik me herinner.

Veel verkeer, veel rondhangende mannen en af een toe een heilige koe. Ik kijk het allemaal glimlachend aan. Leuk om weer terug te zijn.

Ik hoef ook niet echt lang te wachten op mijn chauffeur. Hij komt na een paar minuten aanrennen. Van een afstand hoor ik hem al ’sorry, sorry’ roepen. Dat blijkt ook zo’n beetje het enige Engels te zijn dat hij kent, maar dat maakt niet zoveel uit. Hij babbelt er vrolijk op los, of ik hem nu wel of niet kan volgen. Ondertussen komen alle herinneringen aan India weer boven; veel chaos op de weg en nog veel meer getoeter. En mijn chauffeur doet vrolijk mee als hij besluit de te keren op 4 baansweg en een stukje te spook te rijden. Gelukkig zijn de andere weggebruikers gewend aan dit rij-gedrag, dus vervolgen we redelijk veilig onze weg richting mijn kantoor voor de komende 3 weken.

De kennismaking met mijn collega’s verloopt soepel. Zij vertellen wat ze verwachten en verder praten we wat over de planning. De echte werkweek start pas op maandag. Na de korte introductie rijden we naar het guesthouse, waar ik de komende tijd ga verblijven. De kamer is ruim, heeft een bankje, tafel, warm water, zit-toilet en een werkende TV (met 24-uur per dag cricket). Maar het blijft natuurlijk een kamer in India, dus niet te veel zoeken naar stof en kleine gebreken…

De eigenaar introduceert me ook bij de 2 bedienden. Zij zijn verantwoordelijk voor mij welzijn de tijdens het verblijf. Ook zij praten geen Engels, maar dat mag de pret niet drukken. Vooral niet als ze zulke heerlijke lunch blijven verzorgen. Ik lik er letterlijk mijn vingers bij af. Ik twijfel nog even tussen slapen (het was een korte nacht in het vliegtuig) of even rondkijken en wat boodschappen doen. Ik kies het laatste. Altijd grappig om in een niet toeristische stad in een normale wijk over straat te lopen. Veel ogen staren mij na, maar daar blijft het bij. De buurtbewoner laten me voorlopig met rust. Zo lopend over straat begin ik weer aan India te wennen. Het blijft chaotisch, een beetje rommelig en soms ongrijpbaar, maar het land heeft zeker zijn charme.

En dat ik echt in India ben beland, realiseer ik me bij de volgende ontmoeting. Een koe komt me tegemoet op een smal stoepje naast de drukke weg……Na een korte face-off waarbij we elkaar recht in de ogen kijken, delf ik het onderspit. Het heilige beest is in ieder geval niet van plan opzij te gaan. Er zit niks anders op dan me even op de weg tussen het rondrazende verkeer te begeven. Ik doe het met een grote glimlach!

Ik ben blij weer terug te zijn in India