Niet zoals verwacht!

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Sep 25, 2011

“Hotel Saradharam is an excellent placet o eat; the veg and nonveg restaurant is inexpensive, service is good…….the beer is really cold! You need to get there early for lunch or dinner as it’s very popular.”

Op zoek naar een restaurant in Chidambaram kunnen we deze tip niet laten schieten. Vooral de zinsnede ‘exellent place to eat’ (en misschien ook wel ‘the beer’s really cold’) trekt ons over de streep. We zijn nog niet zo heel lang in India en, eerlijk gezegd, nog niet helemaal gewend. Het helpt ook niet dat we zijn begonnen buiten de toeristische hot-spots. In de restaurants blijken de Engelse menu-kaarten en bestek te ontbreken en leidt onze aanwezigheid meestal tot veel commotie en nog veel meer starende ogen. Maar het eten is heerlijk, de mensen best aardig (al zijn ze wel met heel erg veel), de tempels prachtig en de sfeer is fascinerend. Maar ja, de hygiëne…..

Gisteren nog, na een dagje ronddwalen tussen de Najara tempels, waren we toe aan een lekker hapje. Restaurants genoeg , de meesten zelfs met een terrasje. En alles leek heerlijk, totdat we echt goed rond keken; tafels, stoelen, pannen, borden, bestek, glazen en de kok zagen er bij elk restaurant behoorlijk smoezelig uit. Op zich nog wel mee te leven. Maar iets minder geslaagd (let wel onze eerste week in India……nu lachen we er om) is het feit dat alle koks (in lungi en hemd) buiten, aan de kant van de weg, hun gerechten klaar staan te maken…..Dat betekent in India dus tussen de uitlaatgassen van voorbijrazende bussen, rikshaws en de heilige koeien.

We namen het meest fris uitziende restaurant, met een keuken binnen ipv aan de straatkant. We kozen een noodle-gerecht van de nette geplastificeerde Engelstalige menu-kaart, kregen al snel ons bestek, netjes in een servetje gevouwen, en een redelijke koude Kingfisher. Tevreden proostten we op de mooie dag en de goede restaurantkeuze; best wel een beetje schoon, aardige ober en in ieder geval geen eten aangetast door de uitlaatgassen!

Ondertussen loopt onze ober met 2 lege borden richting de deur. We zien hem naar buiten gaan en de borden overhandigen aan een van de koks aan de straatkant. Met een enorme tang pakt deze een kluwen noodles uit een pan en kwakt deze op een van de borden. Routineus herhaalt hij deze handeling voor het tweede bord. De ober pikt beide borden op en serveert ze met een grote glimlach voor ons op tafel. “enjoy madam, enjoy sir!” Daar ging ons goed uitgedachte tactiek……

Dus nu was het tijd voor een ‘geen risico’ restaurant (Ja, ik weet het India en ‘geen risico’ in één zin…….maar het was pas onze eerste week). We vinden ons restaurant in een donker straatje. Het ziet er allemaal best leeg en verlaten uit. En dit ondanks de waarschuwing over vroeg arriveren in verband met de drukte. Zijn we dan veel te vroeg of misschien wel te laat? Maar de deur is open, dus we lopen voorzichtig naar binnen. Een paar zwakke lampjes in de hoeken geven het verder lege restaurant een aparte sfeer. Om onszelf gerust te stellen, vertalen wij dit naar ‘gezellig’ en een ‘verademing’ na alle eerdere met TL-balken verlichte restaurants. We gaan zitten. We horen nu ook wat gestommel en een meisje loopt het restaurant binnen. Ze schrikt van onze aanwezigheid en verdwijnt snel achter de klapdeuren.

Daar gaat nu het licht aan. Het meisje komt terug in gezelschap van haar iets oudere broertje. Langzaam schuifelen ze naar onze tafel. Wij vragen of we iets kunnen eten, maar de boodschap lijkt niet helemaal duidelijk aan te komen. Vol onbegrip staren we elkaar aan. Zij weten niet precies wat te doen en wij denken nog steeds in een ‘excellent restaurant’ te zijn, waar je ‘need to get there early as it is very popular’ en willen dus iets bestellen. Het meisje doorbreekt de patstelling door weer tussen de klapdeuren te verdwijnen. Het jongetje blijft verlegen lachend bij onze tafel staan.

Het meisje komt terug met een oudere vrouw. We kunnen een poging tot bestellen gaan doen. En dat valt niet mee. Bij alles wat wij noemen (er is geen menu-kaart), schudt zij van nee. Uiteindelijk blijkt ze alleen Masala Dosa te hebben. Schoorvoetend gaan we akkoord. We weten eigenlijk helemaal niet wat het is, maar hebben nu toch echt wel zin in iets. De vrouw schreeuwt wat bevelen naar de kinderen. Er komt schot in de zaak. We krijgen twee Kingfishers (helaas lauw-warm), voordat de vrouw het jongetje naar buiten stuurt om nog wat essentiële ingrediënten voor ons gerecht te halen. Het meisje besluit voor wat meer verlichting te zorgen. Dat had ze nou niet moeten doen. Waar het restaurant er onder het gedempte licht best redelijk uitzag, zorgt het felle TL licht voor de niets verhullende waarheid. Tafels en muren vol vlekken, niet al te fris tapijt en overal veel stofnesten……. Het meisje vindt het vervolgens nodig om de ventilator aan te zetten. Met veel geratel zet het ding zich in beweging en blaast een enorme stofwolk over onze tafel…… We kunnen er eigenlijk alleen maar om lachen. Het meisje lacht vrolijk mee.

Niet veel later zet de oude vrouw twee borden voor ons op tafel. Op de borden iets wat op een enorme opgerolde pannenkoek lijkt; de Masala Dosa. En hij is heerlijk. We vergeten alle ‘issues’ van dit restaurant en smikkelen alles lekker op.
Helemaal tevreden, na deze culinaire ontdekking (we zullen nog tientallen Masala Dosa’s eten tijdens ons verblijf in India), nemen we afscheid van de kinderen en de vrouw en verlaten het restaurant.

Terug de donkere straat in. Een koe kauwt op afval, twee ratten schieten het open riool in en een saddhu vraagt om geld. We kijken er eigenlijk niet meer van op. We zijn langzaam aan het wennen aan India!